PREMIUM
De mooiste brief: “Ik hoop zo dat ik je nooit naar een verpleeghuis hoef te brengen”
Elke week de mooiste brieven, verhalen, tweets en posts in ‘In gesprek met Libelle’. Deze week schrijft Ellen over haar stervende vader.
Als jongen van twaalf had jij al duiven. Toen je met mama getrouwd was, had je een hok op zolder, in de tuin en op de schuur. Je kon metselen, stukadoren, timmeren en tegelen. Ook ben je een levensgenieter, je houdt van feestjes, muziek en gezelligheid. Mam overleed in 2002 aan longemfyseem. We maakten ons zorgen of jij je wel kon redden, maar je deed het. Toen de dementie begon, kregen we wat strubbelingen. Je verzorgde de duiven niet goed, dus moest ik jou het verdrietige nieuws brengen dat na zeventig jaar de duiven weg moesten. Je was eigenwijs, dwars en zag alles als bemoeienis.
Je kreeg blaaskanker, tongkanker en op je 91e een nieuwe hartklep. Je woont nog steeds zelfstandig thuis met hulp van wijkverpleging. Ik doe de was, koop kleding en ga mee naar de arts of de kapper. Het is veel, maar ik doe het met liefde. Je vertelt graag over vroeger, maar je kunt steeds moeilijker uit je woorden komen. Je wordt fysiek zwakker, maar je weigert om achter een rollator te lopen. Je brengt de dag door met de tv, veel slapen en bezoekjes van je lieve buurvrouw Joke en duivenliefhebber Cor. Ik hoop, lieve papa, dat je in je slaap overlijdt. Want om met jouw woorden te spreken: “Ik laat mij niet opbergen.” Ik hoop zo dat ik je nooit naar een verpleeghuis hoef te brengen. Ik hou van je.
Dikke knuffel van Ellen
De schrijfster krijgt een mooie ketting met een vergulde Libelle-hanger, speciaal ontworpen voor de mooiste brief in Libelle.
