Stella (49) heeft geen geld voor een zalig kerstfeest: "Vroeger was Kerst voor mij echt een feest. Nu zie ik er als een berg tegenop"
Stella (49) werkte hard en verdiende goed. Door een samenloop van omstandigheden zit ze sinds een jaar in de schuldsanering en houdt ze geen geld over om eten te kopen voor haar kinderen. “Vroeger was kerst voor mij een feest, nu zie ik ertegenop.”
“Jarenlang ging alles me voor de wind: ik had een goede baan als accountmanager in de modebranche, een mooie auto en een huis in Amsterdam-Zuid met een zwembad, sportzaal en kapper in het appartementencomplex. Na mijn scheiding, door ziekte en ontslag ben ik alles kwijtgeraakt en haal ik voor mij en mijn 2 kinderen eten bij de Voedselbank. ‘Alles komt goed’, herhaal ik als mantra voor mezelf. Dat wil niet zeggen dat ik niet boos en verdrietig ben geweest. Ik heb vreselijk veel gehuild, daarna besloot ik een voorbeeld voor mijn kinderen te zijn en erop te vertrouwen dat overal een oplossing voor is. Ik weiger om de zielige Stella te zijn, om wie mensen met een grote boog heen lopen, maar toch. Zodra je in de schuldsanering terechtkomt, raak je gewoon vrienden kwijt. Sociaal isolement ligt op de loer, dat voel je helemaal rond de feestdagen. Vroeger was kerst voor mij echt een feest. Nu zie ik er als een berg tegenop.”
Wankelend bestaan
“Voorheen kon ik mij geen andere wereld voorstellen dan de wereld waarin ik leefde. Ik heb er gewoon nooit bij stilgestaan dat het ook anders kon. Ik werkte van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat als accountmanager in de modebranche. Mijn geld ging op aan kasten vol kleding, etentjes, vakanties en leuke dingen voor de kinderen. De weekenden bracht ik door met vrienden voor wie ik de lekkerste wijnen en de heerlijkste hapjes op tafel zette. Met het grootste gemak gaf ik mijn geld uit. Dat bestaan begon te wankelen na mijn scheiding. Doordat ik voor mezelf was begonnen en ik nog geen buffer had opgebouwd, kon ik het financieel niet meer rondbreien. Daardoor liep ik wat huurachterstand op. Als nomade trok ik met mijn kinderen van huis naar huis. Ik bleek net te rijk te zijn voor een sociale huurwoning, maar te arm voor een huurhuis in de vrije sector. Vooral voor mijn dochter en zoon vond ik het erg dat ze niet meer in hun vertrouwde buurtje woonden, vlak bij hun school en vriendjes. Gelukkig lukte het me om op te krabbelen: ik vond een nieuwe baan en meteen had ik weer een goed salaris, een telefoon, een auto van de zaak en een computer. Dat was helaas van korte duur. Door de crisis raakte het bedrijf failliet en verloor ik mijn baan. Toen kort daarna kanker bij me werd geconstateerd en mijn baarmoeder operatief moest worden verwijderd, kwam de financiële strop pas echt. Nadat ik uit het ziekenhuis kwam, bleek dat ik geen cent meer te makken had. Mijn vaste lasten kon ik nog net betalen, maar geld voor eten was er niet.”
Van erkenning tot schaamte
“Mensen verwachten van mij helemaal niet dat ik arm ben. Ik draag nog kleding uit de tijd dat ik me merkkleding kon permitteren, daarom word ik vaak afgerekend op mijn uiterlijk. Het zal wel meevallen, denken veel anderen. Toen ik me bij de Voedselbank aanmeldde, waar mijn inkomsten en uitgaven werden berekend, kreeg ik de bevestiging dat ik ver onder het minimum leefde. Op dat moment brak ik en barstte ik in tranen uit. Aan de ene kant voelde het als erkenning: er is voor mij echt geen andere manier om eten op tafel te zetten. Aan de andere kant schaamde ik me zó. Ik heb gefaald als succesvolle carrièrevrouw. Zo voelt dat voor mij. Ik wil het beste voor mijn kinderen en al ben ik nog zo blij met de steun van de Voedselbank, de producten uit het weekpakket zijn vaak te weinig, te ongezond of over de datum. Inmiddels heb ik 4 kilo snoep en 3 flessen limonade over, terwijl de melk vaak niet bruikbaar is. En als er groente bij zit, is het nooit vers. Dat vrijheidsgevoel om gewoon zelf naar de supermarkt te kunnen om groente en fruit voor de kinderen te halen, mis ik enorm.”
Zomaar bioscoopkaartjes
“Als vrienden of collega’s van vroeger horen in welke situatie ik ben beland, kunnen ze dat bijna niet geloven. Voor mij voelt het ook alsof ik in de verkeerde film zit. Doordat ik maar al te goed weet dat dit iedereen kan overkomen, kan ik er open over zijn en deel ik mijn verhaal op Facebook. Ik wil het taboe doorbreken. Er zijn veel meer vrouwen zoals ik: vrouwen die een goede baan hadden en nu in armoede leven. De armoede heeft ertoe geleid dat ik vrienden ben kwijtgeraakt. Niet iedereen wist raad met de opeenstapeling aan problemen waar ik mee te maken had. Aan de andere kant kreeg ik weer onverwachte lieve en begripvolle steun: een oud-collega die me een mooie spijkerbroek opstuurde, een vriendin die me bioscoopkaartjes gaf voor mijn kinderen of boodschappen die mensen zomaar langsbrengen. Door de wekelijkse gang naar de Voedselbank ben ik zo veel eigenwaarde kwijtgeraakt. Ik vind het veel makkelijker om te geven dan te ontvangen, maar als het om mijn kinderen gaat, zet ik mijn eigen trots opzij. Mijn dochter gelooft nog in Sinterklaas, en ze kon maar niet begrijpen waarom er geen cadeautjes voor mama in de zak zaten. Ik was allang blij dat ik haar met hulp van anderen wat kon geven. Op de school van de kinderen werden cadeautjes ingezameld voor arme kinderen. Dat was confronterend, des te meer omdat ik als vrijwilliger op school meehielp om de cadeautjes in te pakken.”
Niet klagen
“Ik zie zo tegen de feestdagen op. Stiekem hoop ik op een wonder dat ik met mijn 2 kinderen ver weg op vakantie kan. December voelt voor mij alsof ik heel veel ballen tegelijkertijd in de lucht moet houden. Vroeger vierden we kerst op z’n Engels, met veel cadeautjes onder de boom. De kinderen klagen niet dat ze dat nu niet meer hebben; ze laten me juist weten hoe trots ze op me zijn en hoe lief ze me vinden. Ik ben blij met mijn geweldige kinderen. Maar de wintermaanden duren lang. Op kerstavond gaan we naar de kerk en zorg ik voor een mooi gedekte tafel als we terugkomen. Ik probeer het zo gezellig mogelijk te maken. Zodra de kinderen gaan slapen, ga ik zelf ook naar bed. Want dit zijn dagen waarop ik me best eenzaam kan voelen, helemaal alleen op de bank.”
lees ook
Interview: Laura van der Meer (2015). Beeld: Petronellanitta
