COLUMN: Hans moet van zijn vrouw naar een kledingwinkel

Het is elk jaar hetzelfde. Een paar weken voor Kerst kijkt mijn vrouw me aan en oordeelt: “Je ziet er echt niet uit!”

“Nee, nee!”, roep ik dan, “alsjeblieft niet, stuur me alsjeblíeft niet naar een kledingwinkel!” Dat roep ik vanbinnen, hoor. Ik wil nu ook weer niet dat mijn vrouw denkt dat ze getrouwd is met iemand die mentaal op 12-jarige leeftijd is blijven steken. Ik zeg elke keer: “Zal ik dan maar eens gaan winkelen?”

Gisteravond was het weer zover. Als ik winkel, wil ik vooral niet opvallen en door niemand geholpen worden. Maar in de winkel die ik binnenstapte, was niet één klant. In de verte stond een grote, strenge mevrouw van in de 50, die terstond op me afkwam, vroeg wat ik wilde, terugkwam met een paar truien en broeken en me – bijna zonder een woord te zeggen – naar een pashokje dirigeerde. Ik begon me om te kleden.

“Bent u klaar?” bromde ze al snel.

“Bijna.”

Ik had een trui aan die zo ruim was dat er wel 2 of misschien wel 3 Hansen in pasten.

“Zit goed”, oordeelde ze, en natuurlijk was het verstandig geweest als ik haar nu ferm had tegengesproken, maar a) ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg, en b) ik was doodsbang voor deze grote, strenge mevrouw.

“Nu de broek”, gromde ze.

Pas toen ik hem aanhad, zag ik wat er mis was met die broek. Er was iets geweldig, enorm, verschrikkelijk mis: die broek was namelijk rood. Een man in een rode broek, zeg nou zelf, dat is het equivalent van een vrouw in een eigele legging en roze Uggs, maar dan nog iets erger.

“Staat goed”, knikte ze goedkeurend.

“Euh, nou eigenlijk...” probeerde ik nog.

Tevergeefs: “Trui, broek. Verder nog iets?”

De vraag werd zo gesteld dat er maar een antwoord mogelijk was: “Nee hoor, dank u wel.”

Ik rekende af: € 162,-. € 162,-! Voor een trui als een legertent en belachelijke broek! Ze zag me schrikken en toonde een blik die volgens mij zei: betalen en snel, anders stomp ik je bewusteloos, ventje. Ik zei maar meteen: “Valt nog mee, zeg!”

Thuis moest ik mijn nieuwe garderobe showen. En als er in dit land een Kampioenschap Schaterlachen zou bestaan, met een categorie Erg Hard Schaterlachen en een categorie Zeer Lang Schaterlachen, dan had mijn vrouw nu tweemaal goud te pakken.

Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a. Management Team. Iedere week schrijft Hans een prachtige column voor Libelle. En omdat we hem jou natuurlijk niet willen onthouden, kun je ’m hier – helemaal gratis en voor niets – nog eens nalezen! Lees ook zijn andere columns.

Beeld: iStock