Frederiek (44): “Ik verliet mijn ex voor mijn hond”

Frederiek: “Ik heb mijn hele leven honden om me heen gehad. Er is zelfs een foto waarop ik als baby lig te slapen met mijn hoofd op de buik van onze Drentsche patrijshond. Toen ik klein was, lieten mensen hun jonge kinderen makkelijker alleen met een hond dan nu en gelukkig is het ook nooit misgegaan. Het grote verdriet om een hond die we moesten laten inslapen heb ik ook een paar keer meegemaakt. Dan kwam er uiteindelijk weer een nieuwe hond, want een huis zonder hond is niet echt een huis, zo voel ik dat nog altijd.

Een tijdje geleden ontmoette ik een man op wie ik tot over mijn oren verliefd werd. Ik woonde op dat moment in een klein appartementje en ik had natuurlijk een hond. Niet zo’n grote als die van mijn ouders, maar een leuke, lieve terriër. Mijn vriend had vanaf dag één een hekel aan hem. Ik merkte het meteen al toen hij voor het eerst bij mij kwam. Mijn hond kwam hem vriendelijk begroeten, maar hij duwde hem van zich af met z’n voet. Dat sprak boekdelen. Ik ontkende voor mezelf wat ik zag: hij moest gewoon wennen aan mijn hond, dat was alles. Maar natuurlijk was het niet alles. Ik was verliefd geworden op een man die niets van honden moest hebben, zo simpel lag het.

Als hij in het weekend bij mij kwam – bij hem kon niet, want dan moest de hond mee en hij wilde geen hond in huis – dan moest mijn hond in de badkamer of op het balkon. Hij mocht nooit in de kamer waarin wij waren. Achteraf denk ik: hoe heb ik dat kunnen accepteren? Onze relatie heeft dan ook niet lang geduurd. Ik was nog steeds verliefd toen ik het uitmaakte en ik weet dat het gek klinkt om te moeten kiezen tussen je vriend en je hond. Maar voor mij was het de enig mogelijke keuze en daar heb ik nog steeds geen spijt van.”