Hoe laat mag een puber thuiskomen
Vanaf nu sta ik iedere vrijdag op mijn eigen lezersblog. Vandaag plaats ik hier het blog van vorige week, maar morgen komt hier een nieuw blog te staan. Ik wil het gewoon even uitproberen en hoop dat jullie me hier ook weten te vinden.
Vorige week was het weer eens zover. Dochterlief van zestien moest even haar grenzen uittesten en had bedacht dat zij met haar vriendinnen nieuwjaarsnacht in een naburig dorp wilde vieren. Ze zouden tot 12.00 uur ‘gezellig’ thuis blijven en daarna op de fiets vertrekken. Vader merkte op dat dit uitstapje niet zoveel zin had. Zij moet immers altijd om één uur thuis zijn. Dochter rolde verveeld met haar ogen en zuchtte diep. Dramatisch, zo’n humoristische vader.
Zij zou gewoon met de hele groep diep in de nacht op de fiets terugkeren. Die ene keer mag zij vast wel om vier uur!!! thuiskomen. Die anderen mogen dat ook.
Daar komt dus niets van in en op oudejaarsavond kan ze niet van ons verwachten dat wij de hele tijd op een watertje leven, omdat we onze dochter nog ergens op moeten halen.
Dat begreep ze, maar dan kan ze toch alleen op de fiets naar huis komen?
En die donkere kruising tussen de twee dorpen en dat beboste gedeelte bij de sportvelden waar ze langs moet?
De discussie duurde voort. Dochterlief volgt tegenwoordig speciale debattrainingen op school en probeerde die technieken nu op ons uit. Nadat ik haar een paar keer vriendelijk had verzocht, mij uit te laten praten, was het gedaan met mijn geduld.
‘Denk je dat wij zitten te wachten op een telefoontje dat we je ergens, verkracht en wel, op kunnen halen, als je zoiets al overleefd’, viel ik flink naar haar uit. Die uitbarsting maakte indruk, al zal een puber dat niet direct toegeven. Met veel gemok verdween ze die avond stampvoetend naar boven. Ergens in huis sloeg een deur.
Voor ze naar bed ging kwam ze nog even rustig met ons praten en oudejaarsavond bleef ze dit jaar gewoon thuis.
Het is een discussie, die in veel gezinnen plaatsvindt. Hoe laat mogen ze thuiskomen. Wij zijn daar redelijk strikt in. Natuurlijk rijdt taxibedrijf Stok regelmatig, maar niet ieder weekend en altijd in overleg. Wij hebben tenslotte ook een sociaal leven. Dat begrijpen ze heus wel, al willen ze daar niet al te veel hinder van ondervinden.
Ik blijf het een moeilijk punt vinden. Wij gaan de confrontatie met onze kinderen aan als we het ergens niet mee eens zijn. Discussie mag, compromissen sluiten hoort erbij, maar toegeven aan zeurende en mokkende kinderen, doen wij niet. Het zinnetje ‘anderen mogen veel meer’ is al zo oud als de weg naar Rome. Bovendien, waarom moeten wij kijken naar degenen die, mijns inziens, de confrontatie met hun puber vaak niet aan willen gaan? Hoe denken jullie hierover en hoe gaan/gingen jullie hier mee om?
