Jojanneke (46) werd haar hele jeugd getreiterd door haar zus
Iedereen heeft een verhaal. Groots en meeslepend of juist klein en ontroerend. Deze week Jojanneke, haar zus treiterde Jojanneke gedurende haar hele jeugd. Nog altijd kunnen ze niet samen door één deur.
Jojanneke (46): “Al zolang ik me kan herinneren, hebben mijn zus en ik een hekel aan elkaar. We schelen drie jaar, ik ben de jongste, en zelfs toen we klein waren, speelden we al niet met elkaar. Het was niet zo dat onze ouders één van ons voortrokken, ze waren er juist heel strikt in dat het ene kind niet meer kreeg dan het andere. Maar mijn zus had streken. Ze deed van die kleine gemene dingetjes die je wel merkt, maar die je niet kunt bewijzen. Iets kapot maken waar ik erg aan gehecht was. Expres een vlek maken op mijn lievelingstrui. Maar altijd op zo’n manier dat ík het wel wist, maar dat onze ouders dachten dat ik het zelf wel gedaan zou hebben. En dan dat stiekeme lachje van haar als het weer eens was gelukt.”
Jaloers
“Ik denk achteraf dat ze heel jaloers is geworden toen ik geboren werd. En dat ze het niet kon verdragen dat alle aandacht ineens naar mij ging, dat mijn moeder meer bezig was met mij dan met haar; iets wat nu eenmaal niet anders kan met een baby. Ik heb gehoord dat ze mij als baby een keer in het boxzeil heeft gerold en er bovenop is gaan zitten. Dat verhaal wordt nog steeds als grappige anekdote verteld op verjaardagen, maar eigenlijk is het natuurlijk doodeng. Ik moest gewoon weg van haar, toen al.”
Angst
“Ik weet dat ik als kind altijd bang ben geweest voor haar. Ze kon zo gemeen knijpen. Of haar voet uitsteken als ik langsliep zodat ik een smak maakte. En dan zogenaamd lief vragen of het pijn had gedaan. Als tiener leerde ik om me te verdedigen, ze liet me vanaf toen meer met rust, maar gezellig is het nooit geworden als we allebei thuis waren. Dat heeft mijn moeder altijd vreselijk gevonden. Pas toen mijn zus als eerste het huis uit ging, werd de sfeer in huis beter. Inmiddels zijn we volwassen en hebben we allebei een gezin. Omdat onze ouders het zo graag willen, komen we bij elkaar op verjaardagen en feestdagen. Ik vind dat een hele opgave want we hebben nog steeds een bloedhekel aan elkaar, maar we gedragen ons omwille van onze ouders. ‘Ik hoop dat je ouders een duidelijk testament hebben gemaakt’, heeft mijn man laatst gezegd. ‘Want ik moet er niet aan denken wat er anders gaat gebeuren!’ Eerlijk gezegd maak ik mij daar geen enkele illusie over.”
lees ook
Iedere dag (gratis!) de best gelezen berichten van Libelle in je mailbox? Meld je aan voor de Daily Update!
