Een van de acht – Sandra Koolmees
“Er zit voor mij iets heel tegenstrijdigs in het boek van mijn zus. Want als ze niet ziek was geworden, had ze dit boek niet geschreven. Maar als ze niet ziek was geworden, had ze nu nog geleefd. Althans, die kans was een stuk groter geweest, al kan je natuurlijk ook altijd nog tegen een boom rijden.
Ze heeft het boek nog in handen gehad: de uitgever had wat exemplaren vooruit laten drukken. Met trillende handen bladerde ze het door, ze was er echt heel, heel trots op. En terecht, want het is een ontzettend goed boek geworden. Het is grappig, eerlijk, onthutsend, snel, ontroerend en het leest als een trein. Zo veel mensen kennen iemand die ziek is, die kanker heeft of heeft gehad. Alleen al daarom moet iedereen dit boek lezen, want het biedt een inkijkje in hoe het is om ziek te worden als je pas 35 bent. Hoe het is om voor je leven te vechten, om iedere dag weer bang te zijn dat het terugkomt. En hoe zwaar het onderwerp ook is, wat mij betreft is Sandra er ondanks alles toch in geslaagd om het zo ontzettend geestig op te schrijven dat je er gewoon om moet lachen. Soms dan. En soms moet je er gewoon om huilen. Ook niet erg.
De tweede keer borstkanker vonden we pas écht erg. De eerste keer dat Sandra ziek was, dachten we nog dat het gewoon pech was, puur toeval. En dat ze haar ziekte kon ‘verslaan’. Maar de tweede keer hakte er veel harder in. Haar zelfvertrouwen kreeg er een ontzettende klap van en sindsdien was ze iedere dag bang. Haar lichaam had haar nu alweer in de steek gelaten, wie kon haar garanderen dat het nu wel goed zou aflopen?”
Download de passage uit hoofdstuk 24.
“Ondanks dat Sandra in eerste instantie niet weer een chemokuur wil doen (weer kaal, weer een jaar helemaal verloren), gaat ze toch overstag. Alles om maar te mogen leven. Het is zwaar en slopend en ze wordt er bij vlagen ook heel depressief van, een bijwerking die bijna nooit voorkomt. Maar ja, we weten inmiddels dat ze meestal van alle bijwerkingen, met name die die ‘nooit voorkomen’, last krijgt. Al die bijwerkingen, dat vertelt geen arts je van tevoren. Hoe zouden ze dat ook moeten doen, ze weten het zelf volgens mij niet. En van hun patiënten horen ze het niet of amper: die zijn óf toch helaas overleden of ze zijn beter geworden en zetten nooit meer een voet in het ziekenhuis. En dan die totale moeheid, het is bijna niet voor te stellen hoe slecht je je kan voelen.Lees het maar, dan weet u het.
Download hier het fragment uit hoofdstuk 53
Uiteindelijk is haar vrees, die ze in onderstaand hoofdstuk uitspreekt, waarheid geworden. ‘Uitzaaiingen in de lever, u hebt nog een paar maanden’, kreeg ze in mei 2009 te horen. Het gaf haar vreemd genoeg ook rust, want nu was dan dus eindelijk gebeurd waar ze al die tijd bang voor was geweest. Maar dat is hier nog niet het geval, hier waren we nog blij en opgelucht! Die cheesecake hebben we gegeten, de leuke dingen hebben we gedaan. We hebben sowieso geen minuut laten liggen, de afgelopen veertig jaar. Maar het was toch echt de bedoeling om er nog eens veertig aan vast te plakken, en dat, dát gaat ons niet meer lukken. Mijn zus, de leukste zus van de hele wereld, is op 15 januari 2010 overleden. Koop haar boek!”
Download hoofdstuk 59 uit Een van de acht
Een van de acht van Sandra Koolmees
Deze winactie is afgelopen. Winnaars krijgen het boek thuisgestuurd. Hebt u niet gewonnen, maar wilt u kans maken op andere prijzen? Ga dan naar www.libelle.nl/winnen.
Geef haar een kans
Sandra vond het heel erg om haar haar te verliezen, zij was dan ook enthousiast toen ze hoorde dat hoofdhuidkoeling haaruitval na chemotherapie kan verminderen. Op Sandra’s initiatief bracht Dries Roelvink het lied Ik geloof in haar uit, met deze actie hielp ze de stichting ‘Geef haar een kans’ meer bekendheid te geven. Meer informatie over deze stichting vindt u op www.geefhaareenkans.com en www.ikgeloofinhaar.nl.
