Dagboek van een coronatestlijn-telefoniste: "Ik heb even 'Personal Time' nodig"
Het verborgen leed achter de deuren van huizen waar corona heerst. Het verdriet, de eenzaamheid, de onmacht. Maar ook het geluk wanneer blijkt dat je géén corona hebt. Als callcenter-medewerker bij de coronatestlijn hoort Petrie (50) alle emoties voorbij komen. Petrie neemt ons vanaf nu elke week mee in haar werk.
‘Dus ik mag weer vrij rondlopen tot 21 uur?’
‘Ja,’ zeg ik, ‘je bent nu officieel vrijgelaten.’
Monique en ik lachen samen aan de telefoon.
Wat was dit een heerlijk eerste gesprek van deze ochtend. Vandaag is het zaterdag en ik ben al vroeg begonnen. Ik heb het gevoel dat het een speciale dag gaat worden. Waarom weet ik niet maar ik heb zo’n onbestendig onderbuikgevoel wat ik niet kan plaatsen.
De telefoon staat roodgloeiend deze dag. Wanneer je als agent outbound belt, oftewel de happy calls mag gaan doen, dan plopt er een blauw scherm omhoog met het dossiernummer van de burger die je het goede nieuws mag gaan doorgeven. En wanneer je dit gedaan hebt, en wat administratieve handelingen hebt ingevoerd, sluit je het dossier weer. Na 3 seconden plopt het volgende dossier op en mag je weer gaan bellen. Tijd om even een kop thee in te schenken is er niet, want je weet dat burgers op jouw telefoontje zitten te wachten.
Mag ik haar zoenen?
Ik krijg Ruben aan de telefoon. ‘Dus ik heb geen corona?,’ roept hij blij. Ik beaam dit en ik hoor hem het goede nieuws aan zijn vriendin vertellen. Zijn vriendin komt uit London vertelt Ruben mij en ze hebben net een zoontje gekregen die nu 4 weken oud is. ‘Kan je de uitslag van de test van mijn vriendin ook vertellen?’ Ik geef aan dat ik geen uitslag mag doorgeven en vertel Ruben dat ze haar telefoon goed in de gaten moet houden omdat zij gebeld gaat worden. ‘Mag ik haar dan wel zoenen?’, vraagt hij. Ik schiet in de lach en kan niet anders dan zijn vraag bevestigen.
Goed nieuws
Dan krijg ik Natasja aan de lijn. Ik vertel haar het goede nieuws, maar ze reageert niet blij. Ik merk dat haar reactie mij van mijn stuk brengt. Je bent toch blij wanneer je geen corona hebt? Maar wanneer ik haar de 4 vragen stel die wij na het brengen van de uitslag moeten stellen begrijp ik haar reactie. ‘Ben je de afgelopen 5 dagen in contact geweest met iemand die corona heeft?’, vraag ik haar. ‘Ja met mijn moeder, zij had corona en is in mijn armen gestorven.’ Ik hoor haar huilen en weet even niet meer wat ik moet zeggen. Gecondoleerd voelt te afgezaagd dus ik laat de stilte even voor wat het is.
Knuffel
Nadat ik haar uiteindelijk heel veel sterkte met dit verlies heb gewenst, zet ik mijn systeem op Personal Time. Dit mag je per dienst 10 minuten doen wanneer je naar het toilet moet of wanneer je de deur open moet maken voor de postbode. Ik hoef geen van beide. Deze 10 minuten van Personal Time heb ik zelf even nodig. Ik loop mijn studio uit en stap de huiskamer in. Daar tref ik mijn 2 nog thuiswonende kinderen aan die mij verbaasd aankijken. ‘Mama heeft een knuffel nodig zo te zien,’ zegt mijn zoon. Ik voel 2 sterke en 2 zachte armen om me heen en vertel ze hoeveel ik van ze hou. Zo blijven we even 10 minuten staan. Ik adem in, neem een slok water en loop weer snel naar mijn studio.
Mijn onderbuikgevoel had weer eens gelijk. Het is een bijzondere dag.
Om privacyredenen zijn de namen uit dit stuk gefingeerd.
Petrie van Dorp (50) heeft een relatie met Peter, twee dochters (30 en 21), een zoon (18), een hond en een kat. Ze is auteur en columnist. Sinds een paar maanden werkt ze ook als callcentermedewerker bij de coronatestlijn. Gewoon, omdat ze graag haar steentje wil bijdrage aan de maatschappij. Elke week deelt Petrie haar ervaring op Libelle.nl.
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
lees ook
Beeld: Getty Images
