Hanneke: “Ik rakel binnen een paar seconden alle pijnlijke opmerkingen over mijn uiterlijk op”

Hanneke Mijnster wordt gefotografeerd, op haar eigen verzoek, maar alle onzekerheden over haar uiterlijk komen hierdoor boven.

Mijn goede voornemen voor dit jaar is om mezelf meer te laten zien. Niks geen verstoppen uit verlegenheid, maar gewoon voilà en tadáá. En dus bouw ik nu met een klasje journalisten mijn eigen website, wat leuk is, en heb ik meteen geïnvesteerd in een fotoshoot. Ook op beeld moet ik mezelf serieus nemen, vind ik.

Drie kledingwissels en een hele lijst met tips kreeg ik van de fotograaf. Een talent uit mijn eigen stad, gevonden via Instagram. Dat ze ook naakten portretteert, vind ik kennelijk een geruststellend idee. Zo’n goed voornemen komt namelijk niet automatisch met een nieuwe dosis lef.

Twee keer eerder stond ik op het punt om auteurfoto’s te laten maken, en twee keer eerder verzette ik de afspraak zo vaak dat deze verzandde. Want hoe verder de shoot in de toekomst lag, hoe meer kans ik had om nog een paar kilo te verliezen. Uiteindelijk bleef het bij wat gerommel in de marge en verloor ik vooral mezelf. En had ik nog steeds geen foto’s.

Nu zou het beter gaan. Met een fijne fotograaf in een mooie studio en met minstens vijf outfits dankzij het stylend (en strijkend!) vermogen van een vriendin. Haar in de krul, nagels gelakt en minstens vijftig voorbeelden van poses had ik gepinterest van tevoren. Dit wordt leuk, dacht ik.

Ze keek snel even, de fotograaf, en zei meteen: zo werk ik niet. Nee, zij wilde alles liever in de natuurlijke flow vastleggen. Nu kan ik je vertellen, als het gaat om beeldmateriaal, heb ik helemaal geen natuurlijke flow. Maar goed, ik vertrouw en geef mee. Of ik daar in het hoekje van het raamkozijn wilde gaan zitten, want daar was het licht zo mooi. Toch maar staan. Misschien leunend tegen die andere muur? Ik voelde me een strijkplank in een jumpsuit.

Op alle voorproefjes die ze me op haar camera liet zien, had ik ongezouten commentaar. Die buik! Mijn god die benen, o wat hangt mijn mond daar raar en hier zit mijn oog half dicht.

Ze had er geen boodschap aan.

Tijd voor de kledingwissel. Mijn lievelingsjurk. “Op deze jurk krijg ik altijd veel reacties”, sprak ik mezelf moed in, “omdat-ie zo opvallend is.”

“Of omdat hij je zo mooi staat”, zei de fotograaf. Haar mildheid hielp me.

Vrouwen zijn het sterke geslacht. Wij dragen kinderen en baren ze, we overleven mannen vaak met jaren, maar als we worden gefotografeerd zijn we onze ergste vijand. Met een mokerslag sabelen we alles neer wat moeder natuur ons heeft gegeven, willen we alleen vanaf links worden gefotografeerd en zetten we onze rechterkant zonder pardon in de schaduw.

Zou ik alles wat ik tegen mezelf zeg ook tegen een vriendin zeggen? Zeker niet. Of tegen mijn kind? Dat al helemaal niet. En toch rakel ik binnen een paar seconden alle pijnlijke opmerkingen over mijn uiterlijk op, zorgvuldig verzameld in de afgelopen 42 jaar, om ze over mezelf uit te storten op het moment dat ik juist zo naturel en vrolijk mogelijk moet worden vastgelegd. Of wil. Wil ja, want die fotoshoot gaf ik toch echt aan mezelf.

Tegelijkertijd mag ik mijn innerlijke criticus graag de mond snoeren, maar een beetje aanmoediging daarbij is wel nodig. Of tactiek. “Je moet haar gewoon te slim af zijn”, tipte een therapeut me eens. “Als ze begint te jengelen, stop je snel een lolly in haar mond.” Ik denk aan haar, aan de fotograaf en alle sterke vrouwen om me heen die honderd procent in me geloven. Dus wie ben ik om aan mezelf te twijfelen? (Bedankt, Loesje). Mijn eigen strengheid brengt me nergens, en al helemaal niet lachend op de plaat. Dus waarom zou ik?

Vanaf dat moment lukt het me om te genieten. Kijk nou toch waar ik sta, in een schitterende studio in mijn mooiste jurk, en binnenkort op mijn zelfgebouwde website. Gelukkig ben ik het niet altijd met mezelf eens.