De man van Anita (52) is depressief: “Waar ben ik aan begonnen, dacht ik, leeft hij morgen nog?”

Als Anita Stokx (52) zeven jaar geleden een relatie krijgt met Guido, ontdekt ze al snel zijn donkere kant. Na de eerste schrik besluit ze toch deze kans op geluk niet te laten lopen.

“Guido vindt dat de wereld beter af is zonder hem. Hij gelooft ten diepste dat hij hier niet hoort. Ik kan hem elke dag honderd keer vertellen dat hij het mis heeft, dat hij voor mij de leukste man van de wereld is en dat ik en veel anderen niet zonder hem kunnen, maar die stem zit nu eenmaal in zijn hoofd. Ik kan er met mijn verstand niet bij, juist omdat we het zo leuk hebben samen en echt van het leven kunnen genieten. Maar zelfs op onze fijnste momenten weet ik: als iemand hem nu een pil zou geven om legaal uit het leven te stappen, zou hij daarvoor kiezen. Tijdens onze laatste vakantie in Duitsland zaten we boven op een heuvel naar een fantastische vuurwerkshow te kijken. Het was een perfect moment. ‘Zou je nu ook die pil nemen?’, vroeg ik hem. Guido antwoordde dat hij dit moment met mij niet had willen missen, maar dat hij voor die pil zou gaan. Dat doet pijn, ik kan het niet bevatten. Toch ben ik zielsgelukkig met hem, en hij met mij.

Tot over mijn oren

Voordat ik Guido leerde kennen, geloofde ik niet in de liefde. Althans, niet dat die voor mij was weggelegd. Dat is wel ironisch, want ik ben trouwambtenaar. Als ik stellen hoorde praten over hun soulmate dacht ik stiekem: ja hoor, het zal wel. Dat zulke liefde echt bestond, kon ik me niet voorstellen. Mijn ouders hadden een zakelijke relatie. Ze tolereerden elkaar, liefde tussen hen heb ik nooit gezien. Zelf had ik zesentwintig jaar een relatie met een moeilijke, egoïstische man. Niet dat ik ongelukkig was, ik ben een rasoptimist en probeer overal wat van te maken. Samen kregen we een dochter en we hadden het best goed, alleen leefden we compleet langs elkaar heen. Het laatste halfjaar van onze relatie was ik trouwens wél ongelukkig, in die tijd werd ik al misselijk als ik zijn auto zag staan wanneer ik thuiskwam. Onze dochter was zestien jaar toen we uit elkaar gingen. Tegen haar zei ik wat mijn moeder altijd tegen mij had gezegd: ‘Schat, wij zijn gewoon niet gemaakt voor relaties.’

Ik dacht oprecht dat ik nooit meer een man wilde, ik had het prima naar mijn zin in mijn eentje. Daten en flirten vond ik wel leuk, daarom ging ik anderhalf jaar na mijn scheiding zonder serieuze plannen op Tinder. Al snel matchte ik met Guido. We hadden online meteen een klik en toen ik hem in het echt ontmoette vond ik hem nog leuker. Guido is sociaal, lief en mannelijk zonder macho te zijn. Ik werd tot over mijn oren verliefd, dit had ik nog nooit gevoeld.

Samen oplossen

Twee weken nadat we elkaar hadden leren kennen, vertelde Guido dat hij vaak depressief is en al eens had geprobeerd om zijn polsen door te snijden. Ik schrok, maar dacht dat we het samen wel konden oplossen. Wij hadden het zo leuk, hoe kon hij dan nog depressief zijn? Al na drie maanden vroeg Guido me ten huwelijk en ik zei volmondig ja. Een maand later gingen we samenwonen. Nu zag ik hem ook op mindere momenten. Het viel me op dat hij wel heel veel achter zijn computer zat te gamen en een stuk minder aandacht voor mij had. Ik eiste een verklaring, was hij verslaafd? Toen kwam alles eruit. Hij voelde zich afschuwelijk depressief en wilde niet meer leven. Dat gamen was puur ter afleiding van zijn donkere gedachten. Ik was compleet lamgeslagen na dit gesprek. Waar ben ik aan begonnen, dacht ik. Leeft hij morgen nog? Kan ik dit wel aan? De volgende dag was Guido ontzettend opgelucht dat hij zijn gedachten met mij had gedeeld. Terwijl ik in de kreukels lag, ging het met hem eigenlijk wel weer.

Afscheidsbrief

Een paar maanden later hadden we weer zo’n zwaar gesprek. Guido zat opnieuw in een neerwaartse spiraal en ik kon niet tot hem doordringen. Ik gaf de moed op en ging naar bed, maar ik had pas rust toen ik hem een poosje later bij me in bed voelde stappen. De volgende ochtend vond ik een afscheidsbrief van hem op de keukentafel: ‘Jij verdient beter, ik sta alleen maar in de weg’, was een van de zinnen die erin stonden. Ik schrok me kapot. Het had zomaar vannacht kunnen gebeuren, besefte ik. Overstuur stapte ik in de auto, reed naar het park en belde huilend 113, het nummer voor zelfmoordpreventie. Ik wist niet waar ik anders terechtkon met mijn zorgen. Het luisterend oor was fijn, maar zij hadden natuurlijk ook geen oplossing. Het liefst wilde ik Guido laten opnemen, maar dat kan dus niet.

Toen ik later thuiskwam was Guido weer bijgetrokken, hij stond open voor mijn argumenten. We hebben meteen duidelijke afspraken gemaakt. Nooit meer afscheidsbrieven schrijven, meteen met mij praten als je voelt dat het bergafwaarts gaat, niet wachten tot je op het dieptepunt zit. Ik heb hem laten beloven dat hij nooit, maar dan ook nóóit zelf een eind aan zijn leven maakt. Het was een keerpunt in onze relatie.

Hoe lastig ik het ook vond om met zijn depressie om te gaan, Guido en ik bleven smoorverliefd. Ik wist zeker dat ik voor deze man wilde gaan, ondanks de problemen. Een jaar na onze eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Het was een geweldig feest, we hebben gedanst tot diep in de nacht. Ik, die nooit geloofde in het huwelijk, was nu zelf de bruid. Wie had dat gedacht?

Erfelijk belast

Inmiddels was mij wel duidelijk dat ik Guido niet kon veranderen. Hij kampt al zijn hele leven met angsten en depressies. Zijn vorige huwelijk is er, kort na zijn zelfmoordpoging, op stukgelopen. Allerlei behandelingen en medicijnen heeft hij al geprobeerd, niks helpt. De wachtlijsten voor psychische hulp zijn lang. Als hij dan eindelijk werd geholpen, ging een behandelaar na drie of vier gesprekken weg, kreeg hij een nieuwe en begon alles van voren af aan. Hij werd het moe om steeds aan een nieuw persoon zijn verhaal te vertellen. Dan kreeg hij wéér dezelfde oefeningen, moest hij wéér een dagboek bijhouden, dingen die hem niet helpen. Als hij weleens medicijnen kreeg, werd hij verder niet gemonitord. Zijn dalen werden echter door die pillen niet minder, maar de pieken wel, dus dat was ook geen optie. Een oorzaak voor zijn depressies is nooit gevonden. Ik denk dat hij erfelijk belast is, ook zijn vader had er last van. Nee, ik denk niet dat het ooit over zal gaan. Dit is wat het is. Heel erg voor hem, maar ik kan ermee leven. Ik vertrouw erop dat hij nooit meer een zelfmoordpoging zal doen, ik weet dat hij mij dat niet wil aandoen. De reden waarom ik mijn verhaal in Libelle wil vertellen, is om anderen in dezelfde situatie te laten zien dat het kán: een goede relatie hebben met een depressief persoon. Ik hoop dat zij, net als ik, niet daardoor het geluk uit de weg gaan.

Rust gevonden

Wat ontzettend fijn is, is dat we inmiddels heel goed met elkaar kunnen praten. Guido voelt zich daardoor minder eenzaam. We zijn nu zeven jaar samen en ik vind dat het steeds iets beter gaat. Soms is hij drie of vier dagen heel neerslachtig, dan heeft hij non-stop negatieve gedachten die alle energie uit hem trekken. Sinds twee jaar zit hij zonder werk. Als hij dan weer een brief krijgt van het UWV, kan dit een trigger zijn om totaal in de put te raken. Vaak gaat het daarna maandenlang goed. Die tussenpozen worden ook steeds langer. Elke keer als Guido in een dal zit, denkt hij dat hij er deze keer écht niet meer zal uitkomen. Ik weet inmiddels dat hij een paar dagen later weer oké is. Inmiddels hebben we samen een modus gevonden. Ik zie een depressieve periode eerder aankomen dan hij. Dan wordt hij stil en trekt zich terug. Enorm vervelend voor hem, maar voor mezelf vind ik het niet meer erg. Als Guido weer helemaal in zichzelf gekeerd is en zegt dat hij vroeg naar bed gaat, denk ik: mooi, kan ik lekker die ene serie kijken.

undefined

Ik weet dat ik toch niks kan doen om het voor hem op te lossen of lichter te maken. Hoe graag ik hem ook wil helpen, het kan niet. Het enige wat ik kan doen, is zijn ziekte volledig accepteren. Ondanks alles vind ik dat ik het enorm getroffen heb met Guido. Bij hem heb ik rust gevonden. Ik heb een leuk leven met hem, we genieten van samen fietsen, weggaan met de camper, een avond bij de open haard met een wijntje en een kaasje. Je zou het niet verwachten, maar Guido houdt nog meer van gezelligheid en feestjes dan ik. Dan is hij heel gezellig en sociaal. We kunnen ook ontzettend met elkaar lachen. Ik vind het mooi dat ik mijn dochter nu wél een goed relatievoorbeeld kan geven. Want een goede relatie hebben we, zonder twijfel.”

Styling: Ora Bollegraaf. | Haar en make-up: Astrid Timmer. | M.m.v. Asos Design (broek), Guido Maria Kretschmer for About You (jasje), Giulia via Omoda (pumps), Pure by Ulla Popken (top)