De Dag Nadat: ik na dertig jaar mijn baan kwijtraakte

Alexa (56): “Ik heb knallende koppijn. Een kater. Stom, maar ik heb gisteravond te diep in het glaasje gekeken. ’s Middags was mijn telefoon gegaan: de plaatsvervangend directeur van de uitgeverij waar ik ruim dertig jaar geleden begon, draaide er niet omheen. In welgeteld één minuut en tien seconden vertelde ze dat ik mijn baan kwijt ben. Ik weet niet eens meer wat ik heb gezegd, ik was in shock. Wel heb ik gevraagd naar het waarom, maar meer dan ‘reorganisatie’ wilde ze niet kwijt. Frustrerend, maar bij een reorganisatie hoeft een bedrijf niet uit de doeken te doen hoe zo’n beslissing tot stand komt. Aan het eind van het telefoontje was ik van de kaart. Was dit echt gebeurd? Tien minuten nadat we hadden opgehangen, kreeg ik een appje: ‘Kom je morgen wel gewoon naar de vergadering?’ De nonchalante toon en timing van dat bericht maakte me ongelofelijk boos. Alsof ze níet net de vaste grond onder mijn voeten had weggeslagen.

Vanochtend sleepte ik mezelf naar de telefoonwinkel om te regelen dat ik mijn mobiele nummer kan houden. Gek dat ik daar zo snel aan dacht, maar het is me veel waard dat mijn contacten mij weten te vinden. Dat kan later, in een zoektocht naar een nieuwe baan, van pas komen. Nu zit ik lamgeslagen op de bank. De dag is bijna voorbij, die vergadering heb ik aan me voorbij laten gaan. Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel. Natuurlijk, de reorganisatie hing in de lucht, maar er was mij op het hart gedrukt dat mijn team noch ik in gevaar was. En dan de manier waaróp ik het te horen kreeg, ronduit verschrikkelijk. Misschien zit dat me nog het meest dwars. Zo ga je toch niet met iemand om? Ze had in de auto moeten stappen om het mij persoonlijk te vertellen. Tientallen jaren heb ik me ingezet voor het bedrijf. Stapelgek ben ik op mijn vak en bovendien ben ik er goed in. Toch? Ik huil. Die stomme tranen, ze blijven maar stromen vandaag.

Ik ben niet de enige die gisteren is gebeld. Vijftien mensen vliegen eruit en de appgroep die ik met mijn collega’s heb, ontploft. Niemand zag dit aankomen.

Ik vraag me af of ik iets heb gemist de laatste tijd. Deed ik iets verkeerd? Heb ik toch steken laten vallen? Ik probeer mijn gekmakende gedachten de kop in te drukken door aan mijn functioneringsgesprekken te denken. Die waren altijd vol lof. Het lukt me niet, ik twijfel opeens aan alles. Eigenlijk moet ik nog twee weken werken, maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben zó asociaal aan de kant gezet. Vanochtend heb ik met de huisarts gebeld en hij had alle begrip voor mijn situatie. Als er vragen komen, kan ik mensen met een gerust hart naar hem doorverwijzen. Ik zal lopende projecten afronden of overdragen, verder hoeven ze niets van mij te verwachten.

Het spookt de hele dag al door mijn hoofd: hoe nu verder? Omdat de gezondheid van mijn man Chris te wensen overlaat, ben ik al jarenlang kostwinner. Ons inkomen staat van het ene moment op het andere op losse schroeven. Natuurlijk krijg ik een aardig bedrag mee, maar wat als er niet of nauwelijks meer iets binnenkomt? Dan is dat geld binnen de kortste keren op. Mijn uitkering zal een derde zijn van wat ik nu verdien. Ook Chris is enorm geschrokken van deze onverwachte wending. Vanmiddag zaten we er met zijn tweeën zo doorheen, dat hij onze oudste dochter belde om te vragen of ze even langs wilde komen. Dat was fijn. Ze plofte naast me op de bank en probeerde een positieve draai aan het verhaal te geven. ‘Mam, schouders eronder! We gaan een superleuke nieuwe baan voor je vinden’, zei ze vol goede moed. Ze heeft gelijk, vanaf morgen ga ik als een gek solliciteren. Het zal op mijn leeftijd niet eenvoudig zijn om ergens aan de slag te gaan, maar wie weet heb ik iets aan het grote netwerk dat ik in de loop der tijd heb opgebouwd. En nu? Nu ben ik gewoon even ontzettend boos en verdrietig.”