De buurvrouw van Inge (43) had vijf honden en acht katten: “Ik kokhalsde van de geur, die ik soms door de muren heen rook”

Met twee katten noemt Inge (43) zichzelf een echte dierenvriend. Maar als haar buurvrouw vijf honden en acht katten blijkt te hebben die vooral graag in háár tuin hun behoefte doen, breekt de hel los.

“Als ik in de voortuin zat, moest ik al kokhalzen van de geur van verregende, oude hondenpoep en kattenplas uit mijn buurvrouws voortuin. Met vijf honden van maatje pony en acht katten op een woonoppervlak van 53 vierkante meter, wordt een huis al snel vies. Maar mijn buurvrouw liet haar honden tijdens haar werkdag gewoon binnen hun behoefte doen. Als de zon op onze huizen scheen, broeide het daarbinnen nog eens extra. Ik rook het soms door de muren heen. Het verbaasde me niets dat de buurvrouw ieder half jaar haar complete inboedel bij het grofvuil zette. De situatie was ongezond. Voor haar dieren, voor haarzelf, maar ook zeker voor mij als buurvrouw.

De poepende, sproeiende katten van de buurvrouw

Toen de boerderij die ik huurde twee jaar geleden werd verkocht, was ik blij dat ik in de huidige huizenmarkt een betaalbare huurwoning wist te vinden in hetzelfde dorp. Toen ik twee weken na mijn nieuwe buurvrouw verhuisde, hadden haar katten mijn voor- en achtertuin al ingenomen. Terwijl mijn poezen altijd gewend waren over het erf te lopen, hield ik ze hier maar binnen. Ik had geen zin in ziektes of kruisbestuiving met de katten van de buurvrouw.

Mijn tuin werd uitgewoond. De katten van de buurvrouw poepten overal en rolden over de tafel, terwijl de katers mijn tuinset ondersproeiden om indruk te maken op de vrouwtjes. Het leek een slechte cartoon.

Ma Flodder

Ik heb zo vaak aan de deur gestaan bij de buurvrouw. Maar het was zinloos. Deze mevrouw is verstandelijk beperkt. Natuurlijk probeerde ik daarom mijn frustratie in toom te houden, maar na de zoveelste plassessie van haar katten belde ik toch weer boos aan. ‘Het zijn nou eenmaal katten’, zei ze dan, à la Ma Flodder. ‘Schop Baco maar gewoon van je terrein af.’ Als dierenliefhebber zou ik nóóit schoppen en begrijp ik ook wel dat katten soms in de tuin van de buren poepen, maar ik kon haar acht katten niet bijhouden. Als ik de ene helft van de tuin probeerde op te knappen, was de andere alweer viezer dan ooit. Waar heb ik dit aan verdiend, dacht ik vaak. Waarom geeft het universum míj zo’n buurvrouw?

Plassend op bed

Ik heb gezeurd, de katten natgespoten met de tuinslang, de dierenbescherming gebeld. Toch veranderde er niets. Sterker nog, de katten van de buurvrouw wisten soms mijn huis in te dringen, waardoor ik ze ineens plassend op mijn bed vond! Ik ben veel geld kwijt geweest aan het kopen van nieuwe matrassen en speciale tralies om mijn huis mee af te schermen, zodat ik toch een raam open kon zetten. Maar na een werkdag zat ik toch met buikpijn in de auto naar huis, omdat er altijd weer iets ondergeplast of kapotgemaakt was.

Oorverdovend geblaf

Hoe vaak ik de woningbouwvereniging aan de lijn heb gehad, weet ik niet meer. Maar niemand kon iets voor me doen. Ik kon alleen maar een dossier opbouwen. Dat was niet moeilijk, want er was ook genoeg geluidsoverlast waar ik audio-opnames van kon maken. De buurvrouw had een voorliefde voor agressieve straathonden uit Griekenland die geregeld de katten aanvielen, met gescheurde lipjes en oortjes tot gevolg. Deze honden bleven tijdens haar werkdag van 7.00 uur tot 16.00 uur binnen. Het geblaf was oorverdovend!

Lelijke redding

Ook ’s nachts gingen ze geregeld los, om ’s ochtends om 05.30 uur alweer een drumconcert te verzorgen op de trap omdat ze zo graag naar buiten wilden. Twintig poten op en neer. Huilend lag ik soms in bed. Ik was een emotionele emmer vol ellende. Als stugge Groningse weigerde ik mijn leven te laten beïnvloeden door een ander, maar toen de buurvrouw weer een nestje kittens had die door mijn tuin liepen, was de maat vol. Ik heb mijn voor- en achtertuin als een volière ingepakt met netten, zodat mijn katten naar buiten konden en de hare niet in mijn tuin kwamen. Is het mooi? Nee. Werkt het? Als een trein. De buurt kwam klagen omdat ze het lelijk vonden, maar dat bleek deels mijn redding. Het andere huis naast mijn buurvrouw is leeg, dus niemand anders dan ik had door hoe veel overlast zij veroorzaakte. Nadat ik de buurt uitlegde waarom ik mijn huis inpakte, keerde iedereen zich wel tegen mijn buurvrouw.

In één klap over

Toen haar honden eens zo hard blaften dat het hele dorp er last van had, hebben we gezamenlijk melding gemaakt bij de politie. De buurvrouw moest haar dieren inleveren, als dit zo doorging. Binnen een paar dagen trok ze bij haar vriend in, in het najaar van 2021, en was alle ellende in één klap over. Ik heb haar nog een bericht gestuurd om haar veel geluk te wensen in haar nieuwe huis, maar ik heb nooit meer iets gehoord.

De dag dat ze haar sleutel inleverde, heb ik gehuild. Toen het voor het eerst stil was op links, had ik pas door hoeveel energie het mij had gekost die twee jaar. Buren kwamen me feliciteren over de schutting. Daarna heb ik urenlang geslapen.

Nieuwe buren

Inmiddels heb ik nieuwe buren. Ik hield mijn hart vast toen ze hier naartoe verhuisden. Wat wordt het nu? Een huilende baby? Maar het viel alles mee. Er woont nu een moeder met haar dochter van 20 en chihuahua met het syndroom van Down. Die kan ook janken. In de eerste week heb ik daarom bij de buren aangebeld en verteld over mijn vorige buurvrouw. ‘Als ik ooit overreageer, neem het dan met een korrel zout. Er is te veel gebeurd’, legde ik uit. De buurvrouw is gelukkig enorm begripvol en doet er alles aan de hond stil te houden. En op haar beurt is ze hartstikke blij dat ik mijn katten binnen mijn provisorische volière houd, zodat zij daar geen last van heeft. Wat een beetje communicatie wel niet kan doen.

Mijn oude buurvrouw volg ik op Marktplaats. Vorige week zag ik dat ze wéér een nieuw nestje kittens in de aanbieding heeft. Ongelooflijk. Die vrouw zal nooit veranderen. Maar als ik dat zie, ben ik alleen maar nog dankbaarder dat ze niet meer naast me woont. Ze doet maar!”