Birgül Dönmez (60): “Zestien familieleden zijn uit ons leven weggerukt door de aardbeving”

“Als ik op mijn telefoon kijk naar de verwoestingen, kan ik het nog steeds niet geloven. De streek waar we vandaan komen, Antakya, is verwoest. Ons ouderlijk huis in mijn geboortedorp Karsu Köyü in het zuiden van Turkije is ingestort. Een pand van twee verdiepingen, in elkaar geklapt alsof het van karton was. De flats in de stad Hatay zijn omgevallen als dominostenen. De zus van mijn man, neven, nichten, hun kinderen: zestien naaste familieleden zijn uit ons leven weggerukt. De moeder, broer en zwager van mijn man hebben het wel gered. Net als mijn tante en nicht, die niet konden vluchten omdat het trappenhuis in hun flat was ingestort. Meteen nadat ze door de brandweer waren gered, stortte het hele pand in.

Onwerkelijke beelden

Mijn vader kwam in 1965 naar Nederland als gastarbeider en nam ons in 1970 mee hiernaartoe, ik woon hier al tweeënvijftig jaar. Elke zomer gingen we naar Karsu Köyü, en ik bleef dat doen toen ik zelf een gezin kreeg. Mijn man komt uit hetzelfde dorp. We vonden het belangrijk dat onze kinderen weten waar we vandaan komen, maar we kwamen er vooral omdat het er zo fijn was. Misschien zijn de beelden op het nieuws daarom zo onwerkelijk, het contrast met mijn herinneringen is te groot. Als ik mijn ogen sluit, zie ik het huis waar ik opgroeide en de grote tuin met fruitbomen. Ik zie hoe we met mijn moeder in de tuin zaten, de kinderen in de hangmat. Het kan toch niet allemaal verdwenen zijn?

Het nieuws over de aardbeving

Ik hoorde het nieuws toen ik ’s nachts wakker werd en Radio 1 aanzette. Dat doe ik altijd om weer in slaap te komen, maar van slapen kwam niets meer toen de nieuwslezer vertelde over een aardbeving op de grens van Turkije en Syrië, met een kracht van 7,8. Ik moest meteen denken aan de aardbeving in Istanbul in augustus 1999, waarbij duizenden mensen om het leven kwamen. Die beving was net zo sterk, met één groot verschil: het is nu ijzig koud. Samen met mijn dochter Karsu probeer ik geld in te zamelen voor de slachtoffers. Zij hebben ons nodig.”