Charlotte: “Zou je ook een hotelkamer voor overdag kunnen reserveren?”

Na 43 jaar en vele, véle berichtjes, zien Charlotte en haar jeugdliefde elkaar nu weer voor het eerst. In de meest romantische stad van Nederland.

Hoe doe ik deze dag recht? Met welke woorden, welke zinnen kan ik neerzetten hoe het was? Dit weerzien na 43 jaar met mijn eerste liefde, op wie ik nu opnieuw tot over mijn oren verliefd ben, louter door elkaar online brieven te schrijven, mooie liedjes en gedichten te sturen en stukken uit romans voor te lezen via een spraakbericht.

Ik heb me bij een eerdere liefde - en ik heb naast hem vier betekenisvolle liefdes gehad - nog nooit zo vertrouwd en zo compleet op mijn gemak gevoeld. Is dat de rust en misschien wel de schaamte voorbij van een bijna zestigjarige? Of is het true love? Geen idee. Wat ik weet is dit, een afgrijselijk cliché, maar toen ik hem dan eindelijk zag vandaag, was het alsof ik na een lange, vermoeiende reis eindelijk thuiskwam.

Ik vind alles leuk aan hem, zelfs dat wat ik niet leuk vind. En ik kan oprecht voelen wat Amy Winehouse het mooist zingt in To know him is to love him met de regels I’ll be good to him, I’ll bring joy to him. Dat lijkt ineens mijn nieuwe levenstaak: hem gelukkig maken. Zoals hij mij elke dag gelukkig maakt met zijn zinnen en zijn liedjes.

Ons weerzien was romantisch. Nee, echt! Hij zat op een bankje aan de IJssel, zoals we hadden afgesproken. Omdat we elkaar niet wilden ontmoeten op een plek die ons bekend was. Tja, waarom in Zutphen? Gewoon omdat onze ‘leukeuitjesexpert’ bij Koffietijd dit de meest romantische stad van Nederland vindt. Nou dat klopt, Zutphen is een geweldige plek voor geliefden.

Ik was er vanochtend eerder dan hij omdat ik eerst een andere missie had. Ik krijg nog steeds blossen op mijn wangen als ik het hardop zeg, beschroomd als ik ben als het om seks gaat. We hebben het hier samen nog helemaal niet over gehad, maar de laatste paar dagen kwam toch een paar keer op hoe het zou zijn om weer te zoenen. We konden er vroeger geen genoeg van krijgen. Ik ga nu niet op de achterbank van de auto of verstopt in het bos moeizaam en onhandig lopen frutselen, daar vind ik mezelf echt te oud voor. Dus ik dacht: een hotel zou fijn zijn. Al googelend naar hotels in Zutphen dacht ik ‘zuunig’: dat is best duur voor een paar uurtjes. Zou je ook een kamer voor overdag kunnen reserveren? Dat kan dus! Het heeft ook een naam: dayroom.com. Een kamer voor een paar uur is doodgewoon business! Wist ik veel, maar te grappig. Ik heb er de afgelopen dagen flink om gegniffeld.

Wat denkt zo’n receptionist dan, hè, als je incheckt. ‘Hallo’, zei ik damesachtig, ‘ik geef vandaag een lezing in Zutphen en heb een paar uurtjes een kamer geboekt’. Ik zei het echt. Na vandaag is de schroom weg, hoor. Volgende keer zeg ik gewoon waarvoor ik echt kom.

En toen kreeg ik een Whatsappje. Hij zat er al. Ik liet mijn spullen achter in het hotel. Liep terug naar de IJssel, waar ik mijn auto had geparkeerd. Kwam van een eind verderop de kade afgelopen. Zag heel in de verte een man op een bankje. Ik zag dat hij mij ook zag. En ik kan je vertellen: dat loopt niet bepaald gemakkelijk. Want o, hoe loop je gewoon?

Overleven en er het beste van maken, daar ben ik heel goed in. Ik ben oprecht gelukkig. Blij met wat ik heb en niet ongelukkig om wat ik niet heb. Maar in die paar minuten langs de IJssel, dacht ik dat mijn hele leven zou instorten als ik deze man ineens heel stom of onaantrekkelijk zou vinden. En dat kan hè, dat iemand niet lekker ruikt bijvoorbeeld. Dan zou ik alles kwijt zijn met hem, wat ik nu heb. Al die heerlijke momenten van de afgelopen maanden.

De dingen die we spannend en eng vinden, omdat we ze niet kennen, blijken soms het allermooiste. Toen ik tegenover hem stond, zei hij: “Je bestaat dus echt.” Hij nam mijn hoofd tussen zijn handen en streelde mijn wangen. Een klein gebaar waarin grote liefde zat. We omhelsden elkaar en kusten en streelden eindeloos elkaars handen en konden niet anders dan de hele tijd naar elkaar glimlachen.

Gisteravond kreeg ik van mijn dochter Mies, die deze ontluikende liefde van meet af aan volgt, wijze raad. “Mam, het wordt waarschijnlijk wel even heel ongemakkelijk. Daar moet je geen paniek van krijgen. Na vier maanden schrijven en bellen, is dit een nieuwe situatie. Daar moeten jullie allebei aan wennen. Geef dat even tijd morgen.” Lief, hè! Dus zo ging ik erin. Het werd geen seconde ongemakkelijk. Het was gewoon meteen goed. Echt doodgewoon goed. Dus nu denk ik dat hij ‘de ware’ is. Want zo moet dat voelen. Dat kan niet anders.

Terug naar het bankje. Daar zaten we wel een uur. Hand in hand. Tongzoenend. Pratend. Glimlachend. Toen liepen we naar het hotel waar ik dus die dagkamer had geboekt. Wat daarna gebeurde, dat houd ik nog even voor mezelf. Ik had vóór vandaag, dus twaalf jaar lang, niet meer gekust of gevreeën. Ik miste het al die tijd serieus niet. Ik miste sowieso geen man. Maar o, als die liefde dan ineens voorbij komt, dan is er geen houden meer aan. Dan wil je elkaar gewoon opvreten.

Vandaag was de mooiste dag van mijn leven tot nu toe, schrijft hij ’s avonds laat als ik met nog altijd gloeiende wangen in mijn eigen bed lig. Zo is het. De mooiste dag van mijn leven op mijn bijna zestigste.