Een carbidkanon trof het hotel van Anne-Klare: "Het leek wel een slechte film"

Anne-Klare Dingemans (42) en Ardi Anker zijn twaalf jaar samen, hebben drie zoontjes en openden begin 2020 een hotel. Met hulp van het tv-programma ‘Crisis in de tent’ overleefden ze de eerste lockdown. Helaas werd het hotel met Oud & Nieuw getroffen door een carbidkanon. Hoe gaat het nu?
“2020 is een rollercoaster geweest: in februari namen we een hotel over en na welgeteld één weekend open werd de lockdown ingesteld en moesten we sluiten. Hoppa, alle boekingen weg, 50.000 euro in de min, oplopende onkosten, nul inkomsten en geen recht op tegemoetkomingen van de overheid omdat we nog maar zo kort open waren. Het leek wel een slechte film. Alles wat je niet wilt, overkwam ons.
Crisis in de tent
Toch hadden we na die eerste lockdown nog zoiets van: ‘Oké, dit is een tegenslag, maar alles gaat goed komen. Gewoon schouders eronder en doorgaan’. De hulp van Herman den Blijker en Annemarie van Gaal in de zomer, met hun televisieprogramma Crisis in de tent, was natuurlijk een fijn zetje in de rug. Totdat de tweede golf kwam waar nog altijd geen eind aan is gekomen. Op een gegeven moment is de adem op. En het geld ook.
Carbidkanon
Met Oud & Nieuw dachten we dat we alles wel hadden gehad. ‘Hè hè, een nieuw jaar met nieuwe perspectieven’, geloofden we. Nou niet dus: Als klap op de vuurpijl – letterlijk – werd ons hotel getroffen door een carbidkanon. Een vreselijke afsluiter van een vreselijk jaar. We zijn ons alle vijf kapot geschrokken. Alles waaraan we zo hard hadden gewerkt, was in één klap aan diggelen.
Dat kon er ook nog wel bij. Alsof we het afgelopen jaar nog niet genoeg veerkracht hadden getoond met het heen en weer schakelen tussen verschillende lockdown-niveaus. Ergens houdt het gewoon een keer op met elasticiteit en veerkracht. Op dat moment voelde ik me totaal verslagen, murw en geesteloos. Ik kon niets meer voelen. Ik heb toen wel even op de grond gelegen en me afgevraagd hoe het nu verder moest.
Daders
Ondertussen hebben de daders van het carbidongeluk contact met ons gezocht. We hebben ze in de ogen kunnen kijken en gezien dat zij er net zo hard van zijn geschrokken. Dat was goed voor onze verwerking. Niemand heeft dit gewild, dat was duidelijk. Maar goed, dat neemt niet weg dat het natuurlijk wel is gebeurd. Over hun straf is vooralsnog niets bekend. Dat vind ik ook niet belangrijk, van mij hoeven ze niet gestraft te worden, als de schade maar wordt betaald – door hen of de verzekeraar.
Reacties
En dan waren er nog de reacties naar aanleiding van ons verhaal op de televisie en in de kranten. Gelukkig was het merendeel positief, maar er waren ook mensen die ons ‘mediageil’ noemden, of die ons ervan beschuldigden dat wij zelf achter het carbidongeluk zaten om verzekeringsgeld op te strijken.
Opnieuw begonnen
Totale onzin natuurlijk, maar zulke opmerkingen raken me wel. Hoe kunnen ze dat nou zeggen?! Ik bedoel, we waren klaar. Het hotel was af en nu stonden we ineens wéér tafels op te schuren en in de olie te zetten. Het voelde alsof we weer opnieuw begonnen. Die mentale klap was zo mogelijk nog harder dan de financiële. En stel je eens voor wat er was gebeurd als wij op het moment van de inslag thuis waren geweest en op de bank onder het raam hadden gezeten. Dan had het heel anders kunnen aflopen…
Overmacht
Het lijkt alsof we de hele tijd tegen dingen aanlopen die buiten onze macht liggen: de coronacrisis, het carbidongeluk… Allemaal dingen waarop wij geen enkele invloed hadden. Pure overmacht. Er zijn genoeg momenten geweest waarop ik het niet meer zag zitten. Op zulke momenten trek ik me terug en wil ik met rust gelaten worden. Dan heb ik geen behoefte aan anderen en lees ik een boek of ga ik hardlopen met harde muziek op. Ardi weet dat en laat me dan wijselijk met rust. Uiteindelijk kom ik er wel weer bovenop.
Relatie
Het feit dat we na zo’n turbulent jaar nog samen zijn, zegt veel over onze relatie. We zijn nu twaalf jaar samen en voelen elkaar goed aan. Als we middenin een crisis zitten, omdat er bijvoorbeeld weer een lockdown wordt aangekondigd, dan laten we elkaar los. Dat is onze manier om met zulke zaken om te gaan. Volgens mij is het beter om, als je allebei in paniek bent, het gesprek uit de weg te gaan. Want op zulke momenten kun je geen redelijkheid verwachten, van jezelf noch van de ander. Dat voelen we beiden zo aan. Praten doen we altijd weer als de ergste storm voorbij is.
Het hotel is mijn kindje
Hoe nu verder? Ik merk dat ik sinds het carbidongeluk, uit zelfbescherming, het hotel bewust een beetje heb gemeden; ik had er even helemaal geen zin meer in. Gelukkig is dat gevoel aan het wegtrekken. Vandaag was ik bijvoorbeeld in het hotel om de laatste glasscherven op te ruimen en dat voelt dan toch weer lekker. Dan loop ik rond in het restaurantgedeelte en denk ik; ‘Verdorie, dit is wel echt een waanzinnig mooie plek, echt een unieke locatie.’ Weet je, uiteindelijk is het hotel als een kindje van me. We hebben er zo hard aan gewerkt, dat laat je niet zomaar achter. Reken maar dat wanneer alles weer opengaat, wij er klaar voor zijn. Wij zijn er nog.
Iedere dag de best gelezen berichten van Libelle in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief!
lees ook
Tekst: Paulijn van der Pot. Beeld: privé.