Column – Femke gaat naakt
“En omdat jij je blootgeeft in je columns, lijkt het ons leuk dat je je ook blootgeeft op de foto. Dus, nou ja, een halfnaakt portret of zo.” Ik had veel verwacht mee te maken, maar toch echt niet dat de beschaafde krant die me interviewde daar een soort Playboy-shoot bij zou willen.
Volgens mij zou een normaal mens ook 'nee' zeggen, maar ik deed natuurlijk gewoon de deur open voor de zenuwachtige krantenfotograaf, die normaliter politici in Den Haag op de foto zet. Terwijl ik me op de slaapkamer uitkleedde tot alleen een slip, zat Reinier in de woonkamer Max een fruithapje te geven.
De fotograaf pakte zijn camera en ik kwam in ochtendjas binnenlopen. We deden alle drie alsof het een volkomen normale situatie was. Voor de eerste foto moest ik met mijn armen mijn bovenlijf bedekken. Er piepte een tepel boven een arm uit en ik vroeg Reinier: “Schat, kun je die even terugdrukken?” Mijn man rolde met zijn ogen, maar de spanning was er wel een beetje af.
[swopquote]Terwijl ik me op de slaapkamer uitkleedde tot mijn slip, zat Reinier in de woonkamer Max een fruithapje te geven[/swopquote]
De foto die uit deze pose kwam, zag er echter niet uit: twee te dikke armen die gekruist een paar kleine borstjes net iets te stevig aandrukken. Mijn reactie was kort en krachtig: “Nee!” De fotograaf probeerde me nog te overtuigen, maar ik zag dat hij er zelf ook niet in geloofde dat het vleesvlak dat hij aanprees een flatteus beeld van mij gaf. En dat is toch wat je wilt als vrouw. Helemaal als je gewend bent aan Libelle-fotografen, met Libelle-visagie en Libelle-styling.
Ik geef toe: misschien ben ik net iets te veel gaan geloven in de Femke van de foto’s die na al dat kunst- en vliegwerk is ontstaan. Want laat ik eerlijk zijn, zo zie ik er echt niet uit. Na een halve ochtend lukte het de krantenfotograaf en mij gelukkig om samen een pose bedenken die zowel hem als mij enthousiast maakte. Het blijft iets heel kwetsbaars. Naaktheid.
Op het moment dat ik dit schrijf, moet ik nog drie dagen wachten voordat de foto gepubliceerd wordt. Ik voel me als een zenuwachtige acteur die, voor hij op moet, tussen de coulissen staat en denkt: waarom doe ik dit? Gelukkig kan ik mezelf geruststellen met de gedachte dat op het moment dat u dit leest de krant waarin mijn foto komt te staan niet eens meer in de kattenbak ligt, maar alweer gerecycled is.
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column over hoe ze het verdriet voelt van een driejarige of een van de andere columns.
