Bladenmaker en journalist José Rozenbroek (59) is een nieuwsjunk. Toen ze hoorde dat Sigrid Kaag premier wilde worden, maakte haar hart een sprongetje.

Ik was midden 30, chef bij een groot maandblad voor ouders, toen het voor het eerst begon te kriebelen. Mijn hoofdredacteur was een gepokte en gemazelde bladenmaker, 15 jaar ouder dan ik, en ze leidde het tijdschrift op háár manier. Hoeveel respect ik ook voor haar had, en hoe leuk ik haar ook vond, het was niet mijn manier. Bij elke beslissing van haar jeukten mijn vingers: als ik in haar schoenen zou staan, zou ik dít heel anders aanpakken en dát over een andere boeg gooien en met díe persoon op de redactie zou ik toch eens gaan praten…

‘Er zit maar 1 ding op’, zei een vriend van me bij wie ik regelmatig stoom afblies. ‘Je moet zelf hoofdredacteur worden, dan kun je de dingen doen op jouw manier. Je bent gewoon rete-ambitieus.’

Daar schrok ik van. Ambitie was toentertijd een akelig woord, als vrouw moest je werk vooral léuk vinden. Je werkte niet doelbewust als een carrièretijger aan je loopbaan, nee, de leuke banen, de loonsverhogingen en de promoties moesten je toevalligerwijs in de schoot worden geworpen. Ambitieuze vrouwen waren halve mannen, ijskonijnen en berekenende types. Margaret Thatcher was zo’n beetje het het aller-afschrikwekkendste voorbeeld.

Natuurlijk had die vriend gelijk, natuurlijk was ik ambitieus. Toen ik een halfjaar later hoofdredacteur kon worden bij een magazine pakte ik die kans. Gretig en met beide handen, ondanks het feit dat ik thuis 2 kleine meisjes had rondlopen. Ik heb er nooit spijt van gekregen, want ambitie, zo leerde ik gaandeweg, is een innerlijke drijfveer die je ver kan brengen en die, als je ‘m in goede banen weet te leiden veel goeds kan opleveren voor jezelf, je collega’s en voor the work waarvoor je het vuur uit de sloffen wilt lopen.

Mijn hart sprong dan ook op toen in het NOS-journaal aan Sigrid Kaag de vraag werd gesteld of ze premier zou willen worden, ze zonder omwegen zei: ‘Ja. Als je meedoet, moet je ook voor het hoogste ambt gaan.’ Ik realiseerde me dat de tijd voorbij is dat ambitie een verdacht woord is in de mond van een vrouw. Ja, als je meedoet, moet je ook voor het hoogste ambt gaan. Zo is het. Wat bevrijdend dat in in ons land een vrouw dit hardop voor de camera’s durft te zeggen. We sukkelen namelijk behoorlijk achteraan in het lijstje van geëmancipeerde landen – Nederland zakte afgelopen jaar naar een beschamende 38ste plaats in de Gender Gap Index 2020. Dat wordt voornamelijk veroorzaakt doordat slechts 30 procent van onze politici vrouw is, we nog nooit een vrouwelijke president hebben gehad en omdat de arbeidsparticipatie van vrouwen in ons land eerder stagneert dan toeneemt.

Sceptici zullen zeggen: moeten we dan alleen maar op een vrouw stemmen omdat ze een vrouw is? Nee, dat hoef je niet. Vrouwen zijn doorgaans geen betere mensen dan mannen, dus er is geen reden om ze voor te trekken. Of er dan een typisch vrouwelijke leidersstijl bestaat en of die dan per definitie beter is? Ik durf het je niet te zeggen. Maar het zou weleens heel verfrissend kunnen zijn als het land een aantal jaren wordt geleid door een bevlogen vrouw als Kaag. Ze heeft namelijk alles in huis om onze eigen Angela Merkel te worden of – heel ander type – Jacinda Ardern, die fantastische, enthousiaste en menselijke premier van Nieuw-Zeeland. Kaag brengt een schat aan ervaring mee en is een geweldige diplomaat waardoor ze de meest uiteenlopende partijen weet te verbinden. Ze maakt een wijze, integere en bedachtzame indruk; ze zal zich niet gek laten maken door de waan van de dag. En godzijdank mist ze het gepolijste, het glibberige en het ijdele van de raspoliticus die al zijn halve leven slijt aan het Binnenhof en die weinig vertrouwen oproept bij de gemiddelde Nederlander. Dat gebrek aan een teflonlaag en vosserige sluwheid zou overigens ook haar valkuil kunnen worden. Sommige van haar mannelijke collega’s zullen haar met huid en haar willen verslinden. Maar op een of ander manier zegt mijn vrouwelijke intuïtie me dat dat niet gaat gebeuren. Kaag lijkt me een type dat op een chique maar effectieve manier de strijd gaat aanbinden met de mannetjes in de leeuwenkuil. Ze is namelijk voor de duvel niet bang en rete-ambitieus. Heel nuttige eigenschappen – voor mannen én vrouwen.

Kijk hoe de premier van Nieuw Zeeland, Jacinda Ardern, in 2 minuten uitlegt wat ze in 2 jaar tijd in haar land voor elkaar heeft gekregen.

Tekst: José Rozenbroek. Beeld: Tamar Ottink