Als moeder Pien eerlijk zou zijn, denkt ze soms dít over haar dochter

Pien: “We zitten aan tafel. Ik heb mijn twaalfjarige dochter Jasmijn zeker al tien keer gecorrigeerd. Steeds bozer. ‘Doe je mobieltje weg, je weet toch dat we hebben afgesproken dat we geen schermen aan tafel hebben?’ ‘Ga in vredesnaam gewoon ZITTEN!’ ‘Niet boeren aan tafel, dat is écht smerig!’ En: ‘Je bent al TWAALF! Eet nou eens met je bestek, niet met je handen.’ Ineens begint Jasmijn onbedaarlijk te huilen. Ze schreeuwt: ‘Je houdt meer van Kees dan van mij! Ik doe altijd alles verkeerd!’

Dat komt binnen. Ze raakt een open zenuw. Ik wil roepen: dat is onzin, maar zwijg. Heeft Jasmijn gelijk? Nee, concludeer ik na lang nadenken. Ik hou zielsveel van Jasmijn. Ze raakt me zelfs nog meer dan mijn zoon. Maar wat is het een gecompliceerd kind. Ik maak me vaak zorgen om haar – wat moet er van haar terechtkomen? – en ze kost me bakken vol energie. Jasmijn zoekt áltijd de grenzen op. Zelfs de simpelste, dagelijks terugkerende dingen, van taakjes als de kat eten geven tot aankleden, zijn een strijd. Ze vergt het uiterste van mijn opvoedkundige vaardigheden. En ik beschik niet over bovenmenselijk geduld."

Ik denk net iets te vaak: waarom heb ik dít kind gekregen?

"Maar ons probleem ligt niet bij mijn dochter alleen. Ze is geen monster van een kind. Ik ken ook pittige kinderen van wie de ouders daar totaal geen moeite mee lijken te hebben. Dus het komt ook door mij. Ik ben redelijk introvert en vooral: gevoelig voor prikkels. Vaak word ik gék van het lawaai dat Jasmijn produceert. Zingen is bij haar geen neuriën of lekker zingen, maar keihard blèren. Ze doet voordat ze denkt, en wat ze doet, doet ze onbesuisd. Dan breekt er weer een bord, zit de halve keuken onder het bloem als ze iets bakt, of stoot ze wéér haar teen, knie of hoofd, zodat ze pijn heeft en dus getroost wil worden. Ik voel me compleet leeggezogen door alle aandacht die ze voortdurend vraagt."

Hulp

"Meerdere keren heb ik opvoedkundige hulp gezocht. We zaten in een negatieve spiraal. Ik werd strenger en ongeduldiger, waardoor Jasmijn zich afgewezen voelde en nog drukker werd. Méér aandacht vroeg, op een negatieve manier. Ze schold dat ik een rotmoeder was, en werd dwarser dan ooit. Soms riep ze dat ze een rotleven had. Het brak mijn hart. Verdient zij niet een moeder die onbeperkt van haar houdt? Die haar kan laten zijn wie ze is, ook al is dat op een andere manier dan het gezeglijke lieve grietje waarvan ik misschien had gedroomd?

Eén deskundige liet mij inzien dat eigenschappen die ik moeilijk vind, mijn dochter juist mooi en bijzonder maken: ze is niet zomaar druk, maar enthousiast. Ze is eigengereid, sterk, en o zo gevoelig. Dwars doen is een pantser. Steeds vaker prik ik daar doorheen, en zie ik hoe onzeker ze is. Daardoor gaat het beter tussen ons. Jasmijn voelt zich meer gezien. Maar heftig blijft ze. En op zwarte, moeizame dagen, denk ik toch: ‘Waarom heb ik dít kind gekregen? Kan ik haar wel grootbrengen op de manier die zij nodig heeft?’ Zeker nu ze langzaamaan begint te puberen en hormonale stormen zich aandienen.”

Iedere dag de best gelezen berichten van Libelle Daily in je mailbox? Dit wil jij niet missen! Meld je aan voor de Daily Update!

LEES OOK:

• Moeder schrijft heel eerlijke en hilarische instructies voor de oppas
• Zo schattig: dít is hoe Adele eruit zag tijdens de puberteit
• 6 dingen die iedere moeder met kinderen op kamers herkent

BEKIJK OOK: Fajah Lourens was geen makkelijke puber, in deze verrassingsvideo bedankt ze haar moeder.