Dagboek van Maud: “‘Er kwamen foto’s op tafel, van Janice en mij hand in hand’, vertelt John”

“Ik kan wel wat sterkers gebruiken”, zegt John “Jij?” Hij wil opstaan, maar ik houd hem tegen.

“Laten we het dit keer echt bij water houden.”

“Maud, je moet weten dat ik dit nooit aan iemand heb verteld.” Zijn stem klinkt zwak. Hij gaat weer zitten.

“Des te belangrijker om dat nuchter te doen. Ik vind je ongelooflijk moedig, John.”

Hij zucht diep en vervolgt zijn verhaal. “Janice en ik waren gelukkig met elkaar. We hadden alleen het probleem dat de adoptiefamilie achter haar aanzat. In plaats van af te wachten tot ze haar zouden vinden, zijn we zelf naar Frankrijk afgereisd. We hadden het vermoeden dat het met de erfenis te maken had, dat ze een deel wilden opeisen.”

“Jullie hadden een erfenis gekregen?”

“O ja, dat was ik vergeten te zeggen. Na mijn opa’s overlijden kregen we een brief van de notaris uit België, dat hij ons allebei een half miljoen had nagelaten. De rest van zijn vermogen ging naar een stichting voor het beheer van het kasteeltje en het landgoed eromheen. We hebben daarvoor moeten tekenen. Omdat ik niks met die grootvader had en de stichting mij een nobel doel leek, heb ik dat gedaan. Ik kon de cash wel gebruiken. Die brief had Janice echter te laat bereikt. De termijn waarbinnen ze had moeten reageren was verstreken, waardoor haar deel ook naar de stichting was gegaan.

Eenmaal in Frankrijk werd al snel duidelijk dat dat de reden was waarom haar adoptieouders haar wilden spreken. Alleen als ze officieel afstand zou doen van haar erfenis, zouden zij een deel kunnen krijgen. Zij vonden dat ze daar recht op hadden, omdat ze altijd voor haar hadden gezorgd. Mijn Frans was niet goed genoeg om die meneer Bonnet goed te kunnen begrijpen. Janice verstond het prima en vond het een vreemd verhaal. We zeiden dat we erover wilden nadenken. Toen we wilden vertrekken, kwamen ineens de foto’s van ons op tafel, waarop we hand in hand liepen en elkaar omhelsden. Meneer Bonnet had een privédetective ingehuurd en zou publiekelijk bekendmaken dat we een liefdesrelatie hadden, tenzij we zouden tekenen. We zijn kwaad weggegaan, nu zou Janice nooit meer tekenen!

Op de terugweg kwamen we langs het landgoed van onze grootvader en besloten we er te gaan kijken. Het was een mooi oud kasteeltje en ze waren er al druk bezig met renoveren. Toen de aannemer ons binnenliet, zagen we dat het al helemaal was leeggehaald. Best gek. Op de vraag wie de opdrachtgever was, antwoordde hij: ‘Bonnet.’ Dat was meer dan gek. We wilden langsgaan bij de notaris in het dorp, maar zijn kantoor was opgedoekt. Janice zei nog: ‘John, ik teken wel. We krijgen dat geld toch niet meer en ik heb geen zin in gezeik.’ Maar ik overtuigde haar om eerst uit te zoeken hoe het echt zat. Tekenen kon altijd nog. We besloten bloemen te leggen op het graf van de man die we nooit hadden gekend. Vervolgens ontdekten we dat ze het graf hadden leeggehaald vanwege een DNA-onderzoek. Degene die dit bij de plaatselijke politie voor elkaar had gekregen was wederom meneer Bonnet. Hij claimde familie te zijn.”

“Was die adoptievader misschien een kind van jullie grootvader dat nooit erkend was?”

“Precies. Dat dachten wij dus ook.”