Ilonka (54) was 17 toen ze ongepland zwanger raakte: "Ik was als de dood dat mensen me zouden veroordelen"

Ilonka (54) was zeventien toen ze ongepland zwanger raakte. Jarenlang praatte ze met niemand over haar abortus. Maar nu vertelt ze haar verhaal. Om taboes te doorbreken, zichzelf te bevrijden én om andere vrouwen te helpen.
“Het was net uit met mijn toenmalige vriendje toen ik ontdekte dat ik in verwachting was. Ik schaamde me enorm. Er werd bij ons thuis open gesproken over anticonceptie, hoe kon ik dan toch zo dom zijn om het zover te laten komen? Ik nam alleen mijn moeder in vertrouwen en na intensieve gesprekken besloot ik de zwangerschap af te laten breken. Ik woonde nog thuis, had geen geld, de vader van het kind was niet in beeld en ook geestelijk kon ik het totaal niet aan. Ondanks dat ik achter mijn beslissing stond, was het een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Het is toch een stukje van jezelf, iets wat je bewust laat gaan. Ik kon daar totaal niet mee omgaan en stopte het na die bewuste dag diep weg. Erover praten kon ik niet. Pas toen ik weer zwanger werd, doken er langzaam wat gevoelens op. Niet snel daarna kwam álles naar boven.”
Ongepland zwanger
“Het verdriet, de schaamte, het schuldgevoel. Er heerst zo’n groot taboe op dit onderwerp. Ik was als de dood dat mensen mij zouden veroordelen of anders naar mij zouden kijken als ik zou vertellen wat ik had gedaan. Behalve mijn moeder, een vriendin en mijn man wist niemand het. Ook mijn zoon niet. Het voelde alsof ik hem een broer of zus had ontnomen. Rond zijn achttiende heb ik het hem toch verteld. Hij nam het prima op en begreep heel goed waarom ik destijds die keuze had gemaakt. Ik weet ook dat ik het mezelf niet meer kwalijk hoef te nemen. Nu had ik misschien een andere keuze gemaakt, maar destijds voelde het als de enige oplossing. Het heeft geestelijk en lichamelijk veel schade aangericht dat ik er jaren over heb gezwegen. Dat is ook waarom ik nu andere vrouwen probeer te helpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik praat met ze en we maken samen een verwerkingsschilderij. Elke keer weer voel ik me intens gelukkig als ik mensen iets rechterop mijn atelier uit zie lopen. Dát is waar ik het voor doe.”
lees ook
Interviews: Eline Doldersum. Fotografie: Robert Alexander