De mooiste brief: “Toen je vertrok, waren we óók opgelucht”

Tien jaar geleden verliet de vader van mijn kinderen ons. Hiermee kwam een einde aan leven met een alcoholverslaafde, die alleen nog aan zichzelf dacht en hoe hij zijn drankzucht kon bevredigen. Een jaar eerder had ik hem de deur gewezen met de opdracht bij zichzelf na te gaan of hij voor zijn gezin of voor zijn verslaving wilde gaan. Hij koos voor het eerste. Zei hij. Al na één dag thuis bleek dat hij de drank toch niet kon missen. Een moeilijk jaar volgde. Uiteindelijk liet hij zich onderzoeken: hij was ervan overtuigd dat er niks aan de hand was met hem. De uitslag was niet mis, maar had ík wel verwacht: forse schade aan de hersenen. Dit kon hij niet verwerken blijkbaar, want hij vluchtte. De kinderen en ik voelden opluchting én verdriet. Blij dat de bron van de spanning in huis weg was, maar verdrietig omdat het zo moest gaan. We bleken heel veerkrachtig te zijn. Van kinderen die voortdurend op hun kamer zaten vanwege de verbale agressie van hun vader, werden het weer kinderen die beneden wilden zijn. We hoorden niks meer van hem, en dat voelde met het verstrijken van de tijd steeds beter. Liever geen vader in huis dan een verslaafde vader. Inmiddels zijn ze afgestudeerd, hebben een goede baan en wonen samen. Een kras op de ziel is ons niet bespaard gebleven, maar daar kunnen we mee verder. Wat telt is ons vermogen om dóór te gaan, hoe moeilijk de jaren ook waren. Zo klein als we ooit waren, zo groot zijn we nu!

Een heel trotse moeder