Het toppunt van geluk is als je vliezen breken op een net geïmpregneerde eetkamerstoel

Brekende vliezen markeren het begin van een bevalling. Een wonderlijk moment, ware het niet dat het troep geeft. De vliezen van Libelle’s Tara zijn nog niet gebroken, maar ze breekt er haar hoofd wel al over.

Ik bevind me sinds kort in het derde trimester van mijn zwangerschap, maar ik denk al regelmatig aan het moment waarop mijn vliezen zullen breken. Of eigenlijk: aan de plek waarop mijn vliezen zullen breken. In mijn hoofd geef ik cijfers aan deze plekken, op een schaal van 1 tot 10. Zo krijgt de nieuwe bank – vanzelfsprekend – een 1. Ik ben helemaal voor mooie herinneringen creëren, maar permanente vruchtwatervlekken op het meest in het oog springende ameublement van mijn woonkamer? Nee, bedankt.

De supermarkt krijgt ook een 1, net als de trein en iedere andere openbare plek waar mijn vruchtwater kan worden aangezien voor acute incontinentie. Of waar iemand zomaar kan roepen: “Ik ben een dokter, trek je broek uit.” De douche leek me in eerste instantie een ideale plek. Het vruchtwater spoelt dan gewoon door het doucheputje, net als mijn kansen op een goede nachtrust in het daarop volgende jaar. Geen vlekken, dat scheelt, dacht ik. Tot ik me afvroeg: merk je wel dat je een tsunami tussen de benen ontglipt als je onder stromend water staat? Ik weet het niet, maar het lijkt me te onhandig om het risico te nemen. Wat als mijn vliezen breken midden in mijn doucheritueel? Dat ik me ergens bevind tussen shampoo en conditioner en dat ik zomaar mis dat ik ben begonnen met baren. Zal je net zien dat ik precies dan heb gekozen om voor het scrub-en-scheer-alles-pakket te gaan, en tegen de tijd dat ik klaar ben mijn baby al een halve dag oud blijkt. De douche krijgt ook een 1.

Ook dacht ik nog aan de auto. Als ik vlekken maak op de bekleding van de auto van mijn vriend, praat hij minstens een week niet tegen me, dus dat scenario geef ik een 8. Grapje, schat, ik bedoel natuurlijk een 1. Dan heb je nog het bed: het meest voor de hand liggende scenario. De meeste bevallingen beginnen immers ’s nachts. Sinds de ontdekking van de matrasbeschermer lijkt me dat veel zwangeren dit een prima scenario vinden. Ik geef het een 7. Waarom geen 10, hoor ik je denken. Ben jij weleens met een pens ter grootte van een skippybal in rap tempo van horizontale naar verticale positie gegaan terwijl je je snurkende vent wakker gilt omdat je van je boxspring zojuist een waterbed hebt gemaakt? Een 10 lijkt me erg overdreven.

Welke plek ik dan wel een 10 geef? Van mij mogen mijn vliezen breken als ik op een van onze eetkamerstoelen zit. We hebben ze namelijk onlangs laten impregneren. Sindsdien kan ik niet wachten tot iemand er per ongeluk een glas rode wijn overheen laat kukelen. De impregneermeneer beloofde ons namelijk dat de wijndruppels er dan af zullen stuiteren zoals Patty Brard van de duikplank in Sterren springen: met een bloedvaart. Geen vlek, niet eens een spatje, is de belofte. Brekende vliezen lijken me de ideale test. Hoe mooi is het als je partner en jij elkaar – tussen het puffen, kreunen en schreeuwen door – aankijken en kunnen zeggen: toch slim dat we die stoelen hebben laten impregneren. Het lijkt me het klapstuk van voldoening, de climax van content zijn, het summum van zelfgenoegzaamheid. Ja, een golf vruchtwater over een net geïmpregneerde eetkamerstoel lijkt me het toppunt van geluk. O, en een baby krijgen, dat natuurlijk ook.