Column Femke - Sommige dingen leer ik nooit. Ziek zijn, bijvoorbeeld

Sommige dingen leer ik nooit. Ziek zijn, bijvoorbeeld
Al doende leert men. Dat zei mijn moeder vroeger tegen mijn broertje en mij als iets niet lukte. In veel gevallen bleek ze gelijk te hebben. Maar sommige dingen leer ik nooit. Ziek zijn, bijvoorbeeld. Ziek zijn gaat bij mij elke keer in dezelfde worstelende volgorde. Het begint al op het moment dat ik nog gezond ben. Telkens weer neem ik me voor door te bikkelen, mocht ik een griepje oppikken. Het te negeren. Ik denk kinderlijke dingen als: arme mensen in Afrika hebben ook geen tijd om op hun bed te gaan liggen als ze ziek zijn. Zij moeten elke dag de straat op om eten bij elkaar te sprokkelen. Maar goed. Als een keihard virus zijn tentakels in me zet, lig ik binnen een mum van tijd onder de wol. Te stressen. Want oooh, ik heb nog zo veel werk te doen, hoe moet het nou met die boekpresentatie waar ik naartoe moet en ik heb ook nog een verjaardag van een vriendin die ik al veel te lang niet heb gezien en wat doe ik met Max? De eerste twee dagen lig ik me dus alleen maar zorgen te maken over dingen die onvermijdelijk even niet kunnen als je ziek bent. En loslaten, ho maar. Dag drie begint vervolgens het geestelijke leed. Ik begin me te beklagen. Als een kind. Bij mijn moeder. ‘Gaat het oooooit nog over?’, vraag ik haar heel pathetisch aan de telefoon. ‘Buikgriep is echt ver-schrik-ke-lijk! En ik voel me zo alleen, want ik zie niemand en niemand mist me en zelfs Maxje loopt met een grote boog om me heen. Hij komt de kamer binnen, ziet dat ik nog steeds in bed lig en trekt de deur zo weer achter zich dicht… Dat is toch niet leuk, mam?’ Dag vier is meestal het ultieme dieptepunt, waarbij ik al enkele keren jankend door mijn man ben aangetroffen, omdat ik tussen mijn koortsdromen door op Facebook heb gekoekeloerd en heb geconcludeerd dat iedereen lol heeft behalve ik en dat ik überhaupt altijd een buitenbeentje ben geweest en dat ik eigenlijk geen vrienden heb en dat mijn familie me alleen maar heeft geaccepteerd omdat ze wel moeten. En dan komt dag vijf. In de ochtend word ik wakker en voel me… goed. Ik sta op, eet wat en voel me nog beter. Euforie. Standaard gevolgd door de laatste fase: die van schaamte, omdat ik me zo heb laten kisten door een kinderachtig griepje
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van Max die nu 1 jaar is. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column over de stap naar een personal trainer, of een van de andere columns..