Column – Femke breekt met Jeroen Spitzenberger
Zoals sommige vrouwen fan zijn van George Clooney of Brad Pitt, heb ik altijd een zwak gehad voor onze eigen Jeroen Spitzenberger. Al vanaf het moment dat ik hem de Joodse David zag spelen in de film De tweeling was ik verkocht.
Het leuke aan mijn werk is dat ik acteurs of zangers die ik bewonder ook wel eens in het echt te spreken krijg. Jeroen Spitzenberger interviewde ik voor het eerst toen hij de hoofdrol speelde in de film Süskind. Ik nam me voor om me niet van mijn stuk te laten brengen, maar vond de man in het echt zo mogelijk nog leuker dan op tv. Halverwege het interview kreeg hij een hoestbui en nam een slokje van mijn kopje thee. Dertig was ik, maar ik voelde me een dertienjarige: Hij Had Uit Mijn Glas Gedronken! Laatst wilden we Jeroen Spitzenberger weer in Libelle hebben. Ik mocht het interview doen. "Zou hij je herkennen?", vroeg een collega. Ik loog dat ik vermoedde van niet. (Natuurlijk zou hij mij herkennen. We hadden destijds een fan-tas-tisch gesprek.) De ontmoeting vond plaats in een Amsterdams hotel. Toen ik hem weer zag, gaf hij geen krimp.
De hernieuwde kennismaking ging als volgt:
Femke: "Hoi, ik ben Femke. Maar wij kennen elkaar. Ik heb je al eerder geïnterviewd."
Jeroen (weifelend): "O ja… ja, ik herken je wel."
Femke: "Eeeeecht niet!" (Voor ik wist, kwam deze verontwaardigde en kinderachtige kreet uit mijn mond, gevolgd door een overweldigend gevoel van schaamte.)
Een paar minuten later werd het alleen maar erger.
Jeroen: "… en toen speelde ik mijn eerste hoofdrol, in Süskind…"
Femke: "Ja, toen heb ik je geïnterviewd."
Jeroen: "O ja… ik weet het weer… toen zaten we ook hier."
Femke: "Uhm, nee, toen zaten we in een café in de buurt van Artis."
Het is treurig. Af en toe dicht ik mezelf een te grote rol toe in het leven van anderen. Een irritante eigenschap die me weer eens keihard in het gezicht sloeg. Ik wist natuurlijk al dat de liefde van één kant kwam, ik ben een van de vele journalisten die deze acteur interviewen, maar ja… toch hoop je dat je gezicht blijft hangen in het geheugen van je idool. Met pijn in het hart heb ik de knop daarom maar omgezet. Het is beter voor mij dat wij elkaar niet meer zien, Jeroen.
De volgende keer komt mijn collega Liesbeth.
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column waarin ze een brief schrijft aan zichzelf of een van de andere columns.
