Column Hans – Niet hard maar plagerig
En toen besloot ik aan die wilde bos haren te trekken, niet hard maar plagerig
Ik heb – vrees ik – opvallend meer momenten dat ik door de grond wil zakken dan de gemiddelde mens. Zo was ik van de week in Amsterdam, op weg naar een afspraak in een buurt waar mijn dochter woont – en toen ineens dacht ik: hee, daar is ze, mijn dochter! Ze is klein en heeft een woeste bos donkerrode krullen en zo’n jonge vrouw liep nu zo’n twintig meter voor en, kijk ja zeg, dat loopje, dat herkende ik ook meteen. Spoedig had ik haar bijna ingehaald. En besloot toen aan die wilde bos haren te trekken, niet hard natuurlijk, maar plagerig, net als toen ze negen of tien was. Dat deed ik. Ze draaide zich om. Jawel hoor: het was mijn dochter niet. En voor de zoveelste maal wilde ik heel snel en vooral heel diep door de grond zakken en – u kent dat vast ook wel – dat wil dan maar niet lukken. Intussen gingen er diverse scenario’s door mijn hoofd, want vrouwen, geloof me: er gaat nooit echt veel in mannen om, behalve in dit soort situaties.
Scenario 1: Ze schreeuwt om hulp. Ik kom op het politiebureau en word urenlang verhoord. Als ze hoort waarvoor ik ben opgepakt, weigert mijn vrouw me op te komen halen. Het is een eenzame, koude nacht in de politiecel. Scenario 2: Ze heeft jarenlang karateles gevolgd en velt me met één uithaal van haar been. Bij de val verlies ik mijn bril die ze met een andere welgemikte trap in stukken breekt. Waarna ze foto’s begint te nemen met haar iPhone en ik diezelfde dag mezelf overal tegenkom op Facebook en Twitter – kruipend op de stoep, zoekend naar mijn gebroken bril. Maar er was ook een droomscenario. Eindelijk, na al die tientallen keren dat ik hoopte en bad dat het zou gebeuren – nu gebeurt het ook! Onder mijn voeten opent de aarde zich. Eerst verdwijnen mijn voeten, dan mijn benen, al snel mijn hele lichaam. Ik ben er niet meer. Wat een geweldig gevoel. Met het volgende scenario had ik echter geen rekening gehouden. "Waarom deed je dat?", vroeg ze, niet geschrokken, niet geschokt, maar nieuwsgierig. "Echt sorry", zei ik. "Ik dacht dat je mijn dochter was." "En die trek je aan haar haren?" ‘Nou, soms. Soort grapje.’ "Ach, kan gebeuren, zo’n vergissing, toch?", zei ze. En weg was ze, mij zo verward achterlatend dat ik heel even vergat door de grond te willen zakken.
Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a. Management Team. Lees ook eenvan de andere columns.
