Dana (32) werd ziek van haar borstimplantaten: “Ik was een schim van mezelf geworden”

Dana Lewu (32) was dolblij met haar borstvergroting. Dat veranderde toen ze jaren later ontdekte wat de oorzaak was van een scala aan klachten: zwetende implantaten. “Ik riep dat die gifbommen er zo snel mogelijk uit moesten.”

“Mijn vriendinnen kregen stuk voor stuk ­borsten, maar bij mij gebeurde er vrijwel niets. Op mijn achttiende had ik nog steeds niet meer dan beginnende puberborsten. Die pasten niet bij mijn lichaam, want ik was breed gebouwd en best fors. Het maakte me heel onzeker. Ik ging niet met vriendinnen mee beha’s passen, durfde me nauwelijks uit te kleden voor een vriendje en meed het zwembad en de sauna. Het ­allerergste vond ik om mezelf naakt in de spiegel te zien. Mijn borsten waren klein en nog asymmetrisch ook. Ik voelde me niet vrouwelijk. Op mijn twintigste was ik het helemaal zat om me zo geremd te voelen. Via de huisarts kwam ik bij een plastisch chirurg die bevestigde wat ik al dacht: mijn borsten zouden niet verder groeien. Hij vond het niet raar dat ik ermee zat. ‘Ze zijn onvolgroeid en passen niet bij je postuur’, zei hij. Toch duurde het nog een jaar voor ik de stap naar een kliniek durfde te zetten. ‘De protheses waarmee we werken zijn absoluut veilig’, vertelde de plastisch chirurg daar, terwijl hij een paar borstimplantaten liet zien. Ook zag ik foto’s van vrouwen voor en na de operatie, het eindresultaat zag er prachtig en natuurlijk uit. Ik voelde me serieus genomen en twijfelde niet meer: ik wilde een borstvergroting. Mijn keus viel op een natuurlijke, beetje druppelvormige vorm in een bescheiden B-cup. Mijn familie en vrienden begrepen het helemaal. Anderen waren soms ­verbaasd dat ik me liet opereren, want ik ben ­altijd van ‘puur ­natuur’. Veel mensen denken blijkbaar dat alleen ­oppervlakkige en ijdele vrouwen ervoor kiezen omdat ze grote borsten ­willen. Maar er kunnen ook andere redenen zijn, ik wilde me vooral vrouwelijker en ­minder onzeker ­voelen.

Ik voelde me sexy en vrouwelijker

Na de operatie was ik superblij. Ik kreeg heel veel complimenten, misschien niet eens vanwege de grotere borsten, maar omdat ik uitstraalde dat ik mezelf sexy en ­vrouwelijker voelde. Achteraf bezien kreeg ik de eerste klachten al een halfjaar daarna. Het begon met extreme slapeloosheid en paniekaanvallen waardoor ik heel angstig werd.

Daarna kreeg ik allerlei ontstekingen, onder andere in de wortelkanalen van mijn kiezen. En ik was extreem moe. Ik deed in die tijd een muziekopleiding en woonde op mezelf, maar na een tijdje stortte ik compleet in en verhuisde ik weer naar mijn ouders. Een burn-out, zo bleek. Na een jaar was ik weer opgekrabbeld en wilde ik als singer-songwriter door Europa reizen om straatoptredens te geven. In Zürich werd ik tot over mijn oren verliefd, waardoor ik besloot om daar een tijd te blijven. Een tijdje ging het goed en had ik minder klachten, tot ik toch weer heftige paniekaanvallen kreeg en een tweede burn-out werd geconstateerd. Ineens schoot door me heen: zou mijn lichaam die borstimplantaten eruit willen hebben? Voor de zekerheid liet ik ze checken met een echo, maar de implantaten bleken nog keurig intact te zijn. Het leek dus uitgesloten dat die de oorzaak waren.

Ziek van de borstimplantaten: dertig verschillende klachten

Omdat ik me niet goed voelde en mijn relatie aan een zijden draadje hing, ging ik terug naar Nederland. Weer kwam ik bij mijn ouders terecht. De lijst met klachten werd ondertussen steeds langer. Mijn haar viel uit, wat me vreselijk onzeker maakte. Ik kreeg enorme spierpijn, had uitslag in mijn gezicht, last van diarree en viel zomaar kilo’s af. Mijn menstruaties werden heftiger, ik kon steeds minder onthouden en uit het niets verschenen er enorme blauwe plekken op mijn lijf. En het leek wel alsof ik sneller verouderde, ik kreeg een dunne huid en had een gelige, ongezonde gloed op mijn gezicht. Als ik in de spiegel keek, zag ik dat mijn ogen dof stonden. Voor de zoveelste keer ging ik naar de huisarts. Die had mij eerst serieus genomen, maar wist het nu ook niet meer. Ze zei: ‘Ik denk dat je lijf zo reageert omdat je veel te verduren hebt gehad. Misschien kunnen antidepressiva en een psycholoog helpen.’ Inderdaad was ik er kapot van dat mijn grote liefde en ik niet meer bij elkaar waren, maar kon ik daar zulke symptomen van krijgen? Ik besloot niets te doen met haar advies over ­antidepressiva en een psycholoog, want ik wist zeker dat het niet tussen mijn oren zat. Inmiddels had ik meer dan dertig verschillende klachten. Iets in mijn lijf zat niet goed.

Ik was de oude Dana niet meer

In de lente van 2019 lag ik depressief op de bank. Een schim van mezelf was ik geworden, moe, ­uitgeblust. Alsof ik was overreden door een auto. Ik herkende niets meer van de oude Dana, die altijd zin had om iets met anderen te gaan doen. Als het zo blijft, weet ik niet of ik hiermee kan dealen, dacht ik. Omdat ik intuïtief voelde dat er een link was met mijn implantaten, besloot ik hier op internet toch weer eens naar op zoek te gaan. Al surfend kwam ik op een website terecht waar de term breast implant illness viel. Toen ik verder las, kon ik alleen nog maar huilen, want alle klachten die werden genoemd, had ik ook. Vermoeidheid, geheugenverlies, ­gewrichtspijn, hartkloppingen – dit was precies wat ik doormaakte! De oorzaak: zwetende implantaten. Hierdoor komen microdeeltjes siliconen in je bloed terecht en vervolgens in je hele lichaam, zoals de zenuwen, alle organen, de hersenen en het ruggenmerg. Dat is niet te zien op een echo, want je implantaten hoeven hiervoor niet gescheurd te zijn. Veel chirurgen ontkennen het omdat er een miljoenenindustrie achter de implantaten zit. En het bewijs is niet hard genoeg. Al googelend vond ik een lotgenotengroep met vrouwen die precies dezelfde klachten hadden als ik. Daar heb ik veel steun aan gehad.

Zwetende borstimplantaten maakten me ziek

Zo kwam ik bij dokter Kappel terecht, een plastisch chirurg die geen implantaten meer plaatst, maar ze alleen nog verwijdert. Zij vertelde dat breast implant illness, ook wel Asia-syndroom genoemd, in de Verenigde Staten al een officiële ziekte is. Alle implantaten zweten al vanaf dag één en vroeg of laat kan dat ernstige klachten ­veroorzaken. Niet iedereen met implantaten wordt er ziek van, sommige vrouwen zijn er ­gewoon gevoeliger voor. Daarnaast kan stress een trigger zijn, legde ze uit. Je immuunsysteem is dan zwakker en valt niet goed de giftige stoffen aan die in je lijf komen. Dat was bij mij heel duidelijk het geval. Toen ik smoorverliefd net in Zürich zat, voelde ik me best prima. Maar toen ik met liefdesverdriet terug was in Nederland, verergerden mijn klachten enorm. Vastbesloten riep ik dat die gifbommen eruit moesten, en wel zo snel mogelijk. Omdat ik extreem veel symptomen had kreeg ik voorrang voor een operatie, vertelde dokter Kappel. In augustus 2019 zijn de implantaten verwijderd. Ze kwamen er heel uit – daarom was op de echo ook niets te zien geweest – maar met minder volume dan ze erin gingen, door het zweten.

Ik wilde mezelf accepteren en liefhebben

Na de operatie voelde ik me eindelijk weer ­mezelf. Ik was nog blijer met mijn borsten dan ik was ­geweest toen de implantaten er net in zaten. Nu ben ik weer zoals ik geschapen ben, dacht ik, en ik ga mezelf accepteren en liefhebben. Die protheses heb ik niet meer nodig. Als ik maar weer gezond en gelukkig word. Op foto’s die toen zijn gemaakt, zie je me weer stralen met heldere ogen. ‘Hé, daar ben je weer’, zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Al na een week waren mijn spier- en gewrichtspijn vrijwel weg. Mijn huid werd rustiger en ik kreeg weer een roze kleur in mijn gezicht. Een maand later was ik nauwelijks meer moe. Ook kon ik weer sporten, wat ik een paar jaar niet had gekund. Ik leefde weer! Toen besefte ik pas echt wat een ellende die dingen hebben aangericht. Dokter Kappel vertelde dat vrouwen vaak enorm opknappen van een borstexplantatie, zoals een operatie heet waarbij je implantaten worden ­verwijderd, maar dat het wel tot twee jaar kan ­duren voor alle rotzooi uit je lijf is. Zeven op de tien vrouwen zijn dan weer helemaal de oude, drie op de tien houden ­­restklachten. Ook ik kamp af en toe nog met enorme vermoeidheid. Verder heeft mijn geheugen een behoorlijke klap gehad. Naast het maken van muziek doe ik nu de opleiding maatschappelijk werk, maar ik moet echt op tijd mijn rust pakken om bij te tanken.

Omarm jezelf zoals je bent

Dingen die je meemaakt zijn ergens goed voor, denk ik. Ik heb mezelf beter leren ­kennen, weet dat ik naar mijn gevoel moet luisteren en dat ik op mezelf kan vertrouwen. Het baart me zorgen dat je op social media ­zo veel perfecte lichamen ziet. Ik hoop dat vrouwen zichzelf meer kunnen omarmen ­zoals ze zijn, ook al is er iets aan hun lichaam wat ze minder mooi vinden. Vanbinnen gelukkig zijn is veel belangrijker dan je uiterlijk. Sterker nog: als je je vitaal en gelukkig voelt, hou je vanzelf meer van je buitenkant.”

Styling: Maartje Bodt | Haar en make-up: Astrid Timmer | M.m.v. Mango (jurk), Converse (gympen)