Ingeborg (55): “Sinds die narcose is mijn moeder de weg een beetje kwijt"
De moeder van Ingeborg (55) veranderde na een aanrijding met een brommer van een zelfstandige vrouw in een zielig, in elkaar gedoken vrouwtje.
Ingeborg: “Over mijn moeder heb ik me nooit echt zorgen hoeven maken. Ze is 83 jaar en woonde tot een half jaar geleden zelfstandig in het huis waarin ze met mijn vader heeft gewoond totdat hij overleed. Ze kreeg hulp bij het schoonhouden van het huis, maar haar boodschappen deed ze zelf en ze kookte haar eigen potje. Als ze daar geen zin in had of zich te moe voelde, kocht ze een kant-en-klaarmaaltijd. In de straat waar ze woonde, had ze kennissen van dezelfde leeftijd, dus om aanspraak zat ze ook niet verlegen. En al miste ze mijn vader erg, ze kon er goed tegen om alleen te wonen. Op een middag, toen ze op weg was naar de supermarkt twee straten verder, werd ze op een zebrapad aangereden door een jongen op een brommer. Later, voor de rechter, zei hij dat hij er niet op had gerekend dat iemand zó langzaam zou oversteken. Gelukkig reed hij niet vol tegen haar aan, maar hij raakte haar toen hij te dicht langs haar reed. Mijn moeder was bewusteloos en in het ziekenhuis werd geconstateerd dat ze haar linkerarm en haar been had gebroken bij de val. Ze moest geopereerd worden. Iedereen weet dat je hoe dan ook niet opknapt van een narcose, en zeker niet op die leeftijd. Ik zat bij haar toen ze bijkwam uit de narcose. Ze was warrig, dat leek me logisch. Maar de warrigheid bleef. Ik heb nooit geweten dat het kan, maar je schijnt door bepaalde gebeurtenissen de weg een beetje kwijt te kunnen raken. Ze begreep bijvoorbeeld niet goed wat er met haar was gebeurd, waarom ze ineens in een rolstoel zat, waarom ze haar linkerarm niet meer goed kon gebruiken. Het ergste was dat ze bleef denken dat ze weer naar huis zou gaan. Dat was uitgesloten, dat was vanaf het begin al duidelijk. Ze was kwaad en verdrietig toen ik zei dat ze voortaan ergens zou wonen waar ze goed verzorgd zou worden. Ze begreep het niet, of wilde het niet begrijpen. Toch moest het gebeuren. Ik ga nu iedere dag naar haar toe, dan zit ik naast een zielig, in elkaar gedoken vrouwtje dat het nog steeds niet allemaal begrijpt en in niets meer lijkt op de vrouw die op een dag de straat overstak.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
lees ook
Tekst: Tineke Beishuizen. Beeld: iStock
