Hermien – Strafregels schrijven
Vroeger was ik een braaf meisje, dus zoveel straf heb ik nooit gehad op school. Nou ja, ik moest eens een keertje een hele vrije middag ramen zemen, omdat ik ‘per ongeluk’ een les gemist had en ben, geloof ik, één keer in mijn hele leven de klas uitgestuurd. Ook strafregels schrijven heb ik echt heel weinig gedaan. Die enkele keer zal de reden in mijn geval wel ‘kletsen’ geweest zijn.
Nu lees ik in de krant dat er een school in Nederland is, die in plaats van leerlingen de klas uit te sturen, het ‘pedagogisch strafregels’ schrijven weer heeft ingesteld. Ik wist eerlijk gezegd niet dat dit verdwenen was, mijn kinderen overigens ook niet, maar het is officieel terug en zo te lezen met succes. Deze maatregel wordt ingezet voor kleine vergrijpen in het lokaal. Voor zaken als kauwgom eten, een petje ophouden of propjes schieten krijgen ze eerst een waarschuwing. Bij echt lesverstorend gedrag wordt er gelijk een lik-op-stuk beleid toegepast.
Dit is de Boon-methode, genoemd naar de orthopedagoge Astrid Boon. Haar filosofie is dat de hedendaagse opvoeders teveel vinden dat alles maar leuk moet zijn voor de kinderen en daar horen geen strafregels bij. De leuke lessen op school zijn vaak zo druk, dat niemand meer goed kan leren. Door een kind ‘tig’ keren op zijn gedrag te wijzen, verander je niets. Dat doe je wel zodra een kind lange strafregels moet schrijven, die ingaan op het gedrag van de desbetreffende leerling. De ouders moeten het strafwerk ondertekenen, zodat ook zij op de hoogte zijn van het gedrag van hun kind.
Volgens de school werkt het. De leerlingen worden gepakt op iets wat heilig voor hen is; vrije tijd. Intussen worden er minder leerlingen de klas uitgestuurd en de leerlingen nemen hun boeken vrijwel allemaal weer mee. Dat lijkt mij toch een voorwaarde voor beter onderwijs.
Maar een collega orthopedagoge en onderwijskundige, Mw. Spaanbroek, is verbijsterd over de herinvoering van de strafregels, omdat je daarmee niet alleen het machtsverschil tussen leerlingen en leerkrachten weer zichtbaar maakt, maar je vernietigt ook de motivatie van het kind.
Persoonlijk heb ik er niet zoveel moeite mee als er weer strafregels ingevoerd worden. Zolang het maar niet het geestdodende ‘honderd keer hetzelfde zinnetje’ is van vroeger. Als er een pagina overgeschreven moet worden of zoals Boon voorstelt, lange zinnen die ingaan op het gedrag van de leerling, uitleggen waarom dat niet goed is en een helpende suggestie aanbieden, is er toch niets mis mee?
