Caroline: “Ook als je wordt omringd met lieve mensen, is kanker hebben vaak zo eenzaam”
Aandacht en steun zijn van levensbelang, weet Caroline Griep (58), die uitgezaaide borstkanker heeft. Toen ze per ongeluk een gesprek afluisterde in een koffietentje, móest ze dan ook reageren.
Mijn dag begin ik graag met mijn laptop in het koffietentje bij mij op de hoek. Om even onder de mensen te zijn. Een beetje werken. Een praatje te maken met de studentenmeisjes die er werken. Soms worden dat zelfs hele gesprekken. Het geeft me het Cheers-gevoel: ‘Sometimes you want to go where everybody knows your name’. Dat idee.
Van de week kwamen er twee jonge vrouwen aan het tafeltje voor me zitten, halverwege de dertig schatte ik in. Soms praten mensen zo hard dat je niet aan hun gesprek ontkomt, zij deden dat niet, maar op de een of andere manier werd ik er toch ingezogen. De flarden die ik opving vertelden me over het beginnende en doodeenzame kankertraject van de vrouw die met haar rug naar me toe zat. Uit de vragen die haar vriendin stelde, maakte ik op dat ze bijna niemand vertelde over ziekenhuisafspraken. Dat degenen die het wel wisten het gewoon vergaten. Dat ze in haar eentje bij haar artsen zat en een heleboel dingen niet vroeg. Dat ze steeds de stem van haar moeder in haar hoofd hoorde, die al haar hele leven zei: ‘niet zeuren, sterk zijn’. Dat ze het moeilijk vond om erover te praten. Als ze dat niet deed, kon ze nog doen alsof het er niet was.
Mijn hart brak in duizend stukjes, het greep me letterlijk bij mijn strot, de tranen lieten zich nauwelijks binnenhouden. Zelf leef ik al een paar jaar met uitgezaaide borstkanker en ook als je wordt omringd met aandacht en lieve mensen, is kanker hebben vaak zo eenzaam. Uiteindelijk weet niemand hoe je je écht voelt. Aandacht en steun zijn echter van levensbelang om het vol te houden. Mijn zus die me altijd vergezelt naar het ziekenhuis. Die met mij mijn angstaanvallen verduurt die soms aan de orde van de dag zijn. De vriendin bij wie ik als geen ander kan en mag huilen als ik verdrietig ben. Mijn dochter die drie keer per dag appt om te vragen hoe het gaat. De berichtjes op de dag van een spannende uitslag. De koppen thee en lunches, het gezellig een paar dagen logeren bij lieve vrienden. Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten beginnen. Al die warmte kreeg deze vrouw niet. Ze ontzegde het zichzelf, omdat ze niet wist hoe ze het moest vragen. Dat kan ook zo moeilijk zijn, maar het moet.
Natuurlijk besefte ik dat het me totaal niets aan ging, maar het was sterker dan ik. Dus toen ze me per ongeluk aankeek, moest ik het gewoon zeggen: ‘Het spijt me dat ik jullie gesprek hoor, maar je kunt dit niet alleen, dat hoeft echt niet, neem mensen om je heen met je mee in dit proces. Ik ben ook ziek en weet hoe zwaar het kan zijn.’ Haar vriendin knikte instemmend, die had haar al die tijd bezorgd aangehoord.
Daarna ging ik ergens anders zitten, zodat ze rustig verder konden praten zonder dat mijn oren op tafel lagen. Toen ik de volgende ochtend binnenkwam voor mijn dagelijkse gemberthee, bleek ze ’s middags nog een briefje voor me te hebben gebracht: ‘Dank je wel voor je steunende woorden! Liefs, L.’
