Vergeven en vergeten II
Een tijdje geleden heb ik een gedicht geschreven over vergeven en vergeten. Natuurlijk zit achter dit gedicht een heel verhaal, waar ik jou als lezer niet mee ga vermoeien. Dit gedicht heb ik naar mijn moeder gezonden, omdat het gedicht op haar betrekking had.
We waren samen naar een museum gegaan omdat ik het moeilijk vind om samen met haar te zijn. Ik voel spanning bij haar, of ik heb spanning. Er gebeurd iets tussen ons wat ik niet kan plaatsen. Anywway, waar de spanning ook vandaan komt het is er en ik vind dat niet prettig.
Om toch op een gezellige en leuke manier samen te zijn heb ik voorgesteld om gezellig samen af en toe iets leuks te doen. Zonder kind en man. Alleen mijn moeder en ik. Gezellig met zijn tweetjes. Iedere twee maanden gezellig, iets leuks.
Dus we waren gezellig naar het museum en hadden al heel wat gezien. We zaten even in het museumcafé iets te eten en te drinken toen ze ineens op mijn gedicht terug kwam. Hoe een andere reactie had ik verwacht. Ik had een reactie verwacht als een verhaal waarin een en ander uitgelegd werd, maar niets is minder waar.
Juist door mijn gedicht was er van alles bij haar los gekomen en een immens verdriet omhoog gekomen. Ze voelde zich depressief en had nachtmerries tot en met. Twee weken heeft ze zich zwaar ellendig gevoeld.
Ik heb betrokken haar verhaal aangehoord. Hoe raar, dat ik er niet verdrietig van werd, maar er voor haar kon zijn. Ik kon haar haar gevoel laten uiten, zonder dat ik het voelde. En niet omdat ik zo’n ijskouwe ben, maar omdat ik haar gevoel van haar liet zijn. Ken je dat? Ik ben echt iemand die met iedereen mee kan janken. Zelfs met de beelden op tv. Mensen die ik niet ken. Zelfs op een begrafenis van een wildvreemde jank ik om het hardst. En nu… Haar verdriet was haar verdriet en ik kon het bij haar laten. En toch voelde ik me betrokken en leefde ik met haar mee.
Ik heb haar echt vergeven en wist dat het iets in haar los zou maken. Ik was voorbereid op een reactie, maar deze had ik niet verwacht. Toch was ik er klaar voor om er voor haar te zijn. Het mooie was, dat zij het mij niet kwalijk nam dat ik de mail had gezonden. Misschien was het wel goed zo.
Pfff, wat zijn relaties soms toch ingewikkeld. Waarom maken we het elkaar toch zo moeilijk. Het leven is zo mooi en kan zo simpel zijn…
