Columnist Roos Schlikker volgt een lesje mindfulness

Het was geen beste voorbereiding. Op de dag dat ik naar de eerste bijeenkomst van mijn mindfulnesscursus zou gaan, had ik een lekke band, 2 dwarse kinderen (“Hoezo moet ik een broek aan als ik naar buiten ga? Ik wil bloooooooot!”), 4 schrijfdeadlines en een belachelijk lange to-do-list. Ironisch genoeg had ik bovenaan die lijst in hoofdletters gezet: HOOFD LEEGMAKEN! Ik was al weken aan het jagen. Om de boel onder controle te krijgen, maakte ik lijstjes. Maar toen het er zo veel werden dat ik lijstjes van lijstjes moest maken, wist ik dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Op naar mindfulness dus, want daar zou ik leren afstand te nemen van mijn gedachten en op zoek gaan naar innerlijke stilte.

Het beloofde een fikse zoektocht te worden, realiseerde ik me toen ik verhit plaatsnam op een matje midden in een kring vol andere rustelozen. Een straaltje zweet legde pesterig vanuit mijn nek de afdaling richting mijn onderrug af. Het voorstelrondje begon. Ik mompelde iets over balans willen en hield het kort. Dat gold niet voor iedereen. Een vrouw met rode wangen vertelde uitgebreid over een groot verdriet dat haar was overkomen en hoe ze daar vanaf wilde. Een zacht pratende jongen bekende dat zijn relatie net uit was en dat hij de ware liefde bij zichzelf wilde vinden. En een man met schichtige ogen gaf toe in zijn leven nog nooit een gelukkige dag te hebben gekend.

De mindfulnessjuf glimlachte bij alle verhalen. Het mocht er zijn. Het deed er niet toe. Want nu waren we hier, dat was het enige dat telde. En we mochten nu onze ogen sluiten. Haar meditatiestem was warm en prettig. Ik voelde me langzaam loom worden. Zowaar, het werkte. Mijn spieren ontspanden. Ik hoefde even helemaal niets. Behalve te zijn. Ik zakte weg in een heerlijk meditatieve toestand…

Totdat plotseling allerlei gedachtes schreeuwden om aandacht. Wat voor ergs had die blosjesvrouw meegemaakt?! Hoezo had die lieve jongen nooit liefde gekend?! En wat verschrikkelijk dat schichtig oogje nooit gelukkig was geweest! Konden we daar niet iets aan doen? We moesten helpen!

40 minuten. Zo lang duurde de meditatie. Mijn mederustelozen keken naderhand gelukzalig om zich heen. Heerlijk hadden ze het gevonden. Ze waren helemaal tot zichzelf gekomen. En ik? Ik was kapot. Maar in mijn hoofd had ik mooi wel 3 mensen gered. Dat kon weer van mijn to-do-list.

Journalist en columnist Roos Schlikker heeft ouder wordende ouders, 2 kleine kinderen, een man, haar werk, vriendinnen en o ja, ook nog zichzelf om voor te zorgen.

Beeld: Danique van Kesteren.