Gemma: “Veel kinderen stellen vragen over nucleaire wapens”

Gemma Drohm (49) is vrijwilliger bij de Kindertelefoon.

“Als ik vroeger iets niet mocht van mijn ouders of als ik straf kreeg, riep ik: ‘Dan bel ik de Kindertelefoon wel!’. Die was net nieuw toen en ik vond dat reuze interessant. Ik heb overigens nooit gebeld, het was meer als waarschuwing voor mijn ouders bedoeld. Maar toen ik twee jaar geleden op een borrel een jongen sprak die vrijwilliger was bij de Kindertelefoon, raakte ik geïntrigeerd door zijn ervaringen. Ik werk al jaren als zzp’er aan commerciële klussen en wilde daarnaast ook iets aan zingeving doen. De doelgroep, kinderen en jongeren, sprak me aan. Thuis keek ik meteen op de website of ze nog medewerkers zochten.”

Eerste keer

“De onderwerpen waarover kinderen bellen zijn divers. Soms mooi, zoals bij een verliefdheid of vragen over hoe ze moeten kussen of voor de eerste keer seks ­hebben. Of ze bellen voor een gezellig kletsje. Maar het gaat ook over worstelingen met genderidentiteit en seksuele geaardheid, onzekerheid, pesten, verwaarlozing of een onveilige thuissituatie. Bepaalde gesprekken kruipen onder je huid. Hoe je hiermee omgaat, leer je tijdens de uitgebreide en intensieve trainingen en bijscholingen die je als vrijwilliger krijgt. Onderling steunen we elkaar ook na een moeilijk of emotioneel gesprek. Toch blijft het positieve altijd overeind: de wetenschap dat ik een kind een stukje op weg heb geholpen of dichter bij een veilig thuis hebt gebracht. Het liefst laten we het kind zelf de oplossing vinden. We zijn geen tip-lijn, we helpen bij het ­nemen van een volgende stap. Daarnaast zijn er genoeg momenten waarop het werk echt heel grappig is. We nemen kinderen altijd serieus, maar soms zijn ze ontwapenend komisch.”

Beter voelen

“Ik startte midden in coronatijd, dat leefde erg bij de bellers. De typische puberproblemen zakten weg, gesprekken gingen meer over emotionele knelpunten. We noteren na elk gesprek het onderwerp, daardoor kunnen we goed zien wat er speelt onder de kinderen. Sinds het begin van de oorlog in Oekraïne krijg ik geregeld vragen over nucleaire wapens en of ik verwacht dat er in Nederland een oorlog komt. Bij elk gesprek kijk ik samen met een kind wat zijn of haar behoefte is en waardoor ze zich een beetje beter kunnen gaan voelen. Ik informeer ook vaak of ze dit soort dingen met hun eigen ouders bespreken, maar dat durven kinderen soms niet goed. Ze zijn bang dat ze hun vader of moeder tot last zijn, of ze krijgen te horen dat ze zich te druk ­maken en er ­gewoon niet aan moeten ­denken. Terwijl het juist zo belangrijk is dat we met ­kinderen praten over dit soort thema’s. Ze krijgen meer mee dan je denkt.”

Open vragen

“Sinds ik bij de Kindertelefoon werk, zijn de gesprekken met mijn eigen kinderen veranderd. Ik stel me meer open. Soms had ik de neiging een houding aan te nemen waarin ik het allemaal het beste wist. Nu laat ik ze veel meer zelf vertellen en hun eigen ideeën uiten. Uiteindelijk bereik je daar meer mee. Als er gedoe was met vriendinnetjes, bedacht ik de oplossing. Nu stel ik open vragen, kijk waar ze behoefte aan hebben, laat ze zich inleven in de ander en bedenken hoe ze een ruzie in de toekomst kunnen voorkomen. Het is superleuk om wat ik leer tijdens trainingen te toetsen op mijn eigen kinderen en te zien hoe goed het werkt.”

Ook aan de lijn?

Op de websites van de beschreven hulplijnen kun je zien of ze vrijwilligers zoeken en aan welke (opleidings)eisen je moet voldoen. Over het ­algemeen geldt: je moet minimaal een jaar lang minstens één dagdeel per week beschikbaar zijn. Flexibel, empathisch, nieuwsgierig en stressbestendig zijn, zijn pré’s. Vrijwilligers krijgen altijd eerst een training.