Charlotte: “Nu liggen hij en ik straks samen in dit kleine bed, bijna als studenten”

Terwijl Charlotte met haar dochter Mies op vakantie is in Frankrijk, appt ze dagelijks met haar oude grote liefde. Ze denken dag en nacht aan elkaar.

Op zaterdag rijden Mies en ik in één ruk vanuit Zuid-Frankrijk terug naar Amsterdam. Heel onverantwoord. Eenmaal onderweg wil ik echt naar huis en wil ik op tijd thuis zijn om me klaar te maken voor hem. ‘Stalgeur’ noemde mijn vader dat vroeger als hij ook in één ruk naar huis reed vanaf ons vakantieadres.

Nu is het dan zover, vanavond komt hij voor het eerst bij mij. Ik haal hem mijn leven in, terwijl ik zeker weet dat ik hem niet wil delen met mijn leven en mijn leven niet wil delen met hem. Het verlangen is groot na de eerste keer dat we elkaar op een bankje aan de IJssel in Zutphen kusten.

Vanavond in mijn huis dus. Het is niet anders. Ik heb ook gewoon het geld niet om weer een hotel te boeken. Dat zou ik het liefste doen, omdat ik eigenlijk nog niet toe ben aan hem in mijn wereld. Mies vindt het goed dat hij komt, als zij tenminste weg is. En ze gaat vanavond weg, voor mij. Dat spraken we al in Banyuls zo af, want we zijn het er beiden over eens dat zij hem voorlopig blijft zien door mijn ogen en niet door de hare.

Nu ik zelf verliefd ben, snap ik beter waarom zij de hare ook liever nog niet had voorgesteld aan mij. Daarin heb ik me een paar weken geleden echt als een olifant in de porseleinkast gedragen. Toen hij voor de vierde keer bij ons bleef slapen, had ik hem nog niet ontmoet. Zij loodst hem meteen de deur uit als ze aangekleed zijn, hij kreeg niet eens koffie. Dus toen ik Mies en hem voor de vierde keer de trap af hoorde sluipen, trok ik de gangdeur open en zei op mijn vrolijke moeders: ‘Ik dacht: nu moeten we elkaar maar eens ontmoeten. Wil je een koffietje?’ Ik zag Mies door de grond gaan. Hij liet zich niet kennen, gaf een stevige hand en zei dat hij een volgende keer bleef voor koffie. Later tegen Mies zei hij dat hij snapte dat ik wilde weten wie onder mijn dak verbleef. Dat was aardig.

Nu snap ik mijn lieve kind pas. Niemand anders dan jijzelf kan het tempo bepalen van ontmoetingen. Geef het de tijd die het nodig heeft. Forceer niets, daar heeft niemand wat aan.

Straks komt hij. Hij is, net als ik, nerveus. Dat merk ik aan de liedjes en berichtjes die hij gedurende de dag stuurt. We tellen af naar 18.00 uur als Mies de deur uit is. Dat doen we door terug te bladeren in onze liefdesgeschiedenis. Naar het eerste gedicht, toen we nog helemaal niet dachten aan liefde, maar het fijn vonden dat we zo vertrouwelijk met elkaar konden praten. Ik vind gemeenzaamheid een mooi woord. Het is uit Zwerversliefde van Adriaan Roland Holst, ken je dat nog? Het betekent ongedwongen vertrouwelijkheid. Dat is er tussen ons, schreef ik hem.

Daarna stuurde ik Avond op een avond dat hij niet kon chatten vanwege zijn thuissituatie. Hij zegt: ‘Dat was de eerste keer dat ik ging geloven in jou en mij.’ En toen kwam Haar met Ze is in mij gaan wonen, in mijn lichaam heeft zij plaatsgemaakt voor twee omdat we dat toen gingen voelen, dat je niet meer alleen bent, maar met z’n tweeën. En daarna kwam Zwerversliefde nog eens terug. Toen we wisten dat we verliefd aan het worden waren en dat koesterden we als het breekbaarste wat je je maar kunt voorstellen.

We gebruikten vaak zinnen uit liedjes om elkaar te vertellen wat we voelden. We tastten onze eigen gevoelens voorzichtig af en vertelden ze elkaar nog voorzichtiger. Bang om de ander weg te jagen, bang om er niet op te kunnen vertrouwen, bang dat we het ons ten onrechte allemaal inbeelden, dat er niets van al die mooie gedachten en gevoelens in onze brieven aan elkaar overeind zouden blijven.

Nu gaan we elkaar voor de tweede keer in het echt ontmoeten. Gedurende de dag maak ik mijn huis klaar voor zijn komst. Ik sop, stofzuig, verschoon de handdoeken in de badkamer en de lakens van mijn bed. Ik moet er een beetje om lachen omdat ik dit bed een jaar geleden kocht, toen Mies en ik van de woonboot naar dit appartement verhuisden. Omdat ik ervan overtuigd was dat ik nooit meer een man in mijn leven wilde, koos ik een bed voor mij alleen, een twijfelaar van 1.60 breed in plaats van de 2 meter die ik met mijn ex-man had. En nu liggen hij en ik straks samen in dit kleine bed, bijna als studenten.

Op de zondagsmarkt in park Frankendael koop ik bloemen, dikke zoete zwarte kersen, geitenkaas op olie en harde, zoete witte uien die ik stoof voor een heerlijke pastasaus. Ik vul de kannen en vazen die door mijn hele huis staan met de bloemen. Geen bossen, hoor. Hier een, daar een. En tot slot leg ik het blauwe hemd klaar dat ik voor hem kocht in Banyuls. Op de secretaire naast het melkkannetje bij de foto van mijn lieve vadertje die met zijn dood maakte dat ik verlangde naar de nestgeur van mijn jeugd in Zeist en contact zocht met een aantal vriendinnen van toen en met hem, mijn eerste liefde.

[briefje] Een blauw hemd van de markt uit Banyuls-sur-mer omdat ik daar deze vakantieweek bijna elke minuut aan je dacht. Ik heb het gewassen, gestreken en een siëstalang gedragen, zodat jij straks als je thuis bent nog een beetje van mij bij je hebt.

Het voelt als een mooi liefdesritueel, je langzaam klaarmaken voor het moment dat je lief komt. Zonder haast, zonder gedoe en met het eindeloze geduld dat we de afgelopen maanden al lieten zien. Ik ben zo kalm dat ik mezelf haast niet herken. Ik vind mezelf best gek als verliefd mens. Nu ga ik douchen, dan nog een uurtje slapen en dan komt hij. Hoe vind ik hem in mijn huis, hoe is het tussen ons als hij in mijn wereld is?