Caroline zoekt verlichting in het alternatieve circuit

Een reading, dát zou helpen alles weer helder te krijgen, zei de buurvrouw. Dat klopte, maar op een iets andere manier dan de bedoeling was. Een nuchter verslag van een persoonlijke zoektocht door journalist Caroline Griep.

“Wat jij nodig hebt, is vrouwelijke energie. Je bent verschrikkelijk boos, dat moet er nú uit. Schrijf een boze brief aan alle mannen die ik in je veld zie. Ze zijn niet te vertrouwen. Als je dat niet doet, raak je je woede nooit kwijt en kom je niet verder. Ik raad je ook aan om veel roze te dragen, dat heelt de zwarte plekken in je aura. En omring je voorlopig alleen met de liefde van vrouwen, die doen je geen kwaad, ze zijn je zusters en zullen je helen.”
Jaren geleden was ik niet gelukkig in de liefde, als zzp’er had ik te weinig werk, geldzorgen, ik sliep slecht en de overgang diende zich aan, kortom: algehele malaise. Dus toen mijn buurvrouw op straat vroeg hoe het ging, barstte ik in tranen uit. Ze wist meteen raad. Ik moest naar Nina, een reader, die haar al vaak geholpen had om de dingen weer helder te krijgen. Hoewel ik altijd te nuchter was geweest voor dit soort spiritualiteit, stond ik op dat moment open voor alles waardoor ik me ook maar iets beter zou kunnen voelen.

Ze ‘las’ me

Daar lag ik dan, twee dagen later. Omringd door kussens, op een matras op de grond. In een aquariumachtige woonkamer. Op mijn schoot een schattig hondje. Naast me op een dienblad een pot thee en een schaal koekjes. Nina (niet haar echte naam) tegenover me op een kussen.
Ze praatte. Onafgebroken. Ik probeerde er een speld tussen te krijgen, maar ze luisterde niet, want ze ‘las’ me. En ik bleek een behoorlijk zwaar op de maag liggend boek te zijn.
Ik herinner me mijn jeugd als een sprookje in een Vinex-wijk avant la lettre. Klopt niets van, want als kind bleek ik vrijwel geen veiligheid of grenzen te hebben gekend. Nina zag het al toen ik binnenkwam. Dat ik dénk dat ik heel beschermd en gelukkig ben opgegroeid, is een teken aan de wand. Door dat plaatje hoef ik niet te voelen hoe het werkelijk was. Allemachtig. Al mijn mooie jeugdherinneringen in één keer om zeep. Ik sputterde tegen, maar Nina keek me meewarig aan: totale ontkenning kwam ze vaker tegen. Maar goed dat ik naar haar toe ben gekomen, alleen zou het me nooit lukken mijn verhaal een andere wending te geven. Na minstens twee uur en een zusterlijke omhelzing van Nina plus het advies om binnenkort toch vooral de workshop Wandelen met de Inca’s te gaan volgen, stond ik weer op straat. Uitgeput.

Met die indianen ben ik uiteraard niet op pad gegaan, maar gek genoeg heb ik mijn huis vervolgens wel gereinigd met brandende salie om de restjes energie van de uit mijn leven vertrokken man te verdrijven. Daarmee heb ik toen zeker tien punten verdiend in de categorie ‘spiritueel zweefvliegen’. Al liet ik na deze ervaring alles rondom aura’s en chakra’s links liggen, tóch heb ik door de jaren heen een patroon ontdekt bij mezelf: als mijn (huis)arts of ik het niet meer weet, wend ik me tot het alternatieve circuit. Voor mijn rusteloze hoofd. Mijn angsten. Mijn gepieker. Mijn pijntjes.

Van m’n tenen naar m’n kruin

En zodoende kwam mindfulness op mijn pad. Daar kon niet veel misgaan, dacht ik, want over de werking daarvan zijn talloze wetenschappers het wereldwijd inmiddels eens. Sterker nog, het is uitgegroeid tot een niet te missen hype, een miljoenenbusiness die is doorgedrongen tot elke bedrijfstak en zelfs op scholen wordt gegeven.
Na mijn diagnose uitgezaaide borstkanker schreef ik me daarom meteen in voor een achtweekse training in het ziekenhuis. Het leek me het uitgelezen moment om met aandacht te leren omgaan met mijn ziekte. Tijdens de sessies ga je in gedachten van je tenen naar je kruin, waarbij je stilstaat bij alles wat je op die plekken voelt en je ‘laat het er zonder oordeel gewoon zijn’. Het leek me geweldig om dat te kunnen.
Met uitzaaiingen in zo’n beetje mijn hele skelet vroeg ik me echter bij elk lichaamsdeel af of het daar ook zou zitten. Dat was natuurlijk niet bepaald rustgevend. We moesten thuis elke dag drie kwartier oefenen met behulp van een meditatie-app, maar na drie dagen en drie angstaanvallen gaf ik het op. Dit ging niet werken bij mij. Tijdens de volgende bijeenkomst zei de trainster ferm dat het juist de bedoeling was dat ik mijn angsten onder ogen zou zien. “Ja, sorry hoor”, protesteerde ik nog wat. “Maar ik vind leven met een ongeneeslijke ziekte eigenlijk al eng genoeg.” Ze was not amused, wat best gek is, omdat compassie onlosmakelijk bij mindfulness hoort, volgens mij.

Duizenddingendoekje

Maar ik baalde er natuurlijk wel van: de hele wereld lijkt er baat bij te hebben en ik ging, al was het onbewust, weer dwarsliggen. Gelukkig las ik laatst in een artikel van medisch journalist Aliëtte Jonkers in het populairwetenschappelijke tijdschrift Skepter dat ik zeker niet de enige ben. Volgens haar wordt mindfulness weliswaar gezien als ‘magisch duizenddingendoekje waarmee je allerlei klein en groot psychisch en lichamelijk leed kunt wegpoetsen’, maar valt daar toch wel het een en ander op af te dingen. Veel onderzoeken zijn niet van al te beste kwaliteit en de studies die wél zorgvuldig zijn opgezet, laten zien dat meer dan zestig procent van de mensen die intensief en langdurig aan meditatie deden, last kregen van onder meer angst of depressie. Tot die groep blijk ik dus te behoren. Bij mij werkt begeleid rustig worden en naar binnen keren averechts. Toch fijn om te weten. Mindfulness kan nu voorgoed worden geschrapt van mijn to-dolijstje om de beste versie van mezelf te worden.
Ik gaf mijn zoektocht naar verlichting niet zomaar op. Misschien zou het beter zijn als ik me beperkte tot mijn ademhaling. Zonder verder gedoe. Een individueel traject bij een heuse coach. Dat kostte wel bijna vijfhonderd euro voor vier sessies, maar joh, als het zou werken was het natuurlijk een investering waar ik de rest van mijn leven plezier van zou hebben. Met ingehouden adem van verwachting begon ik aan het traject. Tijdens de eerste twee sessies vertelde de coach vooral veel over zichzelf en leerde ik vier tellen in- en vier tellen uitademen. Mijn hoop was dus gevestigd op de tweede helft van het traject, want daarin zou hét levensveranderende ademwonder dan toch moeten plaatsvinden. Toen ze bij de derde sessie een opvlieger kreeg en zei: “Misschien krijg ik het wel zo warm omdat ik opgewonden van je word”, probeerde ik daar niet op te reageren. Lastig, want ik lag op het behandelbed met mijn ogen dicht en haar handen op mijn buik. Nooit ben ik dichter in de buurt van hyperventileren geweest. Wat op zich wel een bijzondere ademhalingservaring was, alleen niet de gewenste. Op het moment zelf durfde ik niet te zeggen dat ik het, zacht uitgedrukt, niet zo prettig vond wat ze zei. Daarvoor moet ik blijkbaar eerst nog naar een assertiviteitscursus. Ik heb het haar later gemaild, met het verzoek om de 125 euro van de vierde sessie maar liever terug te storten.

Niet praten

Om bij te komen van deze ervaring besloot ik mezelf van dat bedrag te trakteren op een holistische massage. Daar had ik er al een paar van gehad en die bevielen goed. Volgens de holistische visie zijn lichaam, emoties en denken met elkaar verbonden. Dat idee snap ik en ik besef ook dat ik zomaar kan gaan huilen als bepaalde plekken worden aangeraakt. Toch gaf ik bij mijn eerste bezoek aan dat ik daar tijdens de massage dan niet per se over hoefde te praten, dat ik vrij precies weet wat me dwarszit en verder geen begeleiding nodig heb, dank u. De holistische massages zijn prettig. Slechts één keer ging het heel even de verkeerde kant op, toen de therapeut ineens vroeg: “Wat zou je tegen je linkerarm willen zeggen?” “Niets”, antwoordde ik, waarop het, gelukkig, stil bleef.

Ik kan ook niet zo veel met dieethypes en lifestylecoaches die hun ‘leven hebben omgegooid en nog nooit zo happy en zonder kwalen’ zijn geweest. Als geboren Rotterdamse vind ik dat soort dingen al snel flauwekul en hoor ik nog de toon waarop mijn vader dat woord kon uitspreken. Dus als ik wat kilo’s kwijt moet, vertrouw ik blind op de good old Weight Watchers, die helpen me altijd. Voor mijn bezoek aan een orthomoleculaire voedingsdeskundige moest ik dus echt wel even een mentale drempel over. De deskundige van dienst pakte het grondig aan, dat moet gezegd. Ik moest thuis allerlei lijsten invullen en dingen die ik vaak at meenemen naar het consult. Met een soort wichelroede, bioresonantie heet dat, vond ze vervolgens uit waar ik niet goed tegen kon. Tot mijn verrassing bleek dat wel te kloppen. Braaf probeerde ik de kostbare voorraad supplementen die ze me voorschreef. Niets hielp. Wat achteraf niet zo vreemd was, want de magische toverstaf had mijn ernstige ziekte helaas niet opgevangen. Sterker nog, de middeltjes die ze me voorschreef ter ondersteuning van mijn kankerbehandeling, mochten volgens de app About Herbs van het Memorial Sloan Kettering Cancer Center beslist niet worden gebruikt in combinatie met mijn medicatie. Húp, daar ging de hele orthomoleculariteit in de flauwekul-prullenbak. Ja pap, dat had ik kunnen weten.

Gewoon bewaren

Toch heb ik in mijn zoektocht ook succesjes geboekt. Neem nou mijn acupuncturist, een nuchtere Friezin, die naaldjes in me zet tegen de bijwerkingen van mijn behandeling. Laatst kwam ik met een fikse kaakklem van de stress bij haar, en een uurtje later huppelde ik zonder klachten weer naar buiten. Of de osteopaat, die ik al jaren zo nu en dan consulteer en die haar vinger zonder omwegen op zere plekken legt en mijn mentale gesteldheid haarscherp aanvoelt. Food for thought geeft ze me mee. En ook fasciatherapie helpt serieus goed. Deze nog vrij onbekende vorm van manuele therapie concentreert zich op de werking van de bindweefselvliezen, de fascia. De therapeut van dienst is een vrij zwijgzame man, die alleen als ik ernaar vraag uitlegt hoe het werkt. Ideaal. Op voor mij miraculeuze wijze haalt hij keer op keer met zachte handen de pijn uit mijn ribbenkast. Mindful zijn en zen ademhalen bewaar ik gewoon voor mijn volgende leven.