Column Femke – Ik merkte dat er iets scheef zat tussen het moederschap en mij

Ik merkte dat er iets scheef zat tussen het moederschap en mij

Ik lag in een hangmat, ergens aan de westkust van Portugal. Het was warm, zo’n dertig graden, maar ik hing in de schaduw onder de bomen. Op twee meter afstand van mij speelde Max met een steen en een paar takken. Glimlachend aanschouwde ik het tafereel en ineens besefte ik: pas nu voel ik me helemaal senang met het moederschap. Senang. Ik kan er geen ander woord voor bedenken. Tevreden misschien, maar dat dekt de lading toch niet helemaal. Tot nu toe voelde het moederschap als een jas die net een maatje te klein is. Je kunt hem aan, de rits gaat ook prima dicht, maar je moet soms wel je adem inhouden. En bewegen gaat, vooral na het eten, niet altijd even makkelijk. Het is niet dat ik ongelukkig was. Helemaal niet. Ik wilde heel graag een kind en ben er dankbaar voor dat ik het gekregen heb. Maar ik wilde ook dat mijn leven onveranderd bleef. Dat Reinier en ik alles konden blijven doen wat we deden, maar dan met een baby. Want dat kon best, zo hadden we bedacht. Daarbij was ik zo bang om een ingedutte vrouw te worden dat ik veel te veel bezig was met het plannen van etentjes, kroegbezoeken en dansjes in discotheken zonder man en kind. Ik wilde een hippe, zelfstandige vrouw zijn, die zich door niemand liet beperken. Ja ja. Het gevolg was dat ik voor Max vooral een zorgend persoon was, maar niet iemand met wie je ook veel leuke dingen doet. Eerlijk gezegd was ik veel te veel bezig met wat ik kon doen als hij sliep en met hoe hij me beperkte als hij niet sliep. Dit klinkt nu allemaal heel negatief en zwaar, want ik heb vanzelfsprekend ook enorm van hem genoten de afgelopen maanden, maar ik merkte dat er iets scheef zat tussen het moederschap en mij. Als ik naar vriendinnen keek, zag ik meer toewijding, meer acceptatie over het veranderende leven, meer euforie over mooie momenten. Ik dacht dat ik ‘gewoon’ anders was. Maar toen dus dat moment. In Portugal. Alles voelt anders sindsdien. De jas zit als gegoten. Ik ken mijn prioriteiten. Terwijl het nieuwe me aan alle kanten omringde, bleef ik vasthouden aan het oude. Ik leef eindelijk in het nu. Mijn zoon zet zijn eerste stapjes en ik wil nergens anders meer zijn dan hier.

Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met Reinier en moeder van Max die nu 1 jaar is. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column over de valkuilen van een zelfstandig ondernemer, of een van de andere columns.