Column: Femke en rijles
Tijdens de eerste, misselijkmakende weken van mijn zwangerschap zag ik mijn kans schoon om te stoppen met die gehate rijlessen. Ik beloofde mezelf dat ik na de bevalling wel weer door zou gaan, maar familie en vrienden geloofden dat duidelijk niet. Mijn moeder zei, refererend aan mijn horrorverhalen over hyperventilerend dubbele rotondes rijden: “Ach Femke, misschien moet je er maar niet meer aan beginnen. Reinier kan toch autorijden?” Maar dat was mijn eer te na.
Inmiddels hadden mijn rijlessen me al € 3500,- gekost en ik was vastbesloten om daar iets voor terug te krijgen. En dus stapte ik na mijn bevalling zuchtend en steunend, op een regenachtige dinsdag weer bij mijn oude rij-instructeur Appie in de auto. Al heel snel wist ik weer dat hij er een uit duizenden is, want hoeveel instructeurs zijn er die zo’n engelengeduld hebben met een hardleerse stresskip als ik? Eigenlijk vind ik dat Appie op zijn website zou moeten adverteren met: rij-instructeur én coach. Wie weet hoeveel extra klandizie hij daarmee genereert?
De man heeft me tijdens het rijden meer inzichten gegeven dan al mijn psychiaters bij elkaar. In de psychologie gebruikt men het principe ‘omdenken’. Dat betekent dat je een situatie op een andere (positieve) manier moet bekijken. Het zou me niks verbazen als Appie aan de wieg van het ‘omdenk-principe’ heeft gestaan, want hij heeft me wel honderd keer ingeprent: “Femke, we gaan nu een examenroute rijden. En in plaats van zenuwachtig, ga jij nu nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar wat je tegenkomt en hoe je dat gaat oplossen.”
In feite staat mijn moeite met het rijden natuurlijk voor de moeite die ik met het leven heb. Krampachtig en onzeker zit ik in de auto. Doodsbang om de controle te verliezen achter het stuur, zoals ik altijd en overal bang ben om geen controle te hebben. Daarbij schieten er nu ook nog eens gedachten door mijn hoofd als: ‘Straks zie ik een auto over het hoofd’ en ‘Appie heeft vast nog nooit zo’n minkukel in de auto gehad’. Ik worstel. Maaaarrr…, het lijkt erop dat ik boven ga komen. Mijn laatste rijles ging dusdanig goed dat er misschien nog hoop is. Ik had de moed bijna opgegeven, maar Appie heeft me leren autorijden zoals een vader zijn kind leert fietsen. Onvermoeibaar en vol geduld. Over twee weken rijd ik af. Als ik slaag, koop ik een dure fles jenever. Voor Appie.
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column over haar buren of een van de andere columns.
