Annet (36) vertrok 's ochtends als gelukkig getrouwde vrouw en kwam thuis als weduwe

"Het ergste is dat onze oudste dochter van 8 hem vond toen ze uit school kwam. Hij zat in zijn stoel, over zijn mobiel gebogen, en gaf geen antwoord toen ze zei: 'Dag pap.' Ze liep naar hem toe om hem een zoen te geven en vond het een beetje raar dat hij niet bewoog. Toen ze hem aanraakte en een zoen op zijn wang gaf, zakte hij een beetje opzij. Dat maakte haar bang. Ze heeft zijn schouder gepakt en zacht aan hem geschud, maar het enige wat er gebeurde, was dat hij verder opzij zakte. Op dat moment kwam haar jongere zusje thuis. 'Er is iets met papa', zei mijn oudste. Waarna ze deed wat we haar geleerd hadden: als jullie alleen zijn en er gebeurt iets akeligs, dan bel je 112. Dat heeft ze met haar eigen mobieltje gedaan. Ze heeft gezegd: 'Papa beweegt niet meer en we zijn alleen thuis.' Tien minuten later stonden er een politiewagen en een ambulance voor de deur. Ik had op dat moment allang thuis moeten zijn. Ik was bij een vriendin geweest en ruim op tijd vertrokken. Maar er vond een aanrijding plaats op de A12 en ik zat vast in een file. Wat op zich niet erg was, want ik wist dat mijn man die middag thuis zou zijn."

Weduwe

"Ik ben die ochtend weggereden als een gelukkig getrouwde vrouw met een leuk gezin, en ik kwam thuis als weduwe terwijl mijn man op een brancard het huis uit werd gedragen. Zoiets is niet te bevatten. Die eerste nacht heb ik samen met de meisjes in het grote bed gelegen. Ze waren niet eens overstuur, zoals je zou verwachten na zo'n gebeurtenis, maar wel erg verdrietig. We hebben met z'n drieën heel wat afgehuild. Maar het is wonderlijk hoe er bij kinderverdriet, hoe groot ook, toch plaats blijft voor andere dingen: het partijtje van een vriendinnetje een week later, het vooruitzicht van een schoolreisje. Ze zeiden dingen als: 'Niet leuk dat papa er niet meer is'. En soms was er ineens een huilbui. Maar ze leefden tegelijkertijd ook hun kinderleven, dat gaf mij kracht. Mijn tranen bewaarde ik voor de avond, als zij in bed lagen. Dat doe ik nog steeds. We zijn doorgegaan met z'n drieën, een gezin min de vader. Hoe moeilijk dat vaak is, hoeven zij niet te weten."

Rouwen vrouwen anders dan mannen? Dit zegt onze rouwdeskundige Daan erover:

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!