Column: Femke is koopverslaafd

Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Deze week vertelt Femke over haar koopverslaving.
Het begon allemaal als tijdverdrijf tijdens de borstvoeding: met de smartphone op zoek naar tweedehands babykleding op internet. Een goudmijn voor moeders. Ik scande heel Marktplaats af naar de mooie merken, deed biedingen en vond drie dagen later de leukste pakjes op mijn deurmat. Wassen, strijken en klaar. De kast van Max puilde binnen een mum van tijd uit.
Maar toen bedacht ik dat ik dit ook voor mezelf kon doen. Ik ben het al jaren zat dat ik altijd maar bij dezelfde kledingzaken koop. De bekende ketens bieden zeker modieus spul tegen een lage prijs, maar iedereen weet dat de kwaliteit te wensen overlaat. Ik verlekker me vaak aan de prachtigste kleding in de bladen, maar zodra ik ontdek dat een broek honderdtachtig euro kost, is mijn interesse verdwenen. Daar kan ik bij de kledingketens namelijk twee volledige outfits voor aanschaffen.
Voorzichtig begon ik de door mij zo gewilde merken in te tikken op Marktplaats. En ja hoor, ineens had ik de leukste rokjes, jurkjes, broeken en shirtjes tot mijn beschikking. Vaak nog nieuw of een paar keer gedragen. Ik deed een eerste aankoop en dat beviel goed. Daar stond ik dan in een spijkerrokje van een Franse designer dat normaal ge-sproken veel te duur zou zijn. In plaats van tweehonderd euro betaalde ik dertig. Oké, het was dan wel een rokje van twee seizoenen geleden, maar maakt dat uit? Ik kreeg de smaak te pakken en deed de ene aankoop na de andere. Mijn hele zomercollectie shopte ik bij elkaar op Marktplaats. Het bleef echter niet bij zoeken tijdens het borstvoeden, maar ook op het toilet, voor het slapengaan, ‘s ochtends voor Max wakker werd en zelfs onder Goede Tijden Slechte Tijden zat ik vastgeplakt aan mijn smartphone.
Toen ik gisteren tot drie uur ‘s nachts, met barstende hoofdpijn, hardnekkig bleef zoeken naar een felgeel shirtje van een Zweeds merk, kreeg ik ineens een erg unheimisch gevoel. En toch ging ik koortsachtig door. Inmiddels was ik ervan overtuigd dat ik, door al het geld dat ik ‘uitspaarde’, de te dure kleding ook best af en toe nieuw aan kon schaffen. Het was uiteindelijk mijn wijze echtgenoot die de memorabele woorden uitsprak: ‘Ben jij nu koopverslaafd aan het raken?’ Als een echte junkie ontkende ik dit, maar vanbinnen dacht ik: ‘Femke, Femke, hoe krijg je het weer voor elkaar?’
Lees ook de column van Femke, waarin ze vertelt over het grote effect van Robert M. Of lees een van de andere columns.