PREMIUM50 vrouwen over hun droom die uitkwam in 2022
“Eindelijk zijn die asociale buren verhuisd”
Een eigen huis, oma geworden, een perfecte vakantie… Vijftig vrouwen zagen in 2022 hun kleine wens of grote droom in vervulling gaan.
Eslem (49): “Na jaren te zijn uitgebuit in een zorginstelling laat ik me nu inhuren als zzp’er. Meer geld, minder stress, niet meer eindeloos vergaderen, maar gewoon lekker zorgen. Had ik veel eerder moeten doen.”
Natasja (44): “Ik ben zonder maagverkleining, bootcampen of diëten zesendertig kilo afgevallen. Kwestie van kleinere porties, betere keuzes. Ik ben zó blij met wat ik in de spiegel zie.”
Tiana (39): “Zeven jaar tevergeefs ivf, stress, verdriet en een bijna-faillissement. En begin dit jaar zomaar zwanger. Toevalstreffer. Het was geen onbezorgde zwangerschap, maar hij is er en hij is gezond: onze Teun het Wonderkind.”
Dina (61): “Een punt zetten achter een vriendschap waar ik al jaren een rotgevoel bij had, dat is dit jaar eindelijk gelukt. Wat een opluchting!”
Peet (48): “De ongelooflijk ongemotiveerde puber van ons haalde tot ieders verbazing zijn eindexamen en veranderd in een leuke zelfredzame student. Ik ben zó trots op hem!”
Sanne (34): “Na een paar jaar onsuccesvol daten had ik het zo’n beetje opgegeven, toen Tim mijn kantoor en mijn leven binnenliep. Instant vlinders! We hebben het zó leuk.”
Monique (38): “Dit jaar kreeg ik een nieuwe nier. Dankzij die anonieme donor heb ik mijn leven terug en mijn kinderen hebben weer een moeder. Er zijn geen woorden voor hoe dankbaar ik ben.”
Erica (69): “Onze dochter van achtentwintig met een verstandelijke beperking heeft eindelijk een fijne plek in een woongroep gekregen. Zij is er happy en voor mijn man en mij is het een geruststellend idee dat er voor haar wordt gezorgd als wij dat niet meer kunnen.”
Dyonne (50): “Mijn verlegen zoon vond een lief meisje en het bleek wederzijds. Ik kan intens van hun verliefdheid genieten. Ik hoop dat het standhoudt.”
José (66): “Omdat mijn kinderen geen haast hadden om een gezin te stichten, was ik tot voor kort de enige in mijn vriendenkring zonder kleinkind. Dit jaar arriveerde Noah, wat een rijkdom. En zijn stralende lach als hij me ziet is onbetaalbaar.”
Babette (52): “We hebben een hondje! Dat wilden we al jaren, maar nu kon het omdat we allebei veel meer thuiswerken. Boris heeft een enorme hoeveelheid lol en ommetjes in ons leven gebracht.”
Simone (44): “Afgelopen augustus waren we na jaren financiële pech en armoede uit de schuldhulpverlening. Voor mijn gevoel kan ik weer met opgeheven hoofd over straat.”
Rachel (45): “Na de dood van mijn dominante, zeer gelovige man, ben ik uit zijn kerkgemeenschap gestapt. Daarna ben ik verhuisd, heb ik een baan gevonden en mijn rijbewijs gehaald. En dat allemaal in één jaar… Soms ben ik duizelig van geluk. Die vrijheid!”
Leonie (51): “Van onze betegelde tuin weer een groen paradijs maken was een monsterklus, maar ik geniet er elke dag van. Vogels komen er eten, er zitten kikkers in de vijver en er is een egeltje komen wonen. Het is klein geluk, pal achter de deur.”
Farida (41): “De totaal onverwachte erfenis van een tante, waarmee we ons oude huis hebben kunnen verduurzamen. We zijn iets minder zenuwachtig voor de energierekening. Zelf hadden we dat geld nooit bij elkaar kunnen sparen.”
Sarah (46): “We zijn ervoor gegaan: de Randstad uit, verhuisd naar de andere kant van het land, tegen de Duitse grens. Het leven is hier kalmer, de mensen vriendelijker. In de vroege ochtend zie ik soms reeën achter ons huis. Oké, er zijn minder voorzieningen, maar de rust is onbetaalbaar.”
Anja (35): “Twee jaar geleden zijn we voor de wet getrouwd, in klein gezelschap en met mondkapjes. Deze zomer konden we eindelijk een feest geven voor familie en vrienden. Er is gedanst en gezongen, we hebben onze geloften nogmaals uitgesproken en ik droeg mijn trouwjurk nóg een keer. Nu heb ik de foto’s en herinneringen die ik nog niet had.”
Eline (59): “Nu ook de jongste op kamers is gegaan, is het huis weer van ons. Eindelijk hebben we de avonden weer voor onszelf. Ik hou van mijn kinderen, maar hier heb ik ook lang naar uitgekeken.”
Annechien (32): “Zes jaar overboden worden, zes jaar noodgedwongen bij mijn ouders wonen. Dit jaar was het mijn man en mij gegund: een eigen huisje. Er moet veel aan gebeuren, maar alle klussen doen we fluitend.”
Lilian (43): “Het begon met een weddenschap: met mijn broer trainen voor een kwart marathon. Hij haakte af, ik had meteen de smaak te pakken. Spierpijn, zweet en tranen. Afgelopen jaar liep ik de Marathon van Rotterdam. Sindsdien heb ik het gevoel dat ik alles aankan.”
Jeanette (53): “Na eindeloze chemo en bestralingen ‘woon’ ik sinds dit jaar niet meer in het ziekenhuis. Langzaam voelde ik iets van een normaal leven terugkeren. Ook al wordt het nooit meer zoals het was, ik had niet gedacht dat het nog voor me was weggelegd.”
Tessa (57): “Ik mocht voor het eerst solo zingen in het koor. Ik was bloednerveus, maar ik hoorde zelf hoe goed het klonk. Het gaf me vleugels! Dank, Monteverdi.”
Linda (58): “Zevenentwintig jaar en twee kinderen later heeft mijn geliefde me alsnog ten huwelijk gevraagd. Hij kwam met de volmaakte antieke ring op de proppen. Als je zo lang bij elkaar bent, dan weet je wat de ander mooi vindt.”
Marjolijn (46): “Mijn hele leven ben ik al gefascineerd door Japan. Deze zomer heb ik er vier weken rondgereisd. Niet alles was geweldig, maar ik had het voor geen goud willen missen.”
Desi (58): “Die ene werkgever die naar mijn cv keek en het niet meteen terzijde legde, heeft alles veranderd. Omdat ik nu financieel onafhankelijk ben, kon ik een punt zetten achter een uitgeblust huwelijk en op mezelf gaan wonen. Dit jaar zijn voor mij meerdere dromen uitgekomen.”
Marion (57): “Mijn dementerende moeder is na elf jaar mantelzorg opgenomen in een verzorgingshuis. Ze herkent me niet meer, maar nu kan ik eindelijk weer haar dochter zijn in plaats van crisismanager.”
Zita (39): “Ik heb er in één jaar drie keer voor moeten verhuizen, maar nu heb ik een flatje waarin ik me senang voel. Scheiden en opnieuw beginnen is niet niks, maar ik kan verder.”
Silvia (56): “Mijn man is, tegen alle verwachtingen in ‘schoon’ verklaard. Hij heeft behoorlijk ingeleverd, maar hij is er nog, we hebben er samen nog een stuk bijgekregen. Dat is alles wat ik me kon wensen.”
Frederieke (64): “Voor het eerst in drie jaar heb ik mijn kinderen en kleinkinderen weer in mijn armen kunnen sluiten. Australië is niet naast de deur en de pandemie hielp ook niet echt!”
Joke (57): “Na een paar mislukte relaties heb ik de vrouw van mijn dromen gevonden. Een zielsverwant. Deze zomer zijn we getrouwd, er was niets dan liefde om ons heen.”
Bregje (47): “Sinds de pandemie zijn mijn man en ik wat meer ‘pluk de dag’ geworden. De vakantie werd niet het gebruikelijke huisje in de Ardennen, maar een mooie tocht door Costa Rica. Het kostte een flinke hap spaargeld, maar de herinneringen neemt niemand ons af.”
Wendy (37): “Na jaren schrapen en de kinderen ‘nee’ moeten verkopen, kon ik meer uren gaan werken en meer gaan verdienen. Het blijft opletten met geld, maar het is zo fijn om er niet meer altijd stress over te hebben. Er kan in het weekend weer eens een appeltaartje in mijn boodschappenmandje.”
Hanne (45): “Mijn man en ik hebben ons vaarbewijs gehaald en een tweedehands motorjacht gekocht. Vliegen willen we niet meer – het buitenland lokt niet meer – we zijn zó blij met ons bootje!”
Mayte (69): “Mijn man en ik zaten in een te groot huis dat was dichtgeslibd met spullen die we bewaarden voor de kinderen. Het was vooral ballast. We zijn gaan opruimen en hebben veel weggedaan. Dat was gemakkelijker dan gedacht. We hebben het huis goed kunnen verkopen en wonen nu in een comfortabel appartement met nog geen kwart van de spullen uit ons oude huis. Ik heb me in jaren niet zo licht gevoeld.”
Meghan (40): “Het heeft een smak geld gekost, maar ik ben zó blij dat mijn tattoo kon worden weggelaserd. Het date gewoon niet lekker met de naam van je ex op je been.”
Maysa (36): “Na onze vlucht uit Syrië en jaren noodopvang hebben we een eigen flat. De kinderen doen het goed op school, mijn man en ik hebben werk. Het was zwaar, maar nu is alles goed.”
Sabirah (33): “Als control-freaks zijn mijn vriend en ik uit pure Schiphol-vrees op de bonnefooi met de auto op vakantie geweest. Het werd de leukste vakantie ooit. We bleken in staat om te relaxen en te improviseren. Het was alles waar we op hoopten, maar nooit eerder hadden gevonden.”
Monica (39): “Dit jaar kreeg ik de sleutel van mijn eerste eigen huis. Ik heb er keihard voor gewerkt en heel veel voor gelaten. Het is niet groot, maar mijn droompaleis.”
Lotte (56): “In het huis van mijn overleden moeder vond ik eindelijk het bewijs dat ze in werkelijkheid mijn oma was. Zoals ik al jaren vermoedde, bleek mijn ‘oudere zus’ mijn biologische moeder te zijn. Ik durfde het alleen nooit te vragen, maar ik ben blij met die duidelijkheid.”
Trudy (61): “Veel mensen verklaarden me voor gek, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik mijn flaporen heb laten rechtzetten. Dan maar ijdel.”
Francine (43): “Een droom die uitkomt is misschien wat overdreven, maar al mijn collega’s hadden koningin Máxima al eens geholpen. Dit jaar trof ik haar eindelijk in de winkel, superleuk! Ze was aardig, vrolijk en heel beleefd. Ik vergat bijna wie ik voor me had, tot ik haar beveiligers in de smiezen kreeg.”
Sharon (43): “Voor mezelf beginnen is het engste en het leukste wat ik ooit heb gedaan. Ik werk tachtig uur per week, kan er amper van leven, maar zou niet anders meer willen.”
Karin (38): “Na jaren tevergeefs proberen ben ik dankzij een gedoneerd eitje van mijn zusje alsnog zwanger geraakt. Onze dochter heet Sky, dat zijn de voorletters van mij, mijn man Sipke en mijn zus Yvonne.”
Nathalie (48): “Ik vind het zielig voor mijn broer, dat hij na zijn scheiding zijn kinderen niet meer elke dag ziet. Maar een feestje zonder die stokende ex-schoonzus, daar droomden de hele familie al twaalf jaar van.”
Trees (67): “Ik heb in mijn eentje in zesendertig dagen de Camino de Santiago gelopen. Het was een gevecht met mezelf en met gepensioneerd zijn. De tocht heeft me bijna gebroken, maar ook iets opgeleverd. Ik heb weer zin in het leven. Dat gevoel zocht ik.”
Sommige namen zijn om privacy redenen veranderd
