Grensoverschrijdend gedrag is – helaas – van alle tijden en daarom iets waar we het over moeten blijven hebben. Als les voor daders, als steun voor slachtoffers, en omdat victim blaming écht moet stoppen. In deze wekelijkse rubriek delen lezeressen hun ervaringen met grensoverschrijdende situaties, waarin ze verstijfden of (onterecht) zichzelf iets kwalijk namen. Deze week Georgina (47), die grensoverschrijdend gedrag in haar relatie meemaakte.
“We waren elkaars eerste bedpartner. Wat normaal of niet normaal was in de slaapkamer, grenzen en wensen: we hebben het samen uitgevogeld. Dat mijn mans libido hoger was dan het mijne, was al snel duidelijk. Voor hem kon het niet vaak genoeg gebeuren. Ik vond de frequentie waarop we seks hadden, zeker toen we kinderen kregen, al veel sneller prima. Maar ach, seks heb ik altijd leuk gevonden en mijn man hartstikke knap; zin maken was lang niet altijd een probleem.
Mijn man bleef aandringen op seks
Ik weet niet meer wanneer de sleur ons huwelijk binnenkwam. Maar het kwam. Zoals zovelen zullen herkennen gingen onze gesprekken vooral over de kinderen. Als ik na een dag hard werken en voor de kinderen zorgen thuiskwam en wist dat ik weer een slapeloze nacht tegemoet zou gaan omdat onze oudste slecht sliep, ging ik het liefst zo vroeg mogelijk naar bed. Als mijn man toenadering zocht, zei ik regelmatig nee. Ik wikkelde me liever nog een half uur langer in mijn dekbed.
Als we seks hadden, was het fijn. Maar het kwam steeds minder vaak voor. Na mijn afwijzen, bleef mijn man soms aandringen en aanraken. Ik ben een goedgebekte vrouw en vond het niet moeilijk om voet bij stuk te houden. Maar dat werd lastiger toen mijn man veranderde. De spontane, zorgzame vent waar ik verliefd op was geworden, veranderde in een nukkige, dwingende man. Als ik hem afwees in de slaapkamer, kon hij dagen chagrijnig blijven. Zonder enig overleg plande hij van alles buiten de deur en het gezinsleven kwam nog meer op mijn schouders terecht. Naar de buitenwereld toe deed hij alsof onze relatie perfect was, maar achter de voordeur kafferde hij me uit als ik eens iets zei over de balans in huis. En soms werden onze discussies daarover zo hevig dat hij me ruw beetpakte en me pijn deed.
Hij vond dat hij recht had op seks
Het libido dát ik nog had, verdween als sneeuw voor de zon. Tot nog grotere ergernis van mijn man. ‘Je moet seks met me hebben. We zijn getrouwd. Dat recht heb ik’, werd zijn nieuwe credo. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Ik heb geprobeerd tegen hem in te gaan, te zeggen dat ik van niemand was, óók niet van hem. Om hem tegemoet te komen lasten we vaste avonden in om seks te hebben en maakte ik toch af en toe zin. Maar als ik eens geen zin had en voet bij stuk hield, bleef hij weer dagen nukkig, chagrijnig, buitenshuis, afwezig en fysiek zo ruw tegen me dat ik toch maar weer toegaf. Ik had inmiddels echt wel door dat seks het middel was om hem mild te houden.
Mijn lichaam is van mij
Natuurlijk was ons huwelijk allang op. Maar het was pas toen mijn man me sloeg en duwde, dat ik de stap durfde te zetten om bij hem weg te gaan. De afgelopen jaren heb ik pas echt kunnen reflecteren op ons huwelijk en wat er allemaal in mis ging. Dat hij binnen onze relatie seksueel grensoverschrijdend gedrag vertoonde, werd me daardoor heel helder. Als je iemand ondanks een duidelijke ‘nee’ toch blijft overhalen om seks te hebben, emotioneel manipuleert om toch zin te maken en beargumenteert dat een huwelijk jou het recht op iemands lichaam geeft, dan ga je flink wat grenzen over. Na dit huwelijk en nog een aantal andere vervelende ervaringen met mannen, blijf ik voorlopig even single. Want één ding weet ik heel zeker: dit lichaam is van mij en wat ik daarmee doe, is helemaal mijn keuze.”
