Femke – Irritante kinderen
Ik ben dol op kinderen, ik wil graag kinderen, ik werkte (in een ver verleden) met kinderen, maar ik heb ze nog niet. En dat laatste is waarschijnlijk de oorzaak van de enorme ergernis die mij afgelopen vrijdag overviel…
Het was op de certificaatuitreiking van een vriendin van mij. Een prachtig moment: na 9,5 jaar studeren is ze eindelijk huisarts. Wát een prestatie! Toch? Echt iets om even bij stil te staan. Volgens mij was dat ook de bedoeling van de bijeenkomst in het collegezaaltje dat de universiteit had gereserveerd voor deze gelegenheid. Er werd echter, in mijn ogen, flink wat roet in het eten gegooid. Door kinderen. Heel veel kinderen. Bóssen kinderen. Het leek wel alsof alle aanwezigen minstens één koter tussen de nul en drie jaar hadden meegebracht. Kijk, op zich hoeft dat natuurlijk geen probleem te zijn.
Als je weet dat jouw baby al die toespraken heel goed aankan, dan moet je lekker je kind meenemen. Zo niet, dan liever niet. Daarom zijn er toch oppasmeisjes uitgevonden? Maar goed, dat was dit publiek klaarblijkelijk nog niet ter ore gekomen. Dús hebben we allemaal moeten genieten van een luid kraaiend kind dat bij elke speech weer tussen de benen van de spreker door probeerde te lopen. En ooooh, wat was het tenenkrommend dat er voortdurend zo’n weeïge lucht van ‘volle luiers’ hing! Het toppunt vond ik trouwens de jongedame die, toen haar baby begon te huilen, plompverloren een borst uit haar bloes haalde en het kind begon te voeden (compleet met boertje erachteraan). Kon dat niet even wachten?
Oké, dames, wat ik graag van jullie (en dan vooral van de moeders) wil weten, is: waarom komen kleine kinderen zo vaak mee naar officiële gelegenheden? Ze hebben er niks aan en wij (de kinderlozen) ook niet. Ze beseffen niet waar ze zijn, ze vervelen zich, ze gaan klieren, ze krijgen honger, ze poepen in hun broek en wij (kinderlozen) maar beleefd glimlachen. Ga ik dit ook doen? Nee toch? Zo’n oppas kost tegenwoordig toch helemaal niet zoveel? Of is er een andere reden? Dient het meebrengen van klierende kinderen een dieper doel waarvan ik (kinderloze) nog geen weet heb?
Femke Sterken