Column Hans - Mooie benen trouwens

Mooie benen trouwens – maar hé, ho, ik herinnerde me ineens mijn missie weer
Ik moest een mevrouw interviewen die een heel hoge positie bekleedt in een heel groot concern. Meestal wordt in dat soort gevallen de vraag gesteld: hoe doet u dat toch, zo’n baan en dan ook nog een gezin? Ja, dat vraag je toch ook niet aan een mannelijke topmanager! Ik zou dat soort vragen dan ook niet gaan stellen.
Ik zou het zeer zakelijk houden. Hoe is uw visie op de economie? Wat is de concernstrategie? Ik zou, jawel, zeer geëmancipeerd voor de dag komen. Ze was in alles zoals je je een vrouwelijke topmanager voorstelt. Keurig mantelpak, keurig kapsel, keurig opgemaakt. Maar toen begon ze te praten – en nou niet echt keurig. En toen was mijn eerste vraag per ongeluk niet zo zakelijk: “Hé, komt u ook uit Brabant?” Dat beaamde ze. En hoe. Ze ging nog vaak terug naar haar ouders, broers en zussen – en natuurlijk elk jaar carnaval! Ik was nu helemaal de zakelijke kant van het interview aan het vergeten en vroeg: “Als wat?” “Wat?” “Als wat gaat u verkleed met carnaval?” Samenzweerderig zei ze, in steeds platter Brabants: “As dansmarieke.” Ik probeerde het me voor te stellen. Het lukte niet echt. “Als dansmarieke?” “Ja, in zo’n kort rokske!” Ze haalde een foto tevoorschijn. Lachend, glas bier, kort rokje. Mooie benen trouwens – maar hé, ho, ik herinnerde me ineens mijn missie weer: een zakelijk interview met een vrouwelijke topmanager.
Ze herstelde zich trouwens, even: “Maar schrijf dit allemaal maar niet op.” Hoe het gebeurde, ik weet het niet, maar via de concernstrategie kwamen we plotseling – en razendsnel – terecht bij Joshua (15) en Clara (12), inderdaad, haar kinderen. Ze begon te vertellen over schoolresultaten, sportclubs, puberproblemen en wat ze allemaal deed met de kinderen, wat wel heel veel was. En voordat ik het wist, hoorde ik mezelf bewonderend vragen: “Hoe combineert u zo’n druk gezinsleven met zo’n drukke baan?” Ik wou me meteen verontschuldigen, zeggen dat je dat aan een mannelijke topmanager natuurlijk ook niet vraagt, ja stom hoor, zullen we het maar weer over de concernstrategie hebben? Maar ze was me voor en sprak enthousiast: “Goed dat je het vraagt! Nou, ik zeg altijd: eerst de kinderen, dan mijn echtgenoot, dan de aandeelhouders.” Zoals wij in Brabant zouden zeggen: gewoon een keileuk vrouwke. En wat jammer dat dit allemaal niet in dat o zo zakelijke interview met een o zo geëmancipeerde topmanager terecht zal komen.
Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a. Management Team. Lees ook zijn column over dat hij nu wel oud genoeg is om zelf achter zijn geld aan te gaan, of lees een van de andere columns.