Anke helpt statushouder Canan aan werk: “Iedereen verdient een eerlijke kans”

Canan: “Drie jaar geleden kwam in naar Nederland en belandde ik in een AZC. Als masterstudent psychologie leek het me niet onmogelijk om een baan als onderzoeker te vinden. Mijn medestudenten lukte het toch ook? Ik heb honderden sollicitaties de deur uitgestuurd, maar het leek wel alsof werkgevers direct afhaakten zodra ze zagen dat ik een buitenlander ben die nog niet vloeiend Nederlands spreekt. Ik maakte geen kans.”

Anke: “In Nederland wonen zo’n 80.000 statushouders met een verblijfsvergunning die willen en mogen werken, maar simpelweg nergens aan de bak komen. Aan de vacatures ligt het niet, er zijn posities genoeg. Maar toch vinden deze mensen vaak geen baan en zit meer dan de helft van de statushouders vijf jaar na het ontvangen van hun verblijfsvergunning nog steeds thuis. Mét al hun kennis, diploma’s, werkervaring en talenten, maar zónder baan. Het ontbreken van een relevant professioneel netwerk is vaak een van de grootste dingen waar statushouders tegenaan lopen. Daarom klopte de Refugee Talent Hub bij een aantal grote bedrijven aan voor hun nieuwe campagne Refugee Linkup waarbij professionals hun LinkedIn-netwerk delen met een statushouder. Als general manager van Microsoft heb ik een enorm en breed netwerk. Ik zei direct ja. Ik weet zelf hoe moeilijk het kan zijn om bevooroordeeld te worden op je achtergrond of je uiterlijk. In de zomer kleurt mijn huid snel donker, vanwege mijn Zuid-Amerikaanse achtergrond. Als kind werd ik daarmee gepest. Mijn dochter komt oorspronkelijk uit Bulgarije en is Roma. Ik heb van dicht bij gezien hoe deze mensen in Bulgarije als tweederangs inwoners worden behandeld. Des te meer reden om aan dit project mee te doen: iedereen verdient een eerlijke kans.”

Honderden nieuwe connecties

Canan: “Met Ankes netwerk had ik er direct honderden connecties bij. Wat een verschil was dat. Ik heb geluk gehad dat ik drie jaar geleden in een land als Nederland terechtkwam, maar ik was ook hartstikke alleen. Ik had helemaal niemand. In mijn eentje schreef ik vanaf mijn kamertje motivatiebrieven voor de universiteit en zette ik mijn cv in elkaar. Ik had niemand om me te helpen. Natuurlijk was ik allang blij dat ik in Nederland was. In Turkije was ik niet veilig. Als onderzoeksassistent bij een universiteit zag de overheid mij tijdens de coupe van 2016 als een gevaar en zo werd ik samen met andere academici voorwaardelijk opgesloten in de gevangenis. Het waren zes vreselijke maanden. Toen ik tijdelijk vrijkwam om mijn definitieve straf af te wachten en te horen kreeg dat ik zes jaar cel kreeg, wist ik: hier heb ik geen toekomst.”

Anke: “Canan en ik hebben onze LinkedIn-accounts aan elkaar gekoppeld. We plaatsten foto’s van ons samen en ik deelde verhalen over Canans achtergrond, vaardigheden, eigenschappen en het type baan dat zij zoekt. Ik kreeg bijna duizend reacties op al deze berichten en in no time mocht Canan op gesprek komen bij een aantal van mijn connecties. Wat een netwerk wel niet kan doen, hè?”

Ik maakte geen schijn van kans

Canan: “Als ik zelf bij deze bedrijven had aangeklopt, had ik geen schijn van kans gehad. Ik probeerde het al jaren, zonder resultaat. Of dat is omdat ik een vluchteling ben, weet ik natuurlijk niet. Niemand zegt recht in je gezicht dat dát de reden is dat je niet wordt aangenomen. Maar opvallend was het wel dat ik als sollicitant via Anke wél serieus werd genomen.”

Anke: “Dat soort dingen gebeurt nog te vaak. Een aantal jaar geleden ontmoette ik een nieuwkomer met twee doctoraten en heel veel werkervaring, die in Nederland maar niet aan de bak kwam. Of iemand anders die pas uitgenodigd werd voor sollicitatiegesprekken toen deze persoon de Nederlandse achternaam van dienst partner op het cv zette.”

Canan: “Inmiddels heb ik mijn leven hier wat meer op orde. Twee jaar geleden werd ik toegelaten op de Vrije Universiteit, vorig jaar vond ik een huis en ook in het werkveld zijn er eindelijk mensen die me zien als meer dan een vluchteling en me uitnodigen. Ik kijk er zo naar uit om van de bank af te komen en iets bij te kunnen dragen. Bij ieder sollicitatiegesprek bouw ik weer een beetje meer zelfvertrouwen op. Zie je wel: ik mag hier zijn en ik ben het waard om een gesprek mee te voeren. Ze zien het eindelijk! Mijn talenten en mijn competenties die normaal overschaduwd werden door het label ‘vluchteling’ zijn nu zichtbaar omdat iemand me zichtbaar heeft gemaakt.”

Kijk verder dan iemands afkomst

Anke: “Het is jammer dat bedrijven soms niet verder dan iemands afkomst kunnen kijken. Voor veel bedrijven is het een directe no go als iemand niet vloeiend Nederlands spreekt. Maar is dat wel nodig, vraag ik me af. Als ik naar Canan kijk, zie ik een enorme aanwinst voor ieder team. Dat geldt voor zo veel statushouders. Los van het feit dat Canan hartstikke intelligent is en een goede onderzoeker zou zijn, brengt ze een dosis levenservaring en flexibiliteit mee waar een werkgever zijn handen mee dicht mag knijpen. Het zou mooi zijn als bedrijven leren kijken naar de mogelijkheden die statushouders meebrengen in plaats van de beperkingen.”

Canan: “Ik wacht nu nog op reactie van twee bedrijven, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat deze samenwerking me een baan oplevert. Gisteren nog kreeg Anke bericht van twee CEO’s die met me in gesprek willen. Ik kan niet wachten. Om me heen hoor ik verhalen van andere deelnemers aan deze campagne die na jaren vol pogingen en afwijzingen eindelijk een baan hebben gevonden. Nu ik nog. En die 80.000 anderen die het zo graag willen.”

Bron: Refugee Talent Hub