José Rozenbroek: "We willen hardnekkig blijven geloven in onze eigen volmaaktheid"
Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt.
Twee minuten over half negen. Ik heb zojuist boerenkool gegeten bij vrienden. Ik bleef langer plakken dan ik van plan was en wil ik thuis zijn voor de avondklok, dan zal ik me moeten haasten. Het motregent. Ik snelwandel door de donkere natte straten waar bedrijvigheid heerst als was het klaarlichte dag. Langs mij heen racen fietsers, razen scootertjes, rennen joggers, scheuren auto’s. Het lijkt wel een grote uittocht van mensen die op de vlucht zijn voor … Ja, voor wat eigenlijk?
Bij het stoplicht steek ik over en loop de P.C Hooftstraat in. Ik loop langs leeggehaalde etalages en gevels waarvoor vanwege de avondklokrellen haastig houten schotten zijn gespijkerd. De sjiekste dame van het land is verworden tot een verlopen junk.
Mijn stad
Het is mijn stad, het is mijn land, ik houd nog steeds van die stad en dat land. Ik heb me altijd gezegend gevoeld dat mijn wiegje stond in deze uithoek van de aarde, het Wassenaar van de wereld, waar geen dictators of despoten de dienst uitmaken, waar welvaart is, waar de mensen zichzelf een dikke acht geven als het om hun geluk gaat, waar de treinen op tijd rijden en agenten je op de bon dreigen te slingeren als je ze probeert om te kopen met bloemen (heb ik een keer geprobeerd toen ik door rood fietste, aangehouden werd en de bloemen die ik toevallig bij me had aan de agent aanbood. Kostte me bijna honderden euro’s).
Maar er ontstaan wel scheurtjes in dat volmaakte land, dat zullen we moeten toegeven. De Vlaamse schrijver Tom Lanoye schreef niet zonder leedvermaak: what the fuck is er aan de hand met Nederland? Dat land waar de Belgen ‘volautomatisch’ naar opkeken, waar het op alle vlakken beter was behalve ‘de cuisine en het bier’?
We maken er een potje van
Opeens is hier van alles aan de hand. Van de lockdownregels maken we een rommelig potje, want hoe is nou met goed fatsoen uit te leggen dat Gall&Gall en Snackbar Piet open mogen blijven, maar boekhandel De Vries niet? Vaccineren kunnen we ook al niet; in het rijtje van inmiddels gezette vaccinaties in Europa, bungelden we al weken op de een na laatste plaats (Bulgarije is hekkensluiter). En hoewel we na schimmige spierballentaal van Hugo de Jong zowaar twéé schamele plaatsjes omhoog zijn gekropen – Andorra en Letland zijn we voorbijgekropen – moeten we nog steeds dertig (30!) landen voor ons dulden.
En dan we hebben die beschamende toeslagenaffaire, waarin de overheid zich gedroeg als een bananenrepubliek. Een enorme smet op ons blazoen, die vlek op vlek alleen maar groter werd.
Nederland
Esther Ouwehand, lijsttrekker van de Partij voor de Dieren, gaf Nederland nóg een pak op z’n donder. Realiseerde ik me wel dat ons land onderaan bungelde in álle duurzaamheidslijstjes? We hebben de minst schone energie van Europa, de minste natuur, de minste biodiversiteit, en we zijn het meest vee-dichte land ter wereld. En inmiddels weten we: waar veel dieren opeengepakt zitten, kunnen virussen overspringen en pandemieën ontstaan.
En toch gaat straks weer een groot deel van de Nederlanders op Rutte stemmen, kiezen we voor business as usual. Dat blijft het wonderbaarlijk: we willen hardnekkig blijven geloven in onze eigen onaantastbaarheid en volmaaktheid.
Twee minuten voor negen. Ik nader mijn huis. Het is stil op straat geworden. Alleen boven mij het geronk van een helikopter. Twee agenten op de fiets passeren me. Ik neem een sprintje, een aanloop, steek de sleutel in het slot.
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
lees ook
Tekst: José Rozenbroek. Beeld: Tamar Ottink
