Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt
Als kind wilde ik dolgraag naar kostschool. Net als Pitty – Pitty uit de boeken van Enid Blyton, wie kent haar niet? – wilde ik mijn schooltijd doorbrengen in een majestueus gebouw met torens, hoog op de kliffen van Cornwall. Ik verlangde vooral naar het bijbehorende, uit de rotsen gehouwen zwembad waar ’s nachts stiekem zwempartijtjes gehouden werden. Pitty moest vaak blokken voor examens, maar sloot ook onverwoestbare vriendschappen, haalde streken uit met leraressen en maakte intriges mee met meisjes die proefwerken stalen of elkaar jaloers onderuit schopten tijdens een potje lacrosse: een balspel dat gespeeld werd met een hockeystick met een mysterieus netje eraan.
Stikjaloers
Al die dingen wilde ik ook. Stikjaloers was ik toen mijn lastige oudere zus die eeuwig met mijn moeder overhooplag, na lang zeuren naar een kostschool mocht. Het werd voor haar alleen niet een kasteel in Engeland, maar een katholiek meisjespensionaat veertig kilometer verderop. Elke weekend kwam ze thuis en elke maandagochtend stond ze heel vroeg in mijn kast te rommelen voordat ze weer naar kostschool vertrok. ‘Niet mijn kleren stelen!’ riep ik dan vanuit mijn warme bed. Ze sliep daar in een ‘chambrette’, een klein kamertje afgescheiden door gordijnen op een grote slaapzaal. Dat was nog enigszins Pitty-ish, voor de rest leek Sint Joseph in Groenlo totaal niet op Mallory Towers. Er was geen zwembad en geen excentrieke ‘Mam’zelle’ die Frans gaf, er waren alleen maar oude strenge nonnen en een grote saaie kapel waar de meisjes vele uren op hun knieën doorbrachten. Dat viel dus vies tegen.
Prinses Alexia
Prinses Alexia (15) gaat na de zomer ook naar een internaat, het United World College of the Atlantic in Wales. Een twaalfde-eeuws kasteel in de heuvels met uitzicht op zee en een Harry-Potterwaardige eetzaal: alle kostschoolmeisjesromantiek is op voorhand aanwezig. Net als de rest van Nederland speculeer ik over het waarom van deze peperdure school (€80.000,- voor twee jaar) voor de tweede dochter van onze koning. Volgens krantenberichten zou deze school karaktervormend zijn, ‘en begrip en respect voor mensen uit andere culturen stimuleren’ – dat laatste vanwege de enkele vluchteling die tussen de andere steenrijke scholieren te vinden is en die daar met een beurs mag studeren.
Maar waarom Alexia wel, en Amalia niet? Zou Alexia ook Pitty hebben gelezen en haar ouders hebben gesmeekt haar naar kostschool te sturen? Zou ze veel ruziemaken met haar moeder? Ze lijken me allebei nogal pittige tiepjes. Is ze net als haar vader niet zo van het leren en garandeert deze school haar een middelbareschooldiploma? Of zou haar gedrag haar ouders zorgen baren? Ik denk aan de uitgelekte Tiktokfilmpjes waarin ze met haar vriendinnen expliciete dansmoves maakt op hiphopmuziek van rapper Flo Milli. Nu doen miljoenen meisjes over de hele wereld dat soort dansjes, maar bij deze puber die toevallig een bloedmooie prinses is, is dat toch nét wat pikanter.
Lekker ver weg
Onze koning ging overigens op zijn zestiende naar hetzelfde college. Achteraf zei hij erover: ‘Ik vond mezelf niet lastig, mijn ouders vonden zichzelf niet lastig, maar elkaar vonden we wel lastig.’ Ik houd het er maar op dat Alexia een recalcitrante meid is – niks mis mee, maar dat haar ouders het wel zo veilig vinden als ze haar wilde streken niet uithaalt onder het oog van hun kritische volkje dat elke stap van het koningsgezin nauwgezet volgt, maar lekker ver weg, in een kasteel in de heuvels, met uitzicht op zee.
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Tekst: José Rozenbroek. Beeld: Tamar Ottink
Lees meer
