Eelke (56): “Mijn moeder gaat achteruit, maar probeert dat te verbergen”

Eelke (56): “Een maand geleden heeft mijn moeder haar enkel verstuikt. Het was behoorlijk serieus, ze kon nauwelijks nog staan en lopen ging al helemaal niet meer. Dat is allemaal behoorlijk bijgetrokken, maar hoe ze eerst met een stevige pas doorstapte, is er nu niet meer bij. Ze krijgt fysiotherapie, doet braaf alle oefeningen, maar lopen is nog steeds een probleem. De stevige wandelstok van haar vader biedt uitkomst, want daar kan ze af en toe op leunen. Dus een ommetje lukt gelukkig wel.

Als ze dat nou elke dag zou doen, dan zou dat enorm helpen. Maar het punt is dat ze zich schaamt voor de buurt. Ze was er altijd trots op dat ze als drieëntachtigjarige nog zo goed uit de voeten kon. ‘Ik loop echt als een oud mens!’, klaagt ze. En dat is precies wat ze niet wil zijn: een oud mens. Ze was gewend aan complimentjes dat ze nog zo goed ter been was voor haar leeftijd. En nu ineens loopt ze zoals de meeste mensen van haar leeftijd: langzamer en vooral voorzichtiger. Ze vermijdt elke ongelijke stoeptegel, want ze moet er niet aan denken dat ze opnieuw languit op straat ligt.

Als ik zeg dat het best meevalt voor haar leeftijd, dan wordt ze nijdig. ‘Jij praat me het liefst het bejaardenhuis in!’ zegt ze dan. Want ‘het bejaardenhuis’ is haar grootste nachtmerrie. Als ze daarin belandt, is wat haar betreft haar leven voorbij. Gezellig af en toe bij vriendinnen op bezoek of een uitstapje naar de Keukenhof kan ze dan wel vergeten, denkt ze. Als ik dan begin over een aanleunwoning, waar ze de verzorging krijgt die ze nodig heeft én nog een bepaalde mate van zelfstandigheid behoudt, lijkt het alsof ze niet wil luisteren.

Ondertussen merk ik dat ze achteruitgaat, maar dat probeert ze zoveel mogelijk te verbergen. Ze laat boodschappen thuisbezorgen, kookt niet meer, maar eet meestal kant-en-klaarmaaltijden en verzint uitvluchten om de deur niet uit te hoeven. Er zijn voor haar echt genoeg mogelijkheden om het allemaal iets gemakkelijker te hebben, maar zolang ik het onderwerp ‘aanleunwoning’ niet mag aansnijden, komt ze niet veel verder.”