Column Femke - Bij de hypotheekadviseur

We lieten nummer drie komen. Ook hij kreeg koffie. En stroopwafels Nummer één was een jongen van mijn leeftijd. Een man dus. Midden dertig waarschijnlijk. Zelf had hij ook net een nieuwe woning, vertelde hij vrolijk. Vervolgens begon hij uit te rekenen wat Reinier en ik maximaal konden lenen om ons droomhuis te bekostigen. Ik schonk koffie en serveerde stroopwafels terwijl de hypotheekadviseur driftig op zijn rekenmachine aan het tikken was. Goh, dacht ik nog, dat zou zo maar een vriend van me kunnen zijn. Leuke kerel. Het bedrag waarmee hij kwam, was lager dan we verwachtten, tegen een hogere rente dan we ingeschat hadden. “Maar,” zei de vriendelijke hypotheekman, “jullie krijgen het nergens beter dan bij onze bank.” Met andere woorden: het was niet zo nuttig om elders te kijken. Al liet hij dat natuurlijk aan ons. De week erop kwam nummer twee. Hij schoffelde het aanbod van nummer één onder tafel en kwam bijna 30.000 euro hoger uit dan zijn voorganger. Ook kwam hij met een extreem lage rente en een bank waarvan we gehoord hadden dat je die beter buiten beschouwing kon laten. Mijn woede begon zich alweer op te bouwen: “Wat moeten we nu, Reinier?”, zei ik. “Wie moeten we nu geloven?” We lieten nummer drie komen. Ook hij kreeg koffie. En stroopwafels. In tegenstelling tot de andere twee, was hij geen dertig, maar zestig. Hij hoorde hoofdschuddend onze verhalen over één en twee aan, beweerde min of meer dat deze beide bankmannetjes ons voorgelogen hadden en legde zijn verhaal op tafel. Toen hij ons huis verliet, begon ik van boosheid te huilen. “Het zijn allemaal oplichters,” snikte ik, “al die kerels met hun mooie pakken en hun mooie praatjes. Ze willen ons wel geld lenen, maar kijk eens hoe krom het is? Ze zeggen allemaal iets anders.” Die avond stond ik op een feestje mijn gal te spuwen tegen iemand die ik vaag kende. Ik was lichtelijk aangeschoten en begon een hele tirade over de verdorvenheid van deze wereld. Dat eerlijkheid en ethiek niet meer bestonden en dat vertrouwen een schaars goed was geworden. De vrouw tegen wie ik het had, ging steeds zuurder kijken en halverwege mijn verhaal hield ze op met knikken. Plotseling besefte ik dat het inderdaad wel weer heel erg over mij ging, dus geïnteresseerd vroeg ik haar: “En jij? Vertel eens iets over jezelf! Wat doe jij in het dagelijks leven?” U raadt het al: ze bleek hypotheekadviseur te zijn. Dat was nummer vier. En ik weet het niet meer. Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van Max die nu 1 jaar is. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column over dat ze een wegmoment heeft , of een van de andere columns.