Femke: “Het werkte! De vakantie was gewoon een doorslaand succes”

Ze is freelance journalist. Femke (5) woont met Oscar en zoon Nathan (7) in Ouderkerk. Deze week schrijft ze over haar haat- en liefdesrelatie met de zomervakantie.

Het is alweer een aantal weken geleden dat we op vakantie gingen naar Zuid-Frankrijk, maar ik gil het nog bijna dagelijks van de daken: “Het is gelukt!” Wat er gelukt is? Echt vakantie vieren. Sinds Nathans geboorte, nu acht jaar geleden, waren we op zoek naar de formule, maar konden ’m niet vinden. De eerste paar jaar, omdat vakantie met een baby/peuter überhaupt meer zorgen, inpakken en opletten is dan uitrusten. En erna omdat onze zoon... eh... eigenlijk niet uit die fase kwam.

We probeerden van alles

Hij heeft door zijn autisme dagelijks heel veel begeleiding nodig. Op vakantie is dat alleen maar meer, omdat dan het dagelijks ritme totaal verstoord is. We probeerden van alles. We gingen naar een Italiaanse agriturismo, kampeerden op een Franse camping, verbleven in huisjes in Nederland. Niks werkte echt. Te veel kinderen, geen kinderen, te lang rijden, te saai of juist te veel entertainment. Het gevolg: veel gegil, geschreeuw, gehuil en gemep.

Een win-win situatie

Zodra de zomervakantie in zicht komt, draait mijn maag zich dus om. Na twee jaar Nederland verlangde ik enorm naar Frankrijk, zon, zee en een huis met een zwembad. Via Google vond ik een prachtig Provençaals huis met zwembad en uitzicht op de Middellandse zee. Maar hoe zou Nathan dit trekken? Jammerend op de achterbank naar Zuid-Frankrijk, en aldaar de hele dag eisen dat papa en mama met hem in het zwembad zouden spelen. Ik kon het uittekenen. Terwijl ik zo graag weer eens een boek wilde lezen. En in de zon wilde liggen. We besloten dat het zou kunnen werken als we Nathans meest flexibele vriendinnetje (dat eigenlijk meer een zusje is) zouden meenemen. Zij stond te juichen toen we het vroegen, dus win-win. Succes was niet gegarandeerd, dat wisten we, maar wel dichter in de buurt.

De Idylle

En jaaaaaaa! Het werkt! De heen- en terugreis (uren en uren in de auto) gingen goed (al was het bij tijd en wijle ook pittig), maar de vakantie was gewoon een doorslaand succes. De kinderen lagen de hele dag in het zwembad en Oscar en ik sloegen het met een boek in de hand vanaf de kant gade. Natuurlijk was er af en toe een autistische eruptie, maar daar draaien wij onze hand niet meer voor om. Wij noemden het De Idylle: tien dagen waarvan we nog een jaar nagenieten.