Charlotte: “Ik weet niet eens hoe hij er nu uitziet, maar toch ben ik verliefd”

Mijn jeugdliefde richt deze week al zijn aandacht op zijn gezin. We chatten niet, maar vinden andere wegen om elkaars hart te beroeren. Hij maakt voor ons een playlist aan op Spotify, die ik vervolgens ‘10 liefste lievelingsliedjes waarin we allebei kunnen schuilen als we niet kunnen chatten’ noem. Hier zeggen we met liedjes wat we elkaar willen vertellen. Het is mijn reddingsboei, waaraan ik me met al mijn treurige tentakels als een bakinktvis vastklamp, want ik mis hem. Altijd dichtbij’van Diggie Dex wordt ‘mijn liedje’. Het troost me. Het is vast kinderachtig, maar bij zinnen als ‘als je mij zoekt, zal ik je vinden’ en ‘mijn hart staat altijd open, je kan altijd naar binnen’, kun je me wegdragen. Ik weet het, het is supercheesy, maar daar ga ik nu goed op.

Hij logeert bij zijn vader, maar is ook vaak thuis bij zijn vrouw en kinderen, waar verdriet de dagen kleurt nu hij heeft verteld dat hij niet meer terugkomt.

Voor mij voelt dit alles vooral onwerkelijk. Ik denk dat dat komt omdat onze virtuele liefde en zijn echte leven ineens door elkaar lopen. Hij zit in een huwelijkscrisis waarin ik een rol heb, terwijl ik er ook zo buiten sta. Ik heb hem al 43 jaar niet gezien, ik ken zijn vrouw en zijn kinderen niet, ik weet niet waar hij woont, ik weet niet eens hoe hij er nu uitziet, maar omdat we elkaar al maanden elke dag schrijven en zoveel gedachten en gebeurtenissen en dagelijkse dingen delen, weet ik ook weer zoveel van hem. Het is behoorlijk verwarrend. We kijken vol in elkaars hoofd en hart maar weten weinig van elkaars werkelijke leven.

Zijn huwelijkscrisis roept herinneringen op aan twaalf jaar geleden toen ik mijn man vertelde dat ik niet meer verder wilde met ons huwelijk. Het duurde misschien wel drie jaar voordat ik dat zeker wist. Omdat ik van hem hield, omdat ik lang hoopte dat het zou goedkomen, omdat hij ziek was, omdat we samen een kind hadden. Ik twijfelde zo, worstelde. En toen kwam dat moment, dat ene moment, waarop alles helder werd. Ik had me een paar dagen teruggetrokken in een huisje aan zee en las Nietzsches tranen en daar was ineens die zin die ik misschien in andere bewoordingen al tig keer eerder had gelezen, maar die me deze keer rechtstreeks in mijn ziel raakte. In mijn eigen woorden: ‘niemand vraagt je aan het eind van je leven of jij gelukkig bent met de offers die je dacht te moeten brengen. Aan het eind gaat het er gewoon om of je in dit leven jouw eigen pad hebt gelopen. Jij bent uiteindelijk als enige verantwoordelijk voor je eigen geluk.’

En toen wist ik het. Al mijn redenen om te blijven, voor hem, voor onze dochter, voor onze ouders, voor onze vrienden, voor ons gezellige huis - het waren allemaal uiteindelijk niet de juiste redenen. Toen kon ik eindelijk de knoop doorhakken. En hoeveel verdriet het ook deed om weg te gaan, ons leven achter me te laten, mijn dochter Mies haar vader te ontnemen, onze ouders hun respectievelijke schoonzoon en -dochter, het was voor mij de juiste beslissing. Zijn pijn, zijn chaos en zijn wanhoop deden natuurlijk verdriet, want hij had ondanks alle verhitte gesprekken niet gedacht dat ik zou vertrekken na bijna twintig jaar gelukkig samen. Dan ben je dus, zoals mijn ex-man toen, zoals zijn vrouw nu, ineens ongewenst alleen.

Hoe begaan ik ook ben met mijn jeugdliefde en de huwelijkscrisis waarin hij verkeert, ik ben ook nog steeds ontzettend verliefd op hem. Na vier maanden schrijven popt voor het eerst de gedachte op dat de weg nu vrij is om elkaar ‘in het echt’ te zien. Waar we tot nu toe geen enkele poging deden om elkaar te ontmoeten omdat hij getrouwd is, is er nu ineens geen beletsel meer om elkaar voor het eerst in 43 jaar te ontmoeten.

Die gedachte gaat ook door zijn hoofd. Als hij me na een week liedjes delen weer een bericht stuurt, zegt hij wat ik denk.

Ik zou je graag willen zien. Zijn we daar al aan toe, denk jij? Niet meteen. Maar over drie weken misschien.