Christel liet haar zoontje (5) uit huis plaatsen: “Hij legde ons gezinsleven volledig lam”

In Libelle's rubriek De dag nadat vertelt Christel haar verhaal.

Christel: “Het is zondagochtend half 9. Ik ben al even wakker, maar lig nog steeds naar het plafond te staren. Mijn man slaapt nog. Het is stil in huis. Geen gebonk tegen de muren, geen oorverdovend gejoel, geen Chris. Ik kleed me aan en loop naar beneden om de tafel te dekken. Tijdens het ontbijt praten mijn man en ik over van alles, maar we negeren het feit dat onze 5-jarige zoon vandaag niet bij ons aan tafel zit. Dat hij dit weekend niet uit logeren is bij de instelling voor gehandicapte kinderen, maar dat hij daar definitief woont. Onze andere 3 kinderen eten onverstoord hun boterham. Ze zijn het wel gewend dat hun broertje in het weekend vaak uit logeren is en missen hem niet. Ik realiseer me dat ik hem op dit moment ook niet mis. De rust aan tafel doet me goed.

Als een zoutzak

Bijna 5 jaar lang stond mijn leven volledig in het teken van onze verstandelijk beperkte zoon. Het eerste half jaar leek hij een gewone, vrolijke baby, maar toen hij ouder werd, vielen ons steeds meer dingen op. Ik dacht dat er iets mis was met zijn gehoor, ook omdat hij maar als een zoutzak in de kinderwagen bleef zitten, maar na onderzoeken bleek het veel erger dan dat. Chris is een prachtig mannetje waar op het eerste gezicht niets mee aan de hand lijkt, maar zijn niveau zal nooit hoger worden dan dat van een 1,5-jarige. Hij is zo zwaar autistisch dat hij nooit zal leren praten, onvoorspelbaar is en soms agressief, maar vooral een gevaar voor zichzelf. Hij legde ons gezinsleven volledig lam.

Staren

Na het ontbijt ga ik achter de computer zitten om de berichtjes van vrienden en familie te beantwoorden, naar aanleiding van onze afscheidsmail. 'Ik heb tranen in mijn ogen', schrijft een vriendin. Terwijl ik een berichtje terugschrijf, zie ik de reis van gisteren weer voor me. De overvolle auto, waar alleen mijn man en ik nog bij pasten. Chris die vanachter het raam naar buiten zat te staren en zich van geen kwaad bewust leek. Mijn man die op de oprit in huilen uitbarstte. ‘Christel, we gaan ons kind wegbrengen. Dat kan toch niet?’ Ik was te verdoofd om hem te troosten. ‘Zal ik dan maar rijden’, zei ik droogjes. Ruim een half uur later kwamen we aan bij Chris’ nieuwe thuis en huppelde hij vrolijk naar binnen.

Woest

Als ik alle andere mailtjes ook gelezen heb, besef ik dat niet al onze vrienden en kennissen onze beslissing begrijpen. Hun probleem, besluit ik als ik mijn laptop dichtklap. Met een kop koffie ga ik voor het raam staan. Buiten is onze oudste zoon Piet van 9 aan het voetballen. Zijn boosheid lijkt verdwenen. Woest was hij toen we hem vertelden dat Chris voorgoed in de instelling zou gaan wonen. Hij kon er simpelweg niet bij dat zijn ouders de zorg voor zijn broertje niet aankunnen. We konden hem toch gewoon wat nieuw speelgoed geven? Dan zou hij toch vanzelf weer rustig gaan spelen? En wat als Chris hem niet meer zou herkennen als hij op bezoek kwam? Ik troost me met de gedachte dat hij het later zal begrijpen.

Onze 2 andere kinderen, Felix en Marike, hebben we niets verteld. Ook zij zijn autistisch, lopen achter in ontwikkeling en praten moeilijk. Ze zullen niet eens merken dat hun jongste broertje niet meer in de buurt is. Waarom wij niet 1, maar wel 3 kinderen met autisme hebben, weten we niet. De artsen staan voor een raadsel.

Onafwendbaar

Na de lunch staan mijn schoonouders onverwacht voor de deur. Zoals wel vaker komen ze even kijken hoe het met ons gaat. Ik kijk de kamer rond als we samen op de bank zitten. De sloten, stopcontacten, de meubels: alles is volledig ingericht op Chris. Een blind paard kan hier nog niets kapot maken. Het is een huis waar ik 24/7 alert moest zijn en dan nog niet won. We hebben Chris tot 3 keer toe uit de sloot achter ons huis moeten halen, hij zette alle kranen open en vond altijd wel een moment om te ontsnappen. Het was een onafwendbare beslissing, besef ik terwijl een slok van mijn thee neem.

Leegte

Als ik ’s avonds na het eten de kinderen naar bed heb gebracht, loop ik langs Chris’ oude slaapkamer. De afgelopen weken ben ik elke avond naast hem gaan liggen als ik hem naar bed bracht. Ik hield hem vast tot hij sliep, daar werd hij zo lekker rustig van. Het leek Chris gisteren niet te deren dat we hem achterlieten. Ik vraag me opeens af of hij weet dat wij zijn ouders zijn, hij wel een band met ons voelt. Of hij ons kan missen. Chris’ verhuizing is het beste voor ons gezin, dat weet ik. Maar wat zijn vertrek met mij zal doen, durf ik nog niet te zeggen. Ik trek zijn slaapkamerdeur achter me dicht en voel me leeg.”

Benieuwd hoe het Christel en Chris is vergaan? Je leest het hier.